My American Story - Niggas Αφιερωμένο

[Stamatis]

Μείναμε στις κερκίδες για αρκετή ώρα, μέχρι που έπιασε για τα καλά το μεσημέρι.
Σιγά σιγα οι ομάδες άρχισαν να αποσύρονται απο την πίστα και μάζευαν τα αυτοκίνητα στα box για τις τελικές τους επιθεωρήσεις.
Σε λίγο θα πέρναγαν οι κριτές ασφαλείας και κανονισμών για να πιστοποιήσουν πως τα αυτοκίνητα είναι ΟΚ και έτοιμα για την επόμενη μέρα.
Σηκωθήκαμε απο τα καθίσματά μας, φορέσαμε τα κασκέτα μας και αρχίσαμε να "επιθεωρούμε" και εμείς τα πάντοκ πίσω απο το συρματόπλεγμα.
Ο πρώτος μας σταθμός ήταν το Wrangler Chevy του Ντέηλ Ερνχαρτ, ένα τρομερό αυτοκίνητο με μεγάλη δύναμη ικανό να βγάλει τους 500 γύρους ενός αγώνα με μια ανάσα.
Μετά σταματήσαμε να ξαναχαζέψουμε το Kodiak του Ράστυ, που όμως το είχαν βάλει μέσα και έτσι φύγαμε για το Pontiac του Πέτυ, το οποίο και είχαμε δεί να κάνει τους γύρους προηγουμένως.
Στη διάρκεια της γύρας μας, μια μια οι πόρτες απο τα Box έκλειναν για την ημέρα και έτσι αποφασίσαμε να γυρίσουμε στο αμάξι μας.
Φτάσαμε στο πάρκινκ, μπήκαμε μέσα και νομίσαμε ότι θα πάθουμε αποπληξία.
Τόση ήταν η ζέστη που το Πόντιακ έψηνε.
Τα δέρματα τσιτσίριζαν κάτω απο τον ήλιο.
Βάλαμε μπρος το αμάξι, γυρίσαμε το αιρ κοντίσιον στο τέρμα και γυρίσαμε για τα εκδοτήρια όπου και πήραμε τα εισητήρια για την επόμενη μέρα.
Μην έχοντας τι άλλο να κάνουμε πιά στη πίστα, αποφασίσαμε να γυρίσουμε στην πόλη ώστε να βρούμε ένα μικρό φτηνό αξιοπρεπές ξενοδοχείο να πλυθούμε σαν άνθρωποι και να φάμε επιτέλους φαγητό κανονικό.
Ονειρευόμουν ένα μεγάλο μπιφτέκι, ή μια μπριζόλα με πατάτες, παρέα με μια σαλάτα απο λαχανάκια βρυξελών ή πιθανότατα μια γαβάθα μαρούλι, όταν ένοιωσα ότι το αυτοκίνητο δεν προχωράει όπως πρέπει.
Γύρισα και κοίταξα τον Λάμπρο.
Αυτός είχε σηκώσει το χέρι του πάνω απο το τιμόνι και προσπαθούσε να κάνει σκιά στο ταμπλώ του για να δεί τους δείκτες.
Shit. Overheating! είπε και έκανε αμέσως δεξιά.
Σταματήσαμε σε ένα δρόμο με αρκετή κίνηση και έριξα και εγώ με τη σειρά μου μια ματιά στους δείκτες της θερμοκρασίας.
Ηταν όχι απλά στο κόκκινο, το είχαν ξεπεράσει κιόλας.
Μάλλον το αιρ κοντίσιον, η κίνηση της πόλης και το ταξίδι είχαν εξαντλήσει κάποια τρόμπα ή κάποιο κολάρο του συστήματος ψύξης.
Damn, είπε ο Λάμπρος.
Τράβηξε το μοχλό του καπώ και βγήκε έξω.
Ακολούθησα και σηκώσαμε μαζί το τεράστιο καπω.
Απο κάτω το ψυγείο έβραζε τόσο πολύ ώστε έβγαζε ατμούς απο τη βαλβίδα.
Τώρα την κάτσαμε σκέφτηκα.
Μείναμε εκεί για λίγο και σκεφτόμαστε έναν τρόπο να ανοίξουμε το κύκλωμα, αλλά φοβόμαστε μήπως μας κάψει το καυτό νερό απο το ψυγείο.
Περιμέναμε λίγο ακόμα, ώπου η "χύτρα" σταμάτησε να βράζει και με τη βοήθεια ενός ακόμα ζευγαριού άσπρες κάλτσες φορεμένες στο χέρι μου, άνοιξα την τάπα.
Καυτός ατμός πετάχτηκε προς τα πάνω και ενστικτωδώς έκανα πίσω.
Τη στιγμή εκείνη σταμάτησε πίσω μας και σε απόσταση ένα τοπικό περιπολικό.
Ο οδηγός του βγήκε έξω και μας πλησίασε.
What's the problem boys? μας ρώτησε με την τυπική αργόσυρτη προφορά του.
Εξηγήσαμε πως έχουμε θέμα με την ψύξη μας και αφού κοίταξε τα χαρτιά μας και τις άδειες του αυτοκινήτου, προσφέρθηκε να φωνάξει βοήθεια απο τον ασύρματο.
Μετά απο μια μίνι σύσκεψη, αποφασίσαμε να τον ρωτήσουμε αν ξέρει κάποιο καλό γκαραζ για να πάμε, μιας και το αμάξι έπρεπε να επισκευαστεί ώστε να αντέξει το ταξίδι της επιστροφής.
Θα ήταν εξ άλλου παράλογο να κάνουμε τόσα χιλιόμετρα προς τα πίσω με πρόβλημα στο ψυγείο.
Ο αστυνομικός μας έδωσε οδηγίες και αφού αδειάσαμε δύο μπουκάλια με νερό στο κύκλωμα, βάλαμε μπρος για το συνεργείο.
Επρεπε πάση θυσία το αμάξι να φτιαχτεί σήμερα.
Αύριο ήταν ο αγώνας, η πόλη πρακτικά θα ήταν άδεια απο μηχανικούς και η επόμενη μέρα ήταν Κυριακή, οπότε μάλλον θα χάναμε πολύ χρόνο αν δεν βιαζόμαστε.
Το αυτοκίνητο προχωρούσε και ανέβαζε πάλι θερμοκρασία.
Με αγωνία κοιτάγαμε τον δείκτη που προχώραγε προς το κόκκινο ξανά.
Πριν όμως αρχίσει πάλι να βράζει, ευτυχώς φτάσαμε στον μηχανικό.
Ο τύπος, ήταν τσακάλι. Μόλις είδε το αυτοκίνητο, κατάλαβε και το πρόβλημα.
Χτύπησε τη βαλβίδα του θερμοστάτη με μια σφυράκλα και μας είπε πως είμαστε ΟΚ.
Του εξηγήσαμε πως καλό θα ήταν να την αλλάξουμε μιας και έχουμε μεγάλο ταξίδι μπροστά μας.
Συμφώνησε και μας είπε να αφήσουμε το αμάξι και να γυρίσουμε σε μισή ώρα.
Εμείς μην έχοντας που να πάμε, αποφασίσουμε να καθήσουμε και να τον περιμένουμε, πρώτα να τελειώσει κάτι που μαστόρευε σε ένα Camaro και μετά να πιάσει το δικό μας.
Οσο είμαστε στο συνεργείο, πιάσαμε κουβέντα για τον αγώνα.
Ο τύπος, ήταν μεγάλος φαν του Πέτυ, όπως και όλοι οι μηχανικοί της περιοχής, κυρίως γιατί ο Πέτυ μπορεί να μην ήταν ο καλύτερος οδηγός, αλλά είχε το καλύτερο αμάξι. Έλεγαν μάλιστα πως το Κράκερ στα χέρια του Ερνχαρτ μπορεί να έβγαζε και 501 γύρους (αμερικάνικη πλάκα) στον αγώνα.
Με αυτά και με άλλα, το Πόντιακ φτιάχτηκε και εμείς φύγαμε για να βρούμε ένα μπριζολάδικο πρώτα και ένα ξενοδοχείο ύστερα.
Η υπόλοιπη μέρα κύλισε αδιάφορα, με καλό φαϊ, ένα ωραίο δωμάτιο με καθαρές αφράτες πετσέτες και επιτέλους αρκετή ποσότητα καφέ στο μπαλκόνι του ξενοδοχείου.
Μια απλή βόλτα το βράδυ και νωρίς για ύπνο, για τον αγώνα της επόμενης, η οποία επόμενη ήταν μέρα γιαρτής.
*
Η μέρα του Αγώνα.
Φτάσαμε νωρίς στην πίστα για να παρκάρουμε κοντά - χωρίς κανένα πρόβλημα με το αμάξι- και πιάσαμε στασίδι πριν πλακώσει ο κόσμος.
Οσο πέρναγε η ώρα ένα πολύχρωμο πλήθος γέμιζε τις κερκίδες και διάφοροι πωλητές μας πλεύριζαν για να πουλήσουν απο μπλουζάκια μέχρι χοτ ντογκ και καπέλα.
Γύρω μας είχαν έρθει οικογένειες, μοναχικοί άνθρωποι, άντρες με τις γυναίκες τους, ένας συρφετός απο κόσμο, όλοι πορωμένοι με τους αγώνες.
Σιγά σιγά τα αυτοκίνητα έβγαιναν απο τα box και κάθε φορά που ένα απο αυτά έπαιρνε μπροστά, το πλήθος ξεσπούσε σε αλαλαγμούς.
Η μέρα προχώρησε και τα μεγάφωνα ανακοινωσαν την είσοδο στην πίστα.
Ενα ένα τα θηρία μπήκαν στο οβάλ και άρχισαν το γύρο της προθέρμανσης.
Ο κάθε ένας πήρε θέση ανάλογά με την κατάταξή του και άρχισαν να γυρίζουν αργά στην αρχή και πιό γρήγορα ύστερα τους πρώτους δοκιμαστικούς γύρους.
Τα χρώματα της Κοντιακ, της Μότορκραφτ, της Ράγκλερ και το θωρυβώδες STP του Πέτυ, είχαν γεμίσει την πίστα.
Μέχρι που τα μεγάφωνα ανακοίνωσαν την έναρξη.
AND THEY'RE OFF....
Ο Ερνχαρτ με το Σέβυ ξεχύθηκε μπροστά και σκαρφάλωσε στην πρώτη στροφή.
Απο πίσω γινόταν μάχη του Ράστυ με τον Λαμποντε και κάπου στο βάθος το Κράκερ του Πέτυ, καθάριζε αντιπάλους με τη γνωστή του τακτική, μούρη-κώλο-γκάζι- και άντε γειά...
Οι πρώτοι γύροι έγιναν σε πραγματικό πανζουρλισμό, η συνέχεια ήταν συναρπαστική με αρκετά προσπεράσματα και πολλά σπρωξίματα.
Για όλο το διάστημα σηκωνώμαστε στην κερκίδα κάθε φορά που κάποιος πέρναγε, ουρλίαζαμε όταν γινόταν μαρκάρισμα και χοροπηδάγαμε όταν οι τρεις "μεγάλοι" πηγαιναν πλάι-πλάι.
Απο τους 500 γύρους, ο Ερνχαρτ είχε την πρωτιά στους 415, ο Ράστυ Γουάλας σε έναν, ο Λαμποντε σε 56 και ο Πέτυ σε 2.
Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι εκτός απο το ξεκάθαρο προβάδισμα του Ερνχαρτ, οι υπόλοιποι πρώτοι σφάζονταν.
Ειδικά στις τελευταίες θέσεις όπου κανένας πλέον δεν μπορούσε να βγάλει συμπέρασμα του τι γινεται.
Η κόλαση όμως έγινε στους 2 τελευταίους γύρους, όπου το STP του Πέτυ είχε κολήσει πίσω απο τους Γουάλας και Ερνχαρτ και περίμενε την ευκαιρία να τους ξετρυπήσει.
Τότε σε μια τιτάνια προσπάθεια και πραγματικά απο το πουθενά, πλάι πλάι κατέβηκαν απο την στροφή το Φορντ του Ραντ και το Σεβυ του Λαμποντε, τα οποία με τη φόρα που είχαν στήθηκαν πίσω απο το Κράκερ που τους έκανε ρεύμα στον αέρα.
Λιγο πριν τον τελευταίο γύρο, τα δύο αυτοκίνητα αυτά, άνοιξαν ταυτόχρονα την τροχιά τους και κόλησαν στις ουρές των Γουάλας και Ερνχαρτ, κλέβοντας τον άερα απο κράκερ του Πέτυ και έτσι έκαναν το 3 και 4 της κατάταξης ρίχνοντάς τον στο 5.
Ο Πέτυ κόλησε στην ουρά του Λαμπόντε και άρχισε το ψηστήρι.
Αμέσως ο Λαμπόντε κόλησε στον Ράντ και όλοι μαζί έκλεψαν αέρα απο τον Ερνχαρτ και τον Γουάλας που ήταν πλάι πλάι μπροστά τους.
Πριν την καρώ σημαία η κατάταξη ήταν ερνχαρτ, γουάλας δίπλα δίπλα και απο πίσω τους Ραντ Λαμπόντε και Πέτυ.
Ετσι και τελείωσε ο αγώνας, μέσα σε ιαχές και φωνές.
Ηταν μια καταπλητική εμπειρία, που μόνο απο κοντά την καταλαβαίνεις.
Είχαμε ξεφύγει εντελώς.
Είχαμε σηκωθεί όρθιοι και ουρλίαζαμε YESSSSSSSSSSSSSSSSSS YESSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSS και χοροπηδούσαμε μαζί με τους υπόλοιπους θεατές της κερκίδας.
Πραγματικά χορτάσαμε θέαμα εκείνη τη μέρα.
Ακόμα και όταν τα αυτοκίνητα σταμάτησαν , όταν έγινε ο γύρος του θριάμβου, όταν άνοιξαν τη σαμπάνια και ο κόσμος άρχισε να φεύγει, η αδρεναλίνη ήταν ακόμα μέσα μας και μας έδινε ενέργεια, με τη θέα και μόνο ενός τέτοιου αγώνα.
Τόση ήταν η μανία μας να μη χάσουμε ούτε λεπτό, που δεν είχαμε πιει καν νερό την τελευταία μισή ώρα κάτω απο τον ήλιο, κάτι που κάναμε αμέσως μόλις καταλάβαμε πως είμαστε στα όρια της αφυδάτωσης.
*
Σιγά σιγά ο ήλιος άρχισε να κατεβαίνει και αποφασίσαμε να την κάνουμε και εμείς απο την πίστα.
Φτάσαμε λοιπόν στο αμάξι και κάτσαμε επάνω στο καπώ.
Λοιπόν, ρώτησα το Λάμπρο. - Where to?
Πάμε και βλέπουμε είπε ο Λάμπρος, πάμε και βλέπουμε, είπα και εγώ και μπήκαμε στο Πόντιακ.
Πριν φύγουμε όμως να πάρουμε καμμιά κασέτα ρε, έχει κολήσει το μυαλό μου απο το τιριρίνι πλέον.
Οκι Ντόκι είπε ο Λάμπρος και έκανε ένα μικρό παντηλίκι στο γκαραζ της πίστας...
Κατεβάσαμε τα παράθυρα, φορέσαμε τα γυαλιά μας και την κάναμε για το - όπου νάναι- της επιστροφής.
*
Συνεχίζεται