Ασφαλώς και φταίει ο παλαιοκομματισμός
Του Γιώργου Κράλογλου
Η αλήθεια είναι ότι ο κ. Γιάννης Στουρνάρας δεν δικαιούται δια να ομιλεί... (όπως θα έλεγε και ο μακαρίτης ο Κουτσόγιωργας) μέχρι να μας αποδείξει ότι η «συνταγή» του θα βγάλει «σούπα» και δεν θα χαλάσει στον δρόμο του μνημονίου. Αλλά ό,τι είπε για παλαιοκομματισμό του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι εκτός πραγματικότητας.
Όσο φανατικοί και αν είμαστε. Όσο πιστά και αν θέλουμε να υπηρετήσουμε το κόμμα. Όση κομματική τύφλα και αν μας δέρνει, πρέπει να έχουμε στείλει στην ανακύκλωση τον εγκέφαλό μας... αν δεν είμαστε σε θέση να καταλάβουμε τι γίνεται γύρω μας.
Και αν δεν έχουμε αντιληφθεί την μεγάλη ευθύνη που έχουν για το κατάντημα της χώρας και τα κόμματα. Όλα τα κόμματα.
Βεβαίως κατά κύριο λόγο τα κόμματα εξουσίας που κυβερνούν εδώ και 40 χρόνια την χώρα, αφού αποδεχτήκαμε την πρωθυπουργική δικτατορία των αρχηγών της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ.
Μπορεί να φαινόμαστε ανεκτικοί γιατί έχουμε και τις δικές μας ευθύνες για το κατάντημά μας αλλά όχι τόσο ηλίθιοι να μην καταλαβαίνουμε ότι και τώρα ζούμε έναν αγώνα δρόμου κομματικής επικράτησης ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ στον αριστερό χώρο γιατί η οικονομική παραζάλη των ψηφοφόρων έχει προκαλέσει σύγχυση.
Απόδειξη το «λαμπρό» αποτέλεσμα της σημερινής σύνθεσης της Βουλής. Εκφράζει αυτή η Βουλή τις πραγματικές πεποιθήσεις του ελληνικού λαού; Είναι αυτή η Βουλή εγγύηση για μια φιλοευρωπαϊκή χώρα; Όλα αυτά είναι ή δεν είναι αποτέλεσμα του παλαιοκομματισμού; Είναι ή δεν είναι αποτέλεσμα της ανασφάλειας των ψηφοφόρων να εμπιστευθούν ξανά τα ίδια κόμματα;
Γιατί είναι άλλο πράγμα η ιδεολογία του ψηφοφόρου. Και άλλο πράγμα αυτό που κάνει το κόμμα του στην πράξη και ως κυβέρνηση και ως αντιπολίτευση.
Αυτοί που πίστεψαν την Νέα Δημοκρατία περίμεναν μια ευρωπαϊκή χώρα με ανοικτή αγορά, με επιχειρηματικές ευκαιρίες και με δυναμική παρουσία της ιδιωτικής οικονομίας.
Στην πράξη κυβερνήθηκαν από κρατιστές, τροφοδότες της κρατικοδίαιτης οικονομίας και προστάτες των πελατειακών σχέσεων και της διαπλοκής.
Όσοι ψήφιζαν το ΠΑΣΟΚ είχαν φανταστεί πραγματικό σοσιαλισμό και συμμετοχή του λαού στις αποφάσεις. Και βρήκαν ένα σοβιέτ της κακιάς ώρας με διαπλεκόμενους πολιτικούς και μια άχρηστη για τα πάντα νομενκλατούρα που λύσσαξε να βγάλει λεφτά και να ανέβει στα Βόρεια προάστια να βγάλει το άχτι της στην επάρατη δεξιά.
Αυτά τα ιδεολογικά καραγκιοζιλίκα της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ που θα συνεχίζονταν αν δεν φτάναμε ως χώρα στην ζητιανιά και στην πλήρη απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας καταδικάστηκαν, δικαίως, ως πανάθλιος δικομματισμός.
Αυτή η απόγνωση των ψηφοφόρων μαζί με την αγανάκτηση και την αγωνία ακόμη και για το ψωμί του αύριο οδήγησε τους πολίτες στην ανάγκη του καινούργιου και τους αδοκίμαστου.
Αυτή η δυναμική έκανε δεύτερο κόμμα τον ΣΥΡΙΖΑ και έφερε την ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση. Αυτή η σύγχυση οδήγησε στην υστερία της «εκδίκησης» και ανέβασε τα ποσοστά και της Χρυσής Αυγής.
Δεν λέω τίποτε το καινούριο και δεν επιχειρώ να αναλύσω μια κατάσταση που την ξέρουμε όλοι, την ζούμε στο πετσί μας και όλοι ευχόμαστε να αλλάξει.
Αλλά δυστυχώς τίποτε δεν δείχνει να αλλάζει. Γιατί από την μια μεριά έχουμε τον αγώνα δρόμου του ΣΥΡΙΖΑ με την Νέα Δημοκρατία με «αρένα» την οικονομία. Και από την άλλη του ΚΚΕ με τον ΣΥΡΙΖΑ με «έπαθλο» τα χαμένα ποσοστά του ΚΚΕ.
Πρόκειται όμως, δυστυχώς, για ανταγωνισμό με θεατές της «αρένας» την οικονομία, την ανεργία και την περιορισμένη προσφορά θέσεων στον χώρο της εργασίας.
Οι μέθοδοι και οι κανόνες των «αθλημάτων» είναι καθαρά παλαιοκομματικοί. Απεργίες και μέτωπα αντιπαράθεσης χωρίς αντίκρισμα γιατί λεφτά δεν υπάρχουν. Και τα λεφτά που κυκλοφορούν είναι από ζητιανιά.
Δεν είναι δανεικά. Είναι προϊόν καθαρής ζητιανιάς. Δανεικά θα γίνουν μόνο αν καταφέρει η χώρα να βγει στις αγορές και να δανειστεί με το επιτόκιο των χωρών χαμηλού κινδύνου.
Η ζητιανιά θα σταματήσει μόνο όταν οι ξένοι προμηθευτές δεχθούν εγγυήσεις των ελληνικών Τραπεζών και δεν απαιτούν μετρητά όπως σήμερα.
Τι νόημα έχουν λοιπόν τα μέτωπα των κομματικών συνδικαλιστών εκτός από την στήριξη των επιδιώξεων του ΚΚΕ για αύξηση των ποσοστών και του ΣΥΡΙΖΑ για να ρίξει την κυβέρνηση και να αναλάβει την εξουσία μια ώρα γρηγορότερα;
Το έκανε και το ΠΑΣΟΚ. Το δοκίμασε και η Νέα Δημοκρατία. Και τι βγήκε; Ανέβηκαν στην εξουσία. Άλλαξαν πρόσωπο. Και με τις γνωστές παλαιοκομματικές μεθόδους οδήγησαν την χώρα στην κατάρρευση.
Όσο λοιπόν το συνδικαλιστικό κίνημα παραμένει συντεχνιακό και άρρηκτα συνδεδεμένο με τα κόμματα ούτε το δίκιο του εργάτη θα βρεθεί, ούτε η χώρα θα δει προκοπή.
Αν θέλουμε να συνεχίσουμε έτσι είναι δημοκρατικό μας δικαίωμα και επιλογή μας. Αυτό όμως που δεν δικαιούμαστε είναι να προσπαθήσουμε να πείσουμε τον προδομένο από τους πάντες ψηφοφόρο ότι η συνταγή αυτή που επαναλαμβάνεται εδώ και 40 χρόνια δεν είναι παλαιοκομματισμός.
Πηγή:
www.capital.gr
