Λίγη ιστορία λόγω της ημέρας.

[Nino]

Προς τον συγγραφεα του αρθρου και οχι στον συμφορουμιτη...

... κατι τις σαν το <οι Ελληνες συνωστιζονταν στα λιμανια δηλαδη!!>

χωρις λογια και σχολια αφιερωμενο σε σενα αγαπητε αρθρογραφε που σιγουρα ποτε δεν θα καθησες να το διαβασεις ολο (παροτι εδω απουσιαζουν καποιοι στιχοι)

Ο Υμνος εις την Ελευθερια


1
Σε γνωρίζω από την κόψη
του σπαθιού την τρομερή,
σε γνωρίζω από την όψη
που με βία μετράει τη γη.

2
Απ' τα κόκαλα βγαλμένη
των Ελλήνων τα ιερά,
και σαν πρώτα ανδρειωμένη,
χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!

3
Εκεί μέσα εκατοικούσες
πικραμένη, εντροπαλή,
κι ένα στόμα ακαρτερούσες,
«έλα πάλι», να σου πεί.

4
'Αργειε νάλθει εκείνη η μέρα,
κι ήταν όλα σιωπηλά,
γιατί τά 'σκιαζε η φοβέρα
και τα πλάκωνε η σκλαβιά.

5
Δυστυχής! Παρηγορία
μόνη σού έμενε να λές
περασμένα μεγαλεία
και διηγώντας τα να κλαις.

6
Και ακαρτέρει και ακαρτέρει
φιλελεύθερη λαλιά,
ένα εκτύπαε τ' άλλο χέρι
από την απελπισιά,

7
Κι έλεες: «Πότε, α, πότε βγάνω
το κεφάλι από τσ' ερμιές;».
Και αποκρίνοντο από πάνω
κλάψες, άλυσες, φωνές.

8
Τότε εσήκωνες το βλέμμα
μες στα κλάιματα θολό,
και εις το ρούχο σου έσταζ' αίμα,
πλήθος αίμα ελληνικό.

9
Με τα ρούχα αιματωμένα
ξέρω ότι έβγαινες κρυφά
να γυρεύεις εις τα ξένα
άλλα χέρια δυνατά.

10
Μοναχή το δρόμο επήρες,
εξανάλθες μοναχή·
δεν είν' εύκολες οι θύρες
εάν η χρεία τες κουρταλεί.

11
'Αλλος σου έκλαψε εις τα στήθια,
αλλ' ανάσαση καμμιά·
άλλος σου έταξε βοήθεια
και σε γέλασε φρικτά.

12
΄Αλλοι, οϊμέ, στη συμφορά σου
οπού εχαίροντο πολύ,
«σύρε νά 'βρεις τα παιδιά σου,
σύρε», έλεγαν οι σκληροί.

13
Φεύγει οπίσω το ποδάρι
και ολογλήγορο πατεί
ή την πέτρα ή το χορτάρι
που τη δόξα σού ενθυμεί.

14
Ταπεινότατη σου γέρνει
η τρισάθλια κεφαλή,
σαν πτωχού που θυροδέρνει
κι είναι βάρος του η ζωή.

15
Ναι, αλλά τώρα αντιπαλεύει
κάθε τέκνο σου με ορμή,
πού ακατάπαυστα γυρεύει
ή τη νίκη ή τη θανή.

16
Απ' τα κόκαλα βγαλμένη
των Ελλήνων τα ιερά,
και σαν πρώτα ανδρειωμένη,
χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!

.............................
.............................

138
Την ακούω, βροντάει, δεν παύει
εις το πέλαγο, εις τη γη,
και μουγκρίζοντας ανάβει
την αιώνιαν αστραπή.

139
Η καρδιά συχνοσπαράζει.
Πλην τι βλέπω; Σοβαρά
να σωπάσω με προστάζει
με το δάκτυλο η θεά.

140
Κοιτάει γύρω εις την Ευρώπη
τρεις φορές μ' ανησυχιά·
προσηλώνεται κατόπι
στην Ελλάδα, και αρχινά:

141
«Παλληκάρια μου, οι πολέμοι
για σας όλοι είναι χαρά,
και το γόνα σας δεν τρέμει
στους κινδύνους εμπροστά.

142
Απ' εσάς απομακραίνει
κάθε δύναμη εχθρική,
αλλά ανίκητη μια μένει
που τες δάφνες σας μαδεί.

143
Μία, που όταν ωσάν λύκοι
ξαναρχόστενε ζεστοί,
κουρασμένοι από τη νίκη,
αχ, το νου σάς τυραννεί.

144
Η Διχόνοια που βαστάει
ένα σκήπτρο η δολερή
καθενός χαμογελάει,
"πάρ' το", λέγοντας, "και συ".

145
Κειο το σκήπτρο που σας δείχνει
έχει αλήθεια ωραία θωριά·
μην το πιάστε, γιατί ρίχνει
εισέ δάκρυα θλιβερά.

146
Από στόμα οπού φθονάει,
παλληκάρια, ας μην πωθεί,
πως το χέρι σας κτυπάει
του αδελφού την κεφαλή.

147
Μην ειπούν στο στοχασμό τους
τα ξένη έθνη αληθινά:
"Εάν μισούνται ανάμεσό τους
δεν τους πρέπει ελευθεριά".

148
Τέτοια αφήστενε φροντίδα·
όλο το αίμα οπού χυθεί
για θρησκεία και για πατρίδα
όμοιαν έχει την τιμή.

149
Στο αίμα αυτό, που δεν πονείτε
για πατρίδα, για θρησκειά,
σας ορκίζω, αγκαλισθείτε
σαν αδέλφια γκαρδιακά.

150
Πόσο λείπει, στοχασθείτε,
πόσο ακόμη να παρθεί·
πάντα η νίκη, αν ενωθείτε,
πάντα εσάς θ' ακολουθεί.

151
Ω ακουσμένοι εις την ανδρεία,
καταστήστε ένα Σταυρό
και φωνάξετε με μία:
"Βασιλείς, κοιτάξτ' εδώ!

152
Το σημείον που προσκυνάτε
είναι τούτο, και γι' αυτό
ματωμένους μας κοιτάτε
στον αγώνα το σκληρό.

153
Ακατάπαυστα το βρίζουν
τα σκυλιά και το πατούν
και τα τέκνα του αφανίζουν,
και την πίστη αναγελούν.

154
Εξ αιτίας του εσπάρθη, εχάθη
αίμα αθώο χριστιανικό,
που φωνάζει από τα βάθη
της νυκτός: Να εκδικηθώ.

155
Δεν ακούτε, εσείς εικόνες
του Θεού, τέτοια φωνή;
Τώρα επέρασαν αιώνες
και δεν έπαυσε στιγμή.

156
Δεν ακούτε; Εις κάθε μέρος
σαν του Άβελ καταβοά·
δεν ειν' φύσημα του αέρος
που σφυρίζει εις τα μαλλιά.

157
Τι θα κάμετε; Θ' αφήστε
να αποκτήσομεν εμείς
λευθεριάν, ή θα την λύστε
εξ αιτίας πολιτικής;

158
Τούτο ανίσως μελετάτε
ιδού εμπρός σας τον Σταυρό:
Βασιλείς, ελάτε, ελάτε,
και κτυπήσετε κι εδώ!"».

[Driver M]

Το άρθρο που παρέθεσες Μάνο, είναι ως προς το δεύτερο μέρος του, σε μεγάλο βαθμό αληθές. Ως προς το πρώτο όμως, θέλω να πω ότι πουθενά, σε καμία ιστορία από όσες έχω διαβάσει (ακόμα και στη σχολική), δεν παραγνωρίζεται ο ρόλος του Γενοβέζου Iωάννη Ιουστινιάνη, που μαζί με τους 700 σιδηρόφρακτους άντρες του, συνέβαλλε τα μάλλα στην άμυνα της Πόλης εναντίον των Οθωμανών. Δεν καταλαβαίνω λοιπόν γιατί γράφει κάτι τέτοιο το άρθρο. Και κατά δεύτερον, αν η δύση είχε βοηθήσει την Πόλη, πράγματι η ορθοδοξία ενδέχεται να μην ήταν αυτή που γνωρίζουμε σήμερα (χωρίς να είναι και θέσφατο αυτό) αφού ο Ιωάννης Παλαιολόγος, όπως και ο διάδοχός του Κωνσταντίνος Δραγάσης Παλαιολόγος, είχαν υπογράψει το σύμφωνο της Φλωρεντίας για ένωση των εκκλησιών, ωστόσο δε σημαίνει ότι θα είμασταν και υποτελείς της δύσης με την αυστηρή έννοια του όρου, αφού σε βάθος χρόνου οι Βυζαντινοί μπορεί να είχαν ενδυναμωθεί (όπως είχαν ξανακάνει στο παρελθόν, όπου ανορθώθηκαν λίγο πριν την πλήρη καταστροφή) και η αυτοκρατορία να ξαναζωντάνευε, ανεξάρτητη και λαμπρή όπως πριν 4-5 αιώνες, όπου είχε ξαναβρεθεί σε φοβερά δεινή κατάσταση και η δυναστεία των Μακεδόνων την έφτασε σε απόγειο δόξας, πλούτου και δύναμης. Δυστυχώς η ιστορία όμως, δε γράφεται με τα "μπορεί". Και σχετικά με τον όρο Έλληνας, είναι γνωστό ότι η δυναστεία των Παλαιολόγων τον χρησιμοποιούσε πολύ συχνά, αναφερόμενη στους κατοίκους της αυτοκρατορίας (που περιοριζόταν πλέον στον ελλαδικό χώρο). Αυτό συνέβαινε, διότι στο παρελθόν οι Βυζαντινοί είχαν ως διαφοροποιητικό στοιχείο από τους άλλους λαούς, τη χριστιανική πίστη, όταν όμως η επίσης χριστιανική δύση ενδυναμώθηκε, το διαφοροποιητικό στοιχείο έπαψε να είναι η θρησκεία (παρά τις δογματικές διαφορές) και έγινε ο όρος Έλλην, με τον, οποίο δειλά από την εποχή των Κομνηνών, άρχισε να γίνεται αναφορά σοτυς βυζαντινούς κατοίκους του ελλαδικού χώρου, κάτι που στην εποχή των Παλαιολόγων έγινε αρκετά συνηθισμένο. Άρα κι εδώ το άρθρο είναι εν μέρει ανακριβές.

Τώρα για την επανάσταση του 1821, το ότι η Ελλάδα δεν απελευθερώθηκε μέσω των δικών της δυνάμεων, είναι πασίγνωστο (και ας το αμφισβητεί το άρθρο) και πολύ λογικό, αφού ένα μάτσο ανοργάνωτων και άτακτων πολεμιστών, θα ήταν αδύνατο να νικήσει τον υπεράριθμο, οργανωμένο και επαρκώς εξοπλισμένο οθωμανικό στρατό. Χωρίς λοιπόν τη συμβολή των Μεγάλων Δυνάμεων (κυρίως με τη ναυμαχία του Ναυαρίνου, που ιστορικά βέβαια φαίνεται να ξεκίνησε καταλάθος, αφού ο Άγγλος ναύαρχος Κόδριγκτων δεν είχε εντολή να αρχίσει τη μάχη και έδρασε αυτοβούλως), η επανάσταση θα είχε σβήσει. Παράλληλα, πράγματι ανάμεσα στους επαναστάτες υπήρχε πλήθος πλιατσικολόγων, κλεφτών, τυχοδιωκτών κλπ, που πολεμούσαν μόνο για το χρήμα και πήγαιναν όπου τους έδιναν τα περισσότερα.

Ωστόσο, όλα αυτά δε μειώνουν επουδενί την αξία των γνήσιων αγωνιστών του 1821 (όσοι και αν ήταν αυτοί), που με θάρρος, αυταπάρνηση και ηρωισμό, πολέμησαν για την ελευθερία και τις αξίες, έναντι των κατακτητών και αυτό δε μπορεί ούτε να το αμφισβητήσει, ούτε να το μειώσει κανείς. Ο αγωνιζόμενος άλλωστε, δεν κρίνεται με βάση το αποτέλεσμα, αλλά με το πόσο προσπάθησε και μάτωσε για να το επιτύχει και αυτό οι αγωνιστές μας, το έκαναν στο μέγιστο βαθμό...