Απάντηση στην κυρία Νάσιουτζικ.
___________________________
Ξεκίνησα όταν ήταν 6 ετών. Έβαλα στόχο να ανακαλύψει τον έρωτα στο βιβλίο και τη μαγεία της γνώσης. "Πέταξα" μια μικρή περιουσία σε επιστημονικά περιοδικά, dvd και βιβλία που τα άφηνα διακριτικά στο γραφείο της λέγοντάς της απλά "λένε περίεργα πράγματα". Τα ρουφούσε… από περιέργεια.
Λίγα χρόνια αργότερα διάβαζε Όμηρο… στο μπάνιο. "Εδώ είμαστε" είπα.
Εν τω μεταξύ της μιλούσα για τους κανόνες που διέπουν μια κοινωνία, για το σεβασμό στους νόμους, αλλά και για την υποχρέωση να διεκδικεί το δίκιο της και να καταγγέλλει την αδικία.
Στα 16 της μου ζήτησε τα άπαντα του Αριστοτέλη, του Πλάτωνα, του Καβάφη, ακόμα και του Φρόιντ και του Νίτσε. Λίγους μήνες μετά πήρα δύο βιβλιοθήκες από το ΙΚΕΑ και ένα ζευγάρι γυαλιά λόγω υπερμετρωπικού αστιγματισμού.
Κάπου εκεί ύψωσα φωνή ανησυχίας "σταμάτα να διαβάζεις επιτέλους". Ήταν πλέον... αργά.
Στα 17 έγραψε τρεις πανεπιστημιακές εργασίες για λογαριασμό μου και ταυτόχρονα "μάλωνε" το φιλόλογό της "γιατί δεν ξέρει τον Αριστοτέλη". Τον θεολόγο τον είχε πετάξει καιρό πριν από την αίθουσα. Την ίδια χρονιά ερωτεύτηκε και έκλαψε. Λίγο αργότερα βαπτίστηκε φοιτήτρια του Πολιτικού της Νομικής. Πήρε το Proficiency στα αγγλικά και το αντίστοιχο στα γαλλικά, και τώρα μαθαίνει τούρκικα και ρώσικα.
Σε λίγο καιρό επιλέχθηκε να κάνει την πρακτική της εξάσκηση στο Ελληνικό Κοινοβούλιο.
Το μεγαλύτερο όμως πτυχίο, ήταν η φράση της «πατέρα δεν θέλω να μου δίνεις πια χρήματα. Θα δουλέψω. Όπου να Άναι».
Όπως εκείνη - έτσι και χιλιάδες άλλα παιδιά - αγωνίζονται, κοπιάζουν… και κλέβουν. Κλέβουν τίμια το μερίδιο της καταξίωσης που τους αναλογεί σε καιρούς χαλεπούς.
Είμαι περήφανος για την κόρη μου!
