My American Story - Niggas Αφιερωμένο

[Stamatis]

το συνολικό ταξίδι στο πήγαινε, το είχαμε υπολογίσει να κρατήσει 3 μέρες, με οδήγηση περίπου 300-350 μίλια την ημέρα.
Για τα Αμερικάνικα δεδομένα, ο μόνος κίνδυνος που διατρέχεις διανύοντας τέτοιες αποστάσεις σε αυτοκινητόδρομους, είναι να πεθάνεις απο βαρεμάρα.
Σας μιλάω για ατέλειωτες ευθείες, ελάχιστες κατηφόρες και ανηφόρες, και ειδικά με ένα αυτοκίνητο σαν το Πόντιακ, το οποίο είχε απο τότε cruise control, η υπόθεση φάνταζε να είναι παιχνιδάκι.
Πραγματικά απο τα πρώτα κιόλας μίλια, κατάλαβα ότι στην Αμερική, τα πράγματα φτιάχνονται έτσι για κάποιο λόγο.
Το τεράστιο γοτθικού ρυθμού αυτοκίνητο, με σταθερή ταχύτητα 60 μίλια, δούλευε στις 1.800 στροφές και ένοιωθες πως άνετα θα μπορούσες να έχεις φορτώσει επάνω και το άγαλμα της ελευθερίας, ή να τραβάς το μισό μανχάταν μαζί σου και να μην καταλάβει μία.
Σε αυτούς τους δρόμους, τέτοιο αυτοκίνητο πρέπει να έχεις. Μάλιστα πιστεύω ότι πρέπει να υποστηριχθεί αυτή η άποψη και απο νόμο, που να σε υποχρεώνει να κυκλοφορείς με νταβατζο-μαούνα αν πας στην Αμερική για διακοπές.

Είχαμε αράξει στην άπλα του ενιαίου μπροστινού καθίσματος, ο λεβιές ταχυτήτων ήταν στο τιμόνι και σκαλίζαμε το ραδιόφωνο, παίζοντας με τους σταθμούς.
Εκείνη την εποχή, ήταν τρομερό σουξέ οι Heart με το Alone, οι Bon Jovi με διάφορα ωραία που δεν θυμάμαι, αλλά κυρίως είχαμε λιώσει μια κασέτα που είχα φέρει μαζί μου εγώ, που περιείχε το τιριρίνι, το αγαπημένο μας τραγούδι.
Οταν πέφταμε ψυχολογικά ή όταν θέλαμε να κάνουμε ,%λακίες, η ατάκα ήταν βάλε τιριρίνι.
(ΣΗΜ. Το τιριρίνι ήταν το Final CountDown των Europe, που είχε γίνει άπαιχτο σουξέ κυρίως απο το Eurobasket εκείνου του καλοκαιριού, σχεδόν εθνικός ύμνος των Ελλήνων στην Αμερική, και το λέγαμε τιριρίνι, επειδή έτσι ξεκινάει με το συνθεσάϊζερ να κάνει αυτόν τον ήχο).
Μετά απο πολύ Brian Adams, λιγότερο Bon Jovi και απίστευτα πολύ Kenny Rogers και κάτι άλλους μπαγλαμαδερούς που ούτε έμαθα ούτε θέλω να μάθω ποιοί ήταν, ρίχναμε και ένα τιριρίνι, ανοίγαμε τα ηλεκτρικά παρακαλώ, παράθυρα να ξεντουμανιάσει το αυτοκίνητο απο τα ασταμάτητα τσιγάρα που καπνίζαμε κάναμε και τη σχετική καφρίλα με το κεφάλι έξω απο το παράθυρο να ανεμίζει το μαλί και ξανά προς τη δόξα τραβάγαμε.
Την Νέα Υόρκη, την είχαμε φάει σε DT, ετσι και αλλιώς αυτό ηταν το εύκολο μιας και κάθε Σ/Κ κατεβαίναμε για βολτα.
Εκεί που βγήκε βαρεμάρα ήταν στους Interstate μέχρι τον Εξπρές (δεν θυμάμαι ποιός ήταν ο 98 ή κάποιος τέτοιος) και εκεί το πρόγραμμα προέβλεπε στάση και ανάπαυση σε ότι χωριό, μοτέλ ή truck rest βρίσκαμε γιατί το επόμενο κομμάτι ήταν ο γίγας 81, με τα 600 μίλια του μέχρι τη Βιρτζίνια και το Τενεσή.
Εκεί σταματήσαμε να το διαπραγματευτούμε μεταξύ μας.
Ηδη είχαμε αρχίσει να βαριόμαστε.
Περιόδοι με τρελλό μπλα μπλα, σιωπές για μισάωρα, τραγούδια στο ραδιόφωνο, τραγούδια απο την κασέτα, αλλά η βαρεμάρα ήταν μεγάλη και ούτε διπλή δόση τιριρίνι δεν μπορούσε να μας ξελαμπικάρει.
Κουβεντιάσαμε να τραβήξουμε παραπάνω το ταξίδι στο πήγαινε, αλλά φοβηθήκαμε οτι θα χάναμε τους αγώνες, οπότε μείναμε στο αρχικό πλάνο μας να πάμε σφαίρα και να επιστρέψουμε στην κωλοβάρα κάνοντας και παρακάμψεις.
Είχε πιάσει σούρουπο και η απόφαση ήταν η εξής:
Να σταματήσουμε στο πρώτο truck rest, να φάμε καμμιά σαχλαμάρα και μετά να την πέσουμε στο αμάξι, ο ένας στο μπροστινό κάθισμα, ο άλλος στο πίσω, μέχρι να ξεκουραστεί ο Λάμπρος και να ξεκινήσουμε ξανά την νύχτα, όπου θα μπορούσα και εγώ να τον σκατζάρω στο τιμόνι πιό εύκολα χωρίς να φοβόμαστε το Highway Patrol και τις συνέπειες που θα είχε μια επαφή μαζί τους με εμένα οδηγό.
Συνεχίσαμε για κάποια μίλια ακόμα και βρήκαμε το πάρκινγκ.
Ηταν όπως το βλέπουμε στα έργα. Ακριβώς. Το μόνο που έλειπε ήταν οι πουτάνες που γυρίζουν τα φορτηγά, αλλά είτε δεν είχε, είτε ήταν όλες απασχολημένες.
Γεμίσαμε το αυτοκίνητο καύσιμα, μια γελοία τιμή που δεν θυμάμαι για μια απίστευτη ποσότητα βενζίνης, παρκάραμε έξω απο ένα απο τα 3 εστιατόρια, ασφαλίσαμε τα λεφτά μας διασπαρμένα σε 5 διαφορετικές τσέπες και μπήκαμε στο Dinner.
Μέσα ήταν μια κατάσταση αλαλούμ.
Τραπέζια να κοιτάνε την τζαμαρία, ένας πάγκος για παραγγελίες και πίσω η κουζίνα, κλασικές σερβιτόρες με ποδιές για παραγγελία, νταλικιέρηδες, κάτι άλλοι τύποι που έπιναν μπύρες και ένα τζουκ μποξ με τρομερά χιτ του 40 μη σου πώ και του 60 αλλά όλα κάντρυ.
Φάγαμε κάτι μπιφτέκια νομίζω, ήπιαμε κόκα κόλα και την κάναμε για το αμάξι, θυμίζοντας ο ένας στον άλλο μετά τον ύπνο να αλλάξουμε τον πάγο στο ψυγείο πριν φύγουμε.
Την πέσαμε στα καθίσματα, σκοτάδι δεν είχε, άναβαν και κάτι λάμπες νέον απο τα μαγαζιά, είχαμε και υπερένταση απο το ταξίδι, αργήσαμε να λαγοκοιμηθούμε, τελικά μας πήρε ο ύπνος.

Ξπνήσαμε πανικόβλητοι απο ένα ντουκ ντουκ σε ένα απο τα παράθυρα.
Σηκώθηκα και αμέσως τυφλώθηκα απο τον ήλιο.
Κατάλαβα ότι ήμουν μουσκεμα στον ιδρώτα, γιατί το λίγο που είχαμε αφήσει τα τζάμια ανοιχτά δεν έφτανε για σωστό εξαερισμό.
Μάγκα μου Αστυνομία είπα.
Οχι ρε γαμώτο είπε ο Λάμπρος.
Σηκωθήκαμε και διστακτικά βγήκαμε έξω απο το αμάξι.
Ούτε ψηλά τα χέρια, ούτε τίποτα.
Δεν ήταν η αστυνομία.
Ηταν η πρωινή βάρδια στο εστιατόριο, που ήθελαν να τους αδειάσουμε τη γωνία.
Ειχαμε φάει σερί μια νύχτα ύπνο και μάλλον, τώρα που το σκέφτομαι, πρέπει να είχαμε πάθει και καμμιά ψιλοασφυξία απο την ζέστη στο αμάξι και τον μηδενικό εξαερισμό.
Είμουν τόσο ζαλισμένος, το ίδο και ο Λάμπρος που δεν είχαμε διάθεση να μανουριάσουμε, στο κάτω κάτω καλό μας έκαναν οι άνθρωποι.
Ανοίξαμε τα τζάμια μέχρι τη μέση να πάρει το αμάξι αέρα, σηκώσαμε το πορτ μπαγκαζ και αλλάξαμε φανέλες και κρεμάσαμε τις παλιές στα πίσω τζάμια να στεγνώσουν και μπήκαμε πάλι στο εστιατόριο για καφέ, ΝΕΡΟ, τουαλέτα, πάγο στο ψυγείο, βούρτσιμα τα δόντια στην τουαλέτα του μαγαζιού και αναχώρηση για τον μεγάλο και μακρύ 81.

Μπήκαμε στο αμάξι και με τα τζάμια κατεβασμένα, ξεκινήσαμε με σκοπό να κάνουμε όλα τα μίλια μονορούφι και έτσι να κερδίσουμε και μια μέρα, αν τα καταφέρουμε τελικά.

Ετσι για να ανέβει το ηθικό βάλαμε και ένα τιριρίνι να παίζει στο κασετόφωνο...