Τσαρλς Μπουκοφσκι

[Nino]

αφωνος!
υπηρξε μια εποχη το 83+ που ηταν απο τους αγαπημενους μου!

υγ
Διανοούμενος είναι ο άνθρωπος που λέει ένα απλό πράγμα με δύσκολο τρόπο. Καλλιτέχνης είναι ο άνθρωπος που λέει ένα δύσκολο πράγμα με απλό τρόπο. (Σημειώσεις ενός Πορνόγερου, 1969)

[bill_m3]

Και ένα επίκαιρο :

Και γαμώ τα ζευγάρια
..............................................

Ήμασταν μονίμως άφραγκοι,
μαζεύοντας τις εφημερίδες της Κυριακής
από τους σκουπιδοτενεκέδες της Δευτέρας
( και μαζί τα επιστρεφόμενα μπουκάλια από τ' αναψυκτικά )...

Μονίμως μάς έκαναν έξωση απ' το παλιό μας σπίτι
μα σε κάθε νέο διαμέρισμα, θα ξεκινούσαμε μια καινούρια ζωή
Μονίμως τραγικά καθυστερημένοι στο νοίκι
Το ραδιόφωνο να παίζει θαρραλέα στο σπαραγμένο ηλιοβασίλεμα
Ζούσαμε σαν εκατομμυριούχοι, σαν να 'τανε ευλογημένες οι ζωές μας,
και αγαπούσα τα ψηλοτάκουνα παπούτσια της
και τα σέξι φορέματά της,
κι ακόμη τον τρόπο της να γελάει μαζί μου
έτσι που καθόμουνα με τη σχισμένη μου φανέλα
στολισμένη με τρύπες απ' τα τσιγάρα...
Ήμασταν φοβερό ζευγάρι, η Τζέην κι εγώ,
αστράφταμε μες στην τραγωδία της φτώχιας μας σαν να ήταν αστείο,
σαν να μη μας ένοιαζε και δεν μας ένοιαζε
μας έπνιγε μες στον λαιμό
κι εμείς πεθαίναμε στα γέλια.

Λέγανε αργότερα
πως ποτέ δεν είχαν ακούσει να τραγουδάνε τόσο άγρια,
να τραγουδάνε τόσο χαρούμενα τα παλιά τραγούδια
και ποτέ να ουρλιάζουνε τόσο και να βλαστημάνε
να σπάνε τα γυαλικά
τρελα
οχυρωμένοι για τη σπιτονοικοκυρά και την αστυνομία (ήμασταν εξάλλου έμπειροι επαγγελματίες)
να ξυπνάμε το πρωί με τον καναπέ, τις καρέκλες και την τουαλέτα
σπρωγμένα μπροστά στην πόρτα.

Μόλις ξυπνάγαμε
έλεγα πάντοτε : προηγούνται οι κυρίες

κι η Τζέην θα έτρεχε στο μπάνιο για λίγα λεπτά
κι ύστερα θα ήταν η σειρά μου
και ύστερα, πίσω στο κρεβάτι, ν' αναπνέουμε κι οι δύο ήρεμα,
ν' αναρωτιόμαστε ποια καταστροφή θα μας φέρει η νέα μέρα,
να αισθανόμαστε παγιδευμένοι, πεθαμένοι, ηλίθιοι, απελπισμένοι,
να αισθανόμαστε ότι έχουμε ξοδέψει και την έσχατη τύχη μας,
βέβαιοι, ότι τελικά δεν έχουμε ούτε την ελάχιστη τύχη με το μέρος μας.

Μπορεί να πιάσει βαθιές ρίζες η μελαγχολία
όταν κάθε πρωί βρίσκεσαι αμέσως με την πλάτη στον τοίχο
μα πάντα καταφέρναμε να βρούμε τρόπο και να τα βγάλουμε πέρα με όλα αυτά.

Συνήθως μετά από 10 ή 15 λεπτά η Τζέην θα έλεγε - σκατά!
κι εγώ θα έλεγα - ναι!
κι ύστερα, άφραγκοι και χωρίς καμία ελπίδα
θα βρίσκαμε έναν τρόπο για να συνεχίσουμε,
κι ύστερα με κάποιον τρόπο θα τα καταφέρναμε.

Η αγάπη έχει τους πολλούς παράξενους δρόμους της.


Σε λίγο καιρό τουλάχιστον θα μας μείνει η αγάπη!!!!!!