My American Story - Niggas Αφιερωμένο

[Stamatis]

Αργησα να κοιμηθώ εκείνη τη νύχτα, κυρίως επειδή είχα χορτάσει ύπνο στο αυτοκίνητο. Επαιξα με τα κανάλια της τηλεόρασης, πήγα στο μπάνιο και έκανα ένα ντους, βγήκα έξω για λιγο και χάζεψα το κοιμησμένο μοτελ.
Το αμάξι του Γαμίνγκο Βρωμίνγκο ήταν ακόμα μπροστά στη ρεσεψιόν, τα υπόλοιπα παρκαρισμένα των ενοίκων μπροστά απο τις πόρτες.
Η νύχτα ήταν ζεστή.
Ο θόρυβος απο τον αυτοκινητόδρομο έφτανε στα αυτιά μου αδυνατισμένος, κάπου στο βάθος ένα τσακάλι ούρλιαξε και λίγο πιό πίσω ο Λάμπρος ροχάλιζε σαν ιποπόταμος.
Γύρισα στο κρεβάτι και σκέπαστηκα με ένα σεντόνι.
Γλάρωσα λίγο αργότερα και κοιμήθηκα βαρύς μέχρι που με ξύπνησε το φως της μέρας.
Σηκώθηκα και ένοιωσα το στόμα μου σαν τσαρούχι.
Αρπαξα απο το σακίδιο την οδοντόβουρτσα και μπήκα στο μπάνιο.
Ετριβα τα δόντια μου για αρκετή ώρα και αμέσως μετά ξυρίστηκα.
Εβαλα ένα καθαρό πουκάμισο, τύλιξα το παλιό στο σακίδιο και έριξα μια κλωτσιά στον Λάμπρο.
-Σήκω φίλε, ξημέρωσε.
Αυτός τεντώθηκε και έριξε μια κλανιά.
- Αδεφρέ, φέρε λίγο καφέ και ξεκινάμε αμέσως είπε.
Βγήκα απο το δωμάτιο και προχώρησα προς τη ρεσεψιόν.
Το Γαμινκ****ξο έλειπε.
Μπήκα μέσα και είδα την πρωινη βάρδια.
Ο σημερινός ρεσεψιονίστας ήταν ο Κλαρκ. Ενας τακτοποιημένος τύπος, με ένα φανελάκι μπλέ και μαλί χτενισμένο προς τα πίσω.
Χαιρέτησα με το κεφάλι μου και πήγα προς το γνωστό μέρος με τις μηχανές πώλησης. Μπροστά απο τη μηχανή του καφέ, έβαλα το χέρι στην τσέπη και έβγαλα τα λίγα ψιλά που είχαν μείνει απο τη χθεσινή επιδρομή στα τσιγάρα.
Μέσα στα ψιλά ήταν και το καπάκι απο την μπύρα που είχα πιεί.
Τάισα το μηχάνημα και πήρα δυό καφέδες της συμφοράς σε πλαστικά κυπελάκια.
Εβαλα ζάχαρη απο τον πάγκο που υπήρχε δίπλα και άδειασα και το καπάκι στα σκουπίδια.
Στο δρόμο προς την έξοδο ξανακοίταξα τον Κλαρκ προσπαθώντας να βρώ ένα παρατσούκλι, αλλά δεν τα κατάφερα.
Μετά, με τον καφέ σκέφτηκα.
Κάτσαμε με τον Λάμπρο να πιούμε τους καφέδες μας και αφού μαζέψαμε τα πράματά μας, μπήκαμε στο αμάξι.
Κάναμε ένα μικρό γύρο για να αφήσουμε το κλειδί στον Κλάρκ (που ακόμα δεν είχε παρατσούκλι) και μπήκα πάλι στη ρεσεψιόν.
Η ώρα ήταν 8 και αρκετοί απο τους ενοίκους ξεκίναγαν για τον προορισμό τους. Περίμενα λίγο να έρθει η σειρά μου, άφησα το κλειδί και βγήκα έξω, αποφασίζοντας πως ο Κλαρκ είναι αρκετά ασήμαντος για να έχει οποιοδήποτε παρατσούκλι. Επίσης ήταν άκυρο να τον βαφτίσω μιας και ο Λάμπρος δεν τον είχε δεί καν.
Μπήκα στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε.
Οπως μπαίναμε στον κεντρικό δρόμο, περάσαμε και το σαράβαλο του Γαμίνγκο, ο οποίος μάλλον είχε ξεκινήσει λιγο πριν τις 8 στην αλλαγή της βάρδιας για να πάει σπίτι του για ύπνο.
*
Η μία ώρα μέχρι την πίστα, πέρασε εύκολα και χωρίς τίποτα αξιοσημείωτο, εκτός απο μια κοινή απόφαση να εφοδιαστούμε με νέες κασέτες όταν και όποτε βρίσκαμε κάποιο μαγαζί στο δρόμο μας.
*
Με αυτά και με άλλα, φτάσαμε στην πόλη και στρίψαμε στην έξοδο της πίστας, που είναι στο κέντρο μιας κοιλάδας.
Κατεβαίνοντας απο ψηλά είχαμε την ευκαιρία να δούμε όλο το πανηγύρι απο μακρυά.
Στη μέση ήταν το οβάλ κατασκεύασμα με τις κερκίδες του, δίπλα του το drag strip και λίγο πιό μακρυά οι εγκαταστάσεις.
Ετσι όπως το βλέπαμε απο ψηλά ήταν σαν παιδικός αυτοκινητόδρομος επάνω σε γρασίδι.
Οσο πλησιάζαμε, ακούγαμε και τους θορύβους της προετοιμασίας.
Δυνατές μηχανές να δουλεύουν στο όριο.
Μαρσαρίσματα, μυρωδιές απο βενζίνη και λάδι έβγαιναν στον αέρα, κάποιο μεγάφωνο φώναζε τον μηχανικό της τάδε ομάδας να πάει στη θέση του και που και πού, έβλεπες και κάποιο φορτηγό ομάδας να κάνει μανούβρα.
This is it man, είπε ο Λάμπρος. The Real thing.
Παρκάραμε σε ένα τεράστιο πάρκινγκ, σχεδόν άδειο μιας και στα δοκιμαστικά και ειδικά τόσο νωρίς δεν πλακώνει κόσμος και αποφασίσαμε να επισκευθούμε όλες τις εγκαταστάσεις και να πάρουμε μυρωδιά απο όλες τις ομάδες, πράγμα εύκολο* μιας και οι Αμερικάνικες πίστες, δεν έχουν καμμία σχέση με τις Ευρωπαϊκές.
Η σχεδίασή τους είναι οβάλ και δίπλα έχουν μια μεγάλη ευθεία για Drag.
Η διαδρομή των θεατών είναι έτσι σχεδιασμένη ώστε μέχρι να πας στην κερκίδα σου, μπορείς να περάσεις μπροστά απο τα γκαραζ των ομάδων και το μόνο που σε χωρίζει απο τα αγωνιστικά είναι ένα μαντράκι με συρματόπλεγμα.
Πρωινό δεν είχαμε φάει εκτός απο τον καφέ, οπότε αγοράσαμε δυό χοτ ντοκ και δυό κουβάδες pepsi και αρχίσαμε την περιήγηση.
Στα πάντοκ, επικρατούσε ήρεμη αναταραχή. Ολοι κάτι έκαναν, αλλά σε ρυθμούς προετοιμασίας. Καμμία σχέση με τον πανικό του αγώνα.
Τα αγωνιστικά ήταν μέσα στα Box και όλοι κάτι δούλευαν επάνω τους. Που και πού, ένα απο τα αμάξια έκανε όπισθεν και έβγαινε στην πίστα.
Εκανε έναν γύρο συνήθως με χαμηλή ταχύτητα και στο τέλος της διαδρομής έμπαινε πάλι στο box.
Οι κινητήρες τους χωρίς καθόλου περιορισμούς στην εξαγωγή ή την εισαγωγή, έκαναν έναν δαιμονισμένο θόρυβο και ειδικά στο άστατο ρελαντί τους θα μπορούσες να πεις ότι μοιάζουν με ανύσηχο καιρό έτοιμο να φέρει καταιγίδα.
Ο ήλιος είχε σηκωθεί αρκετά ψηλά πλέον και η ζέστη της ασφάλτου μας ενοχλούσε στα πόδια.
Ψάχναμε μια σκιά να σταθούμε όταν είδαμε ένα Ford Thunderbird να περνάει μπροστά μας.
Ηταν κάτασπρο, είχε την οροφή κάτω και μέσα του σε άσπρα δέρματα, ήταν ο ίδιος ο Ράστυ μαζί με την γκόμενα που είχε τότε.
Ο*Ράστυ*δεν φορούσε το τραγιασκάκι του και οδηγούσε με πολύ χαμηλή ταχύτητα και η γκόμενα δίπλα φορούσε γυαλιά και καμπόικο καπελο.
Εμοιαζε με την Νταίζυ των Ντιούκς, αλλά στο ξανθό της.
Με τον Λάμπρο συνενοηθήκαμε με τα μάτια.
Ακουλουθήσαμε με τα πόδια το T-Bird μέχρι το Box της ομάδας του.
Ο Ράστυ βγήκε απο το αυτοκίνητο και οι μηχανικοί του τον υποδέχτηκαν χτυπώντας τον στην πλάτη.
Η γκόμενα απο δίπλα άνοιξε την πόρτα και έβαλε απο το αμάξι δύο απο τα τελειότερα πόδια που είχα δει ως τότε.
Απο τα*πέδιλα με τακούνι που φορουσε, μέχρι το τζην σορτσάκι της μεσολαβούσαν μερικές απο τις πιό λαχταριστές ίντσες δέρματος ικανές να στείλουν στην κόλαση ακόμα και τον πάπα.
Μόλις τα πόδια βγήκαν απο το αυτοκίνητο, ακολούθησε και το υπόλοιπο κορμί, με ένα πουκάμισο άσπρο δεμένο κόμπο στον αφαλό, ενα στήθος που θα μπρούσες να γράψεις ένα ποιήμα για πάρτη του και ένα ξανθό κεφάλι με γυαλιά ηλίου*και δυό χείλη γυαλιστερά μισάνοιχτα στο δυνατό φως της μέρας.
Σκουντάγαμε ο ένας τον άλλο και κοιτάγαμε σαν χάνοι, όταν μας πήραν πρέφα τα μαστόρια και κάτι είπαν του Ράστυ.
Αυτός γύρισε, μας κοίταξε πίσω απο τα σύρματα και πλησίασε τη γκόμενα.
Την πήρε αγκαλιά απο τον ώμο και την παρέσυρε κοντά του δίπλα στο αμάξι.
Ετσι όπως έφευγαν, είμαι σίγουρος πως αυτή κούναγε επίτηδες τον κώλο της πολύ παραπάνω απο το κανονικό της λίκνισμα.
Σπαστήκαμε με την κτητική κίνηση του Ράστυ και γυρίσαμε απο την άλλη πηγαίνοντας προς την ομάδα του Petty, που είχε ξεσκεπάσει το αμάξι που έλεγαν Firekracker.
Ηταν ένα απίστευτο όχημα, που δεν έβγαζε*καθόλου γραμμικά τη δύναμή του στο δρόμο, κυρίως γιατί ο Petty ήθελε να έχει αποθέματα στα ψηλά, ώστε να κάνει το αγαπημένο του παιχνίδι.
Να κρύβεται δηλαδή στην ουρά του αντιπάλου του και στο πρώτο λάθος να φεύγει σαν δαιμονισμένος προσπερνώντας απο την εσωτερική πλευρά.
Τo FireKracker που όλοι ονομάζαν fireF#cker είχε πάρει μπροστά και στο ρελαντί μπουρούσες να ακούσεις τους κυλίνδρους να δουλεύουν έναν προς εναν.
Ο δοκιμαστής μηχανικός μπήκε μέσα, ζήτησε απο την ομάδα να τον*κάνουν λίγο πίσω και με διάφορα μπερδέματα στην ανάφλεξη, οδήγησε σιγά μέχρι την είσοδο της πίστας.
Μπαίνοντας στην πίστα, το αυτοκίνητο βρέθηκε στο στοιχείο του.
Η πρώτη ταχύτητα στο Νάσκαρ, είναι πολύ κοντή, ίσα να τσουλήσει το αμάξι, όπως και η δεύτερη.
Η δουλειά γίνεται με την τρίτη και την τέταρτη και για αυτό το λόγο οι αγώνες έχουν και rolling start.
Με μια σκασμένη πρώτη λοιπόν και μια δευτέρα που έφερε το αυτοκίνητο στα περίπου*80 μίλια, ο δοκιμαστής, άρχισε να επιταχύνει δυνατά.
Ο ήχος που ακούστηκε ήταν ότι πιό οργασμικό υπάρχει.
Βαρύς στην αρχή με μπερδέματα, να γίνεται ουρλιαχτό στο τέλος της τρίτης και μια στριγγλιά στην τετάρτη.
Είχαμε μείνει με το στόμα ανοιχτό, ήταν η πρώτη φορά που ακούγαμε τέτοιο αυτοκίνητο να δουλεύει μόνο του στην πίστα.
Ακουγες τον ήχο του ζορίσματος όπως ανέβαινε στο εξωτερικό της στροφής και μετά με ένα ξαλάφρωμα δύναμης να κατεβαίνει προς το μέσο της ευθείας.
Κάθε πέρασμα του ήταν μια μαγική εικόνα, έτσι όπως έλαμπε στον ήλιο και έφευγε με ταχύτητα για την επόμενο στροφή.
Μείναμε εκεί να κοιτάμε σαν χαζοί, ο ήλιος έκαιγε τις μούρες μας και η άσφαλτος ζέσταινε τα all star σε σημείο βρασμού, ωσότου ο οδηγός αποφάσισε πως το αμάξι είναι ΟΚ και το ξαναγύρισε στο Box.
Φτάνοντας πάλι κοντά μας, ακούσαμε τα λάστιχα να τρίζουν όπως πλησιάζε, όπως ακούσαμε και την εξάτμιση να σκάει απο τις άκαυτες των χαμηλών στροφών.
Το αγωνιστικό μοτερ έσβησε και νοιώσαμε σαν να άδειασε το κεφάλι μας απο την ξαφνική σιωπή.
Μόλις ο οδηγός βγήκε, διάφοροι τεχνίτες πλησίασαν και άρχισαν να σκαλίζουν πράγματα, οπότε για εμάς δεν είχε πιά ενδιαφέρον το κόλπο.
Φύγαμε για τις κάτω κερκίδες, που είχαν αρχίσει να γεμίζουν απο χασομέρηδες σαν και εμάς, που έπιναν μπύρες, ή γρανίτες, έτρωγαν corn*ή hot dogs και κουβέντιαζαν μεταξύ τους.
Εκατσα σε μια δροσερή θέση και έμεινα εκεί να γουρλώνω τα μάτια μου, προσπαθώντας να τραβήξω όσο μεγάλες τζούρες απο την προετοιμασία της αυριανής ημέρας.
Ξαφνικά είχε φύγει απο πάνω μου όλη η βαρεμάρα του δρόμου, όλη η κούραση στην μέση μου και δεν με ένοιαζε ούτε η ζέστη, ούτε η μυρωδιά της αγωνιστικής βενζίνης και του λαδιού που γέμιζε τον τόπο.
Αναψα ένα τσιγάρο έκανα πίσω και τέντωσα τα πόδια μου.
Ο Λάμπρος δίπλα κοίταγε σαν μ#λάκας επίσης.
Brother, είπε, this is IT.
F%ck Yeah, είπα και εγώ*επίτηδες χρησιμοποιώντας αμερικανιά μιας και ήταν το μόνο που ταίριαζε με την περίπτωση.
F%ck Yeah, είπε και αυτός και φορεσε τα μπλουζ μπράδερς γυαλιά του και άραξε ακόμα πιό πολύ στη θέση του...
*
Συνεχίζεται