Το θλιβερό αυτό φαινόμενο με τις συσκευές οικονομίας (μαγνητάκια, υδρογόνο κλπ) έχει δύο πτυχές.
1.Η πιο απλή είναι η πλευρά του πωλητή. Πουλάει ένα αντικείμενο αστείας αξίας με ένα τεράστιο καπέλο. Με τους μεταπωλητές το κέρδος μοιράζεται και όχι ομοιόμορφα πάντα. Αυτή η πτυχή δεν χρήζει περαιτέρω εξήγησης, είναι εμπόριο ενός απαράδεκτου προϊόντος που όμως βρίσκει αγοραστές (βλ.2)
2. Το δεύτερο μέρος είναι και το πιο σημαντικό, πρόκειται για την πλευρά του χρήστη-αγοραστή. Ο χρήστης θέλει να κάνει οικονομία ή να έχει περισσότερη ισχύ στο αυτοκίνητο του. Πρωταρχικά στόχος όμως είναι να νοιώσει πιο έξυπνος. Θέλει να δείξει πως όλοι οι άλλοι που δεν είχαν την εξυπνάδα του είναι υποδεέστεροι. Οπότε αγοράζει τη συσκευή γιατί μέσα του πιστεύει πως είναι πολύ πιθανόν να είναι ο μόνος έξυπνος ανάμεσα σε εκατομμύρια βλάκες. Το αν είναι λογικός ο τρόπος λειτουργίας (μαγνητισμός αέρα, ιονισμός, ηλεκτρόλυση, υδρογόνο κλπ) συνήθως δεν έχει τις -στοιχειώδης- γνώσεις να το κρίνει, του αρκεί η υπόσχεση πως θα κάνει την εξυπνάδα. Από εκεί και πέρα αφού το τοποθετήσει θα δει όποια διαφορά στην κατανάλωση επιθυμεί. Να μετράει την κατανάλωση ξέρει/δεν ξέρει να το κάνει, ο αέρας της ασάφειας μπορεί να διοχετευτεί προς οποιοδήποτε αποτέλεσμα επιθυμεί. Αν δεν δει το επιθυμητό αποτέλεσμα όχι μόνο πρέπει να παραδεχτεί στον εαυτό του πως είναι το ίδιο βλαξ με τους άλλους αλλά ακόμα πιο βλαξ επειδή πέταξε τα λεφτά του. Κανένας αφελής με έλλειμμα αυτοπεποίθησης (ώστε να καταφύγει σε κάτι τέτοιο) δεν θα παραδεχόταν πως την πάτησε.
ΥΓ. Πολλές φορές οι κατηγορίες 1 και 2 ταυτίζονται, εκεί έχουμε έναν πολύ ικανό (πρόθυμο μάλλον) πωλητή ο οποίος πιστεύει στο προϊόν του. Εγώ προσωπικά δεν θα μπορούσα ποτέ να πουλήσω ανοησίες ακόμα και αν είχα μεγάλο κέρδος, θα έπρεπε να λέω συνειδητά ψέματα σε όλους τους πιθανούς μου πελάτες. Αν το πίστευα όμως όχι μόνο θα μπορούσα να πουλάω, θα το εκλάμβανα και σαν 'σταυροφορία΄.
Απάντηση με παράθεση