Δε διαφωνώ μαζί σου σχετικά με το ατελέσφορο που έχει συνήθως η προσφυγή στα δικαστήρια σε αντίστοιχες περιπτώσεις... αλλά από τότε που με θυμάμαι είναι ο μόνος τρόπος που επιτρέπω στον εαυτό μου να λύσει τις διαφορές του, αυτό είναι και το νόημα του να ζείς σε μία πολιτισμένη κοινωνία.
Εύλογα, θα μου πείς "τι λες ρε Κώστα, εδώ ο καθένας κάνει ό,τι του καπνίσει, νόμος δεν υπάρχει για κανέναν". Συμφωνώ, το βλέπουμε καθημερινά στη δουλειά μας, στη βόλτα μας, στη διασκέδασή μας. Επίτρεψέ μου, όμως, να έχω την ελπίδα ότι κάτι θα αλλάξει, κάποια στιγμή, και θα αρχίσουμε να απολαμβάνουμε τουλάχιστον τα στοιχειώδη μίας δημοκρατικής κοινωνίας (κράτος δικαίου, διαφάνεια, ισονομία). Δεν προσπαθώ να πείσω ούτε εσένα ούτε και οποιονδήποτε άλλον από τους φίλους εδώ μέσα ότι, πράγματι, υπάρχει ελπίδα να γίνουμε κάποτε άνθρωποι. Έτσι κι αλλιώς καθημερινά οι ενδείξεις προς το αντίθετο συνηγορούν-ο καθένας προσπαθεί όλο και περισσότερο για το τομάρι του. Εμένα, όμως, προσωπικά, αυτή η ελπίδα με κάνει να θέλω να μείνω σε αυτόν τον τόπο και να το παλέψω. Αλλιώς, θα τα είχα μαζέψει και θα είχα φύγει προ πολλού (το τελευταίο που με ενοχλεί και με διώχνει είναι η οικονομική κρίση, ασχέτως του ότι κι εγώ πλήττομαι από αυτή).
Συγγνώμη αν σε κούρασα με τη φλυαρία μου.