Δηλαδή όσοι πιστεύουμε στο Θεό είμαστε δεισιδαίμονες, δεσμότες της θρησκείας και εθισμένοι στο -κατά τον Μάρξ- 'όπιο του λαού'? Δεν έχουμε ανοιχτά μυαλά? Ό,τι κάνουμε το κάνουμε από φόβο μη μας τιμωρήσει ο Θεός?
Ας σοβαρευτούμε.
Μπορεί να μην είμαι ούτε ο πιο θρήσκος αλλά ούτε και ο καλύτερος Χριστιανός, μπορεί να πηγαίνω στην Εκκλησία μια-δυο φορές το χρόνο, μπορεί να σιχαίνομαι μεγάλη μερίδα του παπαδαριού αλλά πιστεύω σε όλα τα παραπάνω και κανένας -κυρίως Δανός- δεν έχει το δικαίωμα να μου ασκεί κριτική. Την Αγία Γραφή την αντιλαμβάνεται διαφορετικά ο καθένας. Σαν επιστήμων, τεχνοκράτης και άνθρωπος της λογικής έχω τη δική μου ερμηνεία και σε πληροφορώ πως είμαι εξίσου ελεύθερος και ατρόμητος με τον Καζαντζάκη (ίσως να το αποδεικνύει και το ψευδώνυμό μου, χαχαχα), με τη διαφορά ότι εγώ ελπίζω κιόλας. Όσο μελοδραματικό και δακρύβρεχτο κι αν ακούγεται, το Θεό τον βλέπω καθημερινά στα δυο παιδιά μου στα οποία αρνούμαι να διδάξω ότι σ' αυτή τη ζωή ισχύει το ό,τι φας, ό,τι πιεις και ό,τι αρπάξει ο κώλος σου και μετά earth to earth και ashes to ashes. Εξάλλου, και η ίδια η λέξη 'άνθρωπος' προέρχεται από το 'άνω θρώσκω' που σημαίνει κοιτάζω προς τα πάνω. Για κάποιους επάνω υπάρχει ο Θεός, γι' άλλους το διάστημα και για κάποιους το ταβάνι που θέλει μόνωση, σοβάτισμα, σπατουλάρισμα και βάψιμο.
Και θα κλείσω αυτό το μηνυμα με κάτι μακάβριο αλλά χιουμοριστικό:
![]()