Kia Quoris

[GiannisRob]

Περί κορεάτικης αυτοκινητοβιομηχανίας το ανάγνωσμα, λοιπόν:

10 χρόνια πίσω

Αν σκεφτεί κανείς που βρισκόταν η κορεάτικη αυτοκινητοβιομηχανία πριν 10 το πολύ χρόνια σε σύγκριση με το σήμερα, θα καταλάβει ότι οι Κορεάτες έκαναν σε 10 χρόνια, ότι έκαναν οι Ευρωπαίοι σε 30. Και αυτό είναι κάτι θαυμαστό, όχι μόνο από πλευράς πωλήσεων, αλλά και από πλευράς ποιότητας των προϊόντων τους. Ένα Accent 10ετίας δεν έχει πλέον καμία σχέση με το i30, ενώ μια Ε90 δεν απέχει τόσο πολύ από μία Ε46.

Τη δεκαετία του 90' γνωρίσαμε την άνθιση της ιαπωνικής αυτοκινητοβιομηχανίας, ίσως και από τα μέσα της δεκαετίας του 80. Ήταν τότε που για να χτυπήσουν οι Ιάπωνες την ποιότητα των ευρωπαϊκών αυτοκινήτων που είχαν καλύτερα πλαίσια, καλύτερα στησίματα, καλύτερη οδική συμπεριφορά και συχνά καλύτερα μοτέρ, χρησιμοποίησαν το πλεονέκτημα των χώρων και της τεχνολογίας. Ξαφνικά το μέσω οικογενειακό Corolla ή Carina είχε τους διπλάσιους χώρους από ένα αντίστοιχο ευρωπαϊκό, και πολύ περισσότερα κουμπάκια στο εσωτερικό. Και χάλαγε και πιο δύσκολα.

Η Κορεάτικη αυτοκ/νία τότε ήταν σε πολύ πιο πρωτόγονο στάδιο, θυμίζοντας κάπως τη σημερινή κινέζική, χωρίς όμως το αισχρό copy/paste στον τομέα του design. Αυτοκίνητα πολύ μέτριας ποιότητας, χωρίς ιδιαίτερο design ή κάτι άλλο που να προσφέρουν πέρα από πολύ χαμηλή τιμή.

Μια γενιά πίσω στη γκάμα της Hyundai

Και φτάνουμε στη νέα γκάμα της Hyundai, με βασικό μοντέλο το i30. Οι Κορεάτες εγκαινιάζουν μια νέα ονοματολογία στα μοντέλα τους, λέγοντας μας, ουσιαστικά, ότι ουδεμία σχέση έχουν πλέον αυτά με το κοντινό τους παρελθόν. Πράγματι η γκάμα αυτή έχει μακράν καλύτερη ποιότητα και συναρμολόγηση από την προηγούμενη σειρά μοντέλων, πολύ καλύτερο εξοπλισμό, ανταγωνιστικότατους κινητήρες, χωρίς να υστερεί σε design και τιμή.

Η Kia, θυγατρική πάντα της Hyundai, είναι όμως ένα βήμα πίσω. Πέρα από ένα χαριτωμένο design του Picanto, δεν έχει κάτι αξιόλογο να προσφέρει, με εξαίρεση το Sportage, για τα λεφτά του πάντα.

Το σήμερα

Φτάνοντας λοιπόν στο σήμερα, βλέπουμε την Hyundai να έχει αναβαθμιστεί σε μεγάλο βαθμό στην Ευρώπη, με μια ανταγωνιστικότατη και αξιολογότατη γκάμα μοντέλων, με της πωλήσεις της να μην έχουν προηγούμενο. Στη δε απο 'κει μεριά του Ατλαντικού, έχει μια εξαιρετική γκάμα μοντέλων, με το Genesis να είναι στο top 3 της κατηγορίας του, και αντίστοιχα και τα άλλα μεγάλα μοντέλα της.

Το πλεονέκτημα, αυτό, της Hyundai αξιοποίησε (επιτέλους) και η Kia η οποία έγινε ανταγωνιστική, μέ ένα περίεργο, ίσως, brand positioning, το οποίο δεν απέχει από αυτό της Hyundai. Το ceed είναι αρκετά αξιόλογο στην κατηγορία του και ξεκινάει από σκάρτα 12 χιλιάρικα με πολύ καλό εξοπλισμό και 100κάτι άλογα. To Venga είναι ένα πολλά υποσχόμενο μικρό πολυμορφικό, το νέο Picanto, μία από τις πιο οικονομικές λύσεις στην κατηγορία του, αντίστοιχα και το νέο Sportage. Γενικά, έχει μια πολύ ανταγωνιστική γκάμα, σίγουρα καμία σχέση με το τι πούλαγε πριν 10 χρόνια.

Top of the line: Copycat?

Και ερχόμαστε τώρα στο ζήτημα του "άνω άκρου" της γκάμας, το οποίο όμως δεν αφορά, προς το παρόν τουλάχιστον, την ελληνική αγορά. To Forte είναι ένα μεσαίο, για την αμερικάνικη αγορά, σεντάν, και αμέσως μεγαλύτερο είναι το Optima. Οι τιμές τους είναι ανταγωνιστικότατες σε σχέση με αρκετά ιαπωνικά και αμερικάνικα μοντέλα της αντίστοιχης κατηγορίας και δεν υστερούν, αντικειμενικά, καθόλου σε desing και εξοπλισμό, πράγματα αρκετά σημαντικά στην αμερικανική αγορά. Σε αυτά έρχεται τώρα να προστεθεί και το Quoris, αντίστοιχα με το Equus της Hyundai, που από πλευράς μεγέθους παίζουν στην κατηγορίας της σειράς 7, κοστίζοντας όμως περίπου τα μισά.

Τέτοια μοντέλα δεν έχουν ελπίδα στην Ευρώπη, που γενικά είναι μια τελείως διαφορετική αγορά από την αμερικάνικη. Εδώ δεν matters το size, αλλά άλλα πράγματα. Αντίθετα, στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, το size είναι πάνω απ' όλα, λες και το να έχεις δέκα εκατοστά μεγαλύτερο αμάξι απ' του γείτονα σημαίνει ότι την έχεις και μεγαλύτερη ή κάτι τέτοιο. Εν πάσει περιπτώση, στην εκεί αγορά παίζει σημασία το μέγεθος και το value for money. (Όταν εδώ λέμε θα πάρω 316 για να 'χω πενβέ, και ας έχει μόνο 115 άλογα, και ας παίρνεις με τα ίδια λ7 insignia turbo με 200 άλογα, που είναι όμως όπελ και δεν είναι πενβε).

Η αντίληψη της αντιγραφής σχεδιαστικών cues και πάλι δεν έχει την ίδια σημασία που έχει εδώ στην Ευρώπη. Σε αυτό το σημείο παραθέτω την απάντηση του Design Chief της Lexus σε ερώτηση του Bangle για το Hofmeister Kink στην LS: "Ναι, από εσάς (BMW) το αντιγράψαμε, αλλά εμείς το κάναμε καλύτερο και αυτό είναι που μετράει". Με λίγα λόγια, ο μέσος αμερικάνος χέστηκε αν ο Herr Hofmeister έκανε αυτή την πουτανιά με το πίσω παράθυρο στην 1500 ήδη από το 1961. Αυτό που τον νοιάζει είναι ότι η Lexus του του μοιάζει πιο όμορφη από την Ε60 του γείτονα.

Συμπέρασμα

Ναι, οι κορεάτες αντέγραψαν στεγνά και το παραδέχονται. Αυτό που τους νοιάζει είναι να φτιάξουν ένα σύνολο που να προσφέρει πολλά κοστίζοντας λίγα, και ένας τρόπος να προσφέρει πολλά στοιχίζοντας λίγα, είναι να κόψει απ' όπου μπορεί. Ναι, τα πλαστικά τους δεν είναι σαν της BMW, τα δέρματα θα ξεβάψουν μετά από κανα χρόνο, και πολλά άλλα. Επίσης, δεν αυξάνει την τελική τιμή πώλησης, επειδή πουλάει από πριν τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, ούτε επειδή έχει κερδίσει τόσες φορές το DTCC ή οτιδήποτε άλλο. Επίσης αντιγράφει το λεβιέ της BMW, και το πίσω παράθυρο της BMW, και κάτι απ' την Audi και κάτι απ' τη Mercedes σε μια προσπάθεια να δώσει μια νότα πολυτέλειας με εύκολο τρόπο. Λίγο πολύ ακολουθεί τη συνταγή της Lexus, μιας εταιρίας που απέτυχε παταγωδώς στην Ευρώπη, αλλά που κάνει τους Ευρωπαίους να τρέχουν και να μη φτάνουν στο USA.

Αυτά.