



Πριν από πολλά χρόνια ο θείος μου διεγνώσθη με μια σπάνια μορφή καρκίνου (νόσο του Hodgkin). Χάρις στην ιδιωτική του ασφάλιση, νοσηλεύτηκε για ένα διάστημα σε κάποιο νοσοκομείο του Λονδίνου. Όταν πήγε η θεία μου να αγοράσει κάποια από τα φάρμακα, ο άγγλος έμεινε άφωνος όταν πληροφορήθηκε πως τόσο ακριβά σκευάσματα καλύπτονται από τα δημόσια ταμεία στην Ελλάδα. Προφανώς κάτι τέτοιο δε συμβαίνει στη Γηραιά Αλβιώνα, όπου αν δεν έχεις ιδιωτική ασφάλιση (ή πολλά χρήματα) είσαι καταδικασμένος.
Η μια όψη του νομίσματος λοιπόν λέει πως πρέπει να υπάρχουν όρια στη δωρεάν υγεία. Η άλλη όψη του νομίσματος, η ανθρωπιστική, επιβάλει να πληρώνεις 10 δις το χρόνο στις φαρμακοβιομηχανίες γιατί κάθε ζωή είναι ιερή και αναντικατάστατη. Άλλο όμως ο καρκινοπαθής ή ο άρρωστος με σύζυγο και παιδιά κι άλλο ο ηλικιωμένος που παίρνει 10 διαφορετικά χάπια την ημέρα μπας και κάνει ρεκόρ μακροβιότητας στο Γκίνες. Και τέτοιοι υπάρχουν πολλοί.
Αυτό που θέλω να πω Κωνσταντίνε είναι ότι δεν ευθύνονται μόνο οι φαρμακαποθήκες και οι φαρμακοβιομηχανίες με τις υπερτιμολογήσεις τους και τις λαμογιές τους. Ευθύνες έχουμε κυρίως εμείς οι ίδιοι.