Για ένα πράγμα είναι περήφανος..........
Γιατί οι γονείς μου δεν σηκώσανε το χέρι τους πάνω μου ούτε στον αδερφό μου και μέχρι σήμερα υπάρχει πραγματικός σεβασμός ανάμεσα σε παιδιά/γονείς και ταυτόχρονα είμαστε τα καλύτερα φιλαράκια!
Για ένα πράγμα είναι περήφανος..........
Γιατί οι γονείς μου δεν σηκώσανε το χέρι τους πάνω μου ούτε στον αδερφό μου και μέχρι σήμερα υπάρχει πραγματικός σεβασμός ανάμεσα σε παιδιά/γονείς και ταυτόχρονα είμαστε τα καλύτερα φιλαράκια!
aristent (23-08-11)
Oλα οσα λεμε ανηκουν στη σφαιρα της σωστης νοοτροπιας των γονιων... των σωστα μορφωμενων μαλλον γονιων που ειναι πραγματικοι παιδαγωγοι και οχι απλοι ανατροφεις...
δυστυχως ομως αυτοι ειναι λιγοι... ειναι απειρα τα παραδειγματα γονιων που σαπιζουν τα παιδια στο ξυλο για σκανδαλιες κτλ... μονο και μονο επειδη και αυτοι εχουν φαει ξυλο μικροι και θεωρουν οτι "αμα δε φας ξυλο ανθρωπος δε γινεσαι"...
και ειναι μια νοοτροπια που ως επι το πλειστον εχει να κανει με τη φιλοσοφια ανατροφης του ατομου...
ακολαστος ανηρ
Αυτο που ξερω φιλοι μου ειναι οτι κανεις γονιος δεν γεννηθηκε να ξερει πως θα μεγαλωσει ενα παιδι...
οποτε μπουσουλας ειναι η ανατροφη και τα βιωματα του καθενα ..
Αχαριστια & Αγνωμοσυνη το ελληνικο σπορ
"Ολα ειναι δρομος τωρα μονο στην Αθηνα"
Πατριδα...δεν συμφωνω απολυτα μαζι σου!Αρχικό μήνυμα απο katsaraios
Εχω παραδειγματα ανθρωπων που μεγαλωσαν με στερησεις κ ασχημα παιδικα χρονια (κ οχι μονο υλικες στερησεις αλλα κ ψυχικες)
κ σε πληροφορω οτι με γνωμονα αυτο ειναι καλυτεροι γονεις απο ολους μας!
προσπαθουν να προσφερουν στα παιδια τους οτι ΔΕΝ ειχαν ζησει κ βιωσει αυτοι οι ιδιοι...δεν ειναι λιγα τα παραδειγματα αλλωστε!
Πιστευω οτι η παιδεια του καθενος μας αποδικνυεται μεσα απο την πατροτητα ή την μητροτητα αντιστοιχα.
Σιγουρα σοβαρος παραγοντας ειναι κ τα δικα μας βιωματα - παιδικα χρονια -τα οποια ομως μπορουν να λειτουργησουν κ ανασταλτικα !
...αυτο το χερακι εχει μονο σημασια!
Kostas_1 (24-08-11)
Ο Γιωργος ΔΕΝ δικαιολογει την παιδικη βια,αλλα εξηγει οτι ετσι ειναι η ζωη,δεν μεγαλωνει κανεις με "εξειδικευμενους γονεις" αλλα με απλους ανθρωπους που οπως τους ανεθρεψαν ετσι προσπαθουν και αυτοι με τη σειρα τους να κανουν το ιδιο.
Δικαιολογοντας καπως ετσι τον πατερα και την μανα μας, για οτι στραβο και κακο εχουν κανει στην ανατροφη μας,αλλα χωρις αυτο να χρειαζεται να διαιωνιζεται εις αει.....
katsaraios (24-08-11), Vasilis (24-08-11)
Bmw Enthusiast
Όντας και εγώ πατέρας δύο λατρεμένων κοριτσιών, συμφωνώ πως η βία είτε η ψυχολογική, είτε η σωματική δεν είναι λύση.
Από την άλλη προσπαθώτας να προσφέρεις στα παιδιά σου ό,τι δεν είχες ζήσει ή βιώσει κατά τη δική σου παιδική ηλικία, ίσως πέσεις στη λούμπα του να δημιουργήσεις παιδιά με πολλά θέλω, που μαθαίνουν να απαιτούν τα πάντα, με μια λέξη "κακομαθημένα".
Σίγουρα τα παιδιά πρέπει να είναι αποδέκτες αγάπης, στοργής και φροντίδας. Όσο για τα υπόλοιπα, πρέπει να τα βοηθήσεις να κατανοούν το "σωστό" και το "λάθος" χωρίς εκφοβισμούς και πιέσεις.
Ενώ ο πατέρας μου δεν είχε ποτέ μα ποτέ σηκώσει χέρι σε εμένα και στις αδερφές μου, η μητέρα μου μας έριχνε κάτι ψιλές.
Δε θυμάμαι ειλικρινά ούτε μία φορά που τις έφαγα από τη μητέρα μου. Όμως όλα τα αδέρφια θυμόμαστε τις ψυχολογικές πιέσεις που είχαμε βιώσει σε κάποιες περιπτώσεις. (ειδικά τα θανατηφόρα βλέμματα της μαμάς)
Η καλύτερη κατά την ταπεινή μου άποψη προσέγγιση για τα παιδιά είναι ο διάλογος. Κατεβαίνεις στο ύψος του παιδιού και μιλάς μαζί του. ΕΞΗΓΕΙΣ. Όχι μια αλλά όσες φορές χρειαστεί.
Η επανάληψη καθώς και η σταθερότητα είναι πολύ σημαντική για το παιδί.
Τα παιδιά μαθαίνουν μέσα από την επαναλαμβανόμενη ταυτόχρονη ακουστική, οπτική και βιωματική (να συμμετέχουν δηλαδή) εμπειρία.
Αξίζει όλοι να προσπαθήσουμε, ακόμα κι αν δεν τα καταφέρνουμε πάντα. Θα μάθουμε και εμείς με τη σειρά μας, όπως και τα παιδιά μας.
Πολύ σωστά, τον σεβασμό δεν μπορείς να τον επιβάλεις παρά μόνο να τον κερδίσεις...
Μακάρι να γίνουμε όλοι, οι καλύτεροι γονείς για τα παιδιά μας...
aristent (24-08-11), joseph (24-08-11), katsaraios (24-08-11), Kostas_1 (24-08-11), nikos-Mpacket (25-08-11), Ptboul (24-08-11), S8N (24-08-11), Vasilis (24-08-11)
Όντας και εγώ πατέρας δύο λατρεμένων κοριτσιών, συμφωνώ πως η βία είτε η ψυχολογική, είτε η σωματική δεν είναι λύση.
Από την άλλη προσπαθώτας να προσφέρεις στα παιδιά σου ό,τι δεν είχες ζήσει ή βιώσει κατά τη δική σου παιδική ηλικία, ίσως πέσεις στη λούμπα του να δημιουργήσεις παιδιά με πολλά θέλω, που μαθαίνουν να απαιτούν τα πάντα, με μια λέξη "κακομαθημένα".
Σίγουρα τα παιδιά πρέπει να είναι αποδέκτες αγάπης, στοργής και φροντίδας. Όσο για τα υπόλοιπα, πρέπει να τα βοηθήσεις να κατανοούν το "σωστό" και το "λάθος" χωρίς εκφοβισμούς και πιέσεις.
Ενώ ο πατέρας μου δεν είχε ποτέ μα ποτέ σηκώσει χέρι σε εμένα και στις αδερφές μου, η μητέρα μου μας έριχνε κάτι ψιλές.
Δε θυμάμαι ειλικρινά ούτε μία φορά που τις έφαγα από τη μητέρα μου. Όμως όλα τα αδέρφια θυμόμαστε τις ψυχολογικές πιέσεις που είχαμε βιώσει σε κάποιες περιπτώσεις. (ειδικά τα θανατηφόρα βλέμματα της μαμάς
Η καλύτερη κατά την ταπεινή μου άποψη προσέγγιση για τα παιδιά είναι ο διάλογος. Κατεβαίνεις στο ύψος του παιδιού και μιλάς μαζί του. ΕΞΗΓΕΙΣ. Όχι μια αλλά όσες φορές χρειαστεί.
Η επανάληψη καθώς και η σταθερότητα είναι πολύ σημαντική για το παιδί.
Τα παιδιά μαθαίνουν μέσα από την επαναλαμβανόμενη ταυτόχρονη ακουστική, οπτική και βιωματική (να συμμετέχουν δηλαδή) εμπειρία.
Αξίζει όλοι να προσπαθήσουμε, ακόμα κι αν δεν τα καταφέρνουμε πάντα. Θα μάθουμε και εμείς με τη σειρά μας, όπως και τα παιδιά μας.
Πολύ σωστά, τον σεβασμό δεν μπορείς να τον επιβάλεις παρά μόνο να τον κερδίσεις...
Μακάρι να γίνουμε όλοι, οι καλύτεροι γονείς για τα παιδιά μας...
τα πες ΟΛΑ!
...αυτο το χερακι εχει μονο σημασια!
aristent (24-08-11), fast-enough (24-08-11)
Αρη φιλε μου...
φυσικα ΔΕΝ ανεφερα οτι δικαιολογει την παιδικη βια!
απλα απο μερια μου τονιζω οτι πρεπει να γινομαστε καλυτεροι απο τους προγενεστερους κ οχι ιδιοι ή σε πολλες περιπτωσεις χειροτεροι...αυτο τονιζω!
χρειαζεται δουλεια απο μερους των γονιων κ υπομονη οπως ανεφερε ο φιλος στο προηγουμενο ποστ!
κραταμε τα καλυτερα απο τα δικα μας παιδικα χρονια
κ προσθετουμε αλλα τ-οσα μπορουμε να κανουμε τα δικα μας παιδια ακομα καλυτερα (χωρις απαραιτητα να τα κανουμε κακομαθημενα)
...αυτο το χερακι εχει μονο σημασια!
για αρχη να πω οτι ειμαι αντιθετος σε οποια μορφη βιας.
ποσο μαλλον οταν η βιαιοπραγια γινεται χωρις αντισταση,οπωςτα μικρα παιδια.
εγω εχω δεχτει σφαλιαρες απο τη μητερα μου.
αυτο ομως δε σημαινει οτι εχω βγει προβληματικος.
αντιθετα εχω γινειπιο διαλακτικος σε μεθοδους,που το συνηδητοποιησα απολυτα οταν ξεκινησα τη διδασκαλια.
ο καλυτερος τροπος για να μαθεις ομως ειναι να παθεις.αναφερομαι περισσοτερο σε μεγαλυτερες ηλικιες και οχι σε μικρα παιδια που εχουν το απολυτο ακαταλογιστο!
οσο μεγαλωνουν λοιπον τα παιδια και ερχονται αντιμετωπα με μεγαλυτερες προκλησεις τοτε ειναι σημαντικο ο γονιος να εχει απειρη υπομονη και ανεξαντλητη ορεξη να μενει διπλα στο παιδι του.
το ξυλο μονο αντιδραση θα φερει.
αλλα για να κατακτησουμε τον ορο βια θα πρεπει να τον αναλυσουμε..
βια δεν ειναι μια στα χερια η μια στο κολο η μια σφαλιαρα ελαφρης πιεσης...
σε περιπτωσεις παιδιων αυτο ειναι ενδεδυγμενο διοτι με τη σφαλιαριτσα(ας το πω ετσι) "ξυπνανε" και κατανοουν το λαθος.
βεβαια σφαλιαρα που δινεις για να ξαπλωσεις τον φουσκωτο κατω και σφαλιαρα που δινειςσε ενα παιδι εχουν τεραστια διαφορα δυναμης...
παντα υπαρχει καποιος πιο μαγκας απο εμας....
Όντας και εγώ πατέρας δύο λατρεμένων κοριτσιών, συμφωνώ πως η βία είτε η ψυχολογική, είτε η σωματική δεν είναι λύση.
Από την άλλη προσπαθώτας να προσφέρεις στα παιδιά σου ό,τι δεν είχες ζήσει ή βιώσει κατά τη δική σου παιδική ηλικία, ίσως πέσεις στη λούμπα του να δημιουργήσεις παιδιά με πολλά θέλω, που μαθαίνουν να απαιτούν τα πάντα, με μια λέξη "κακομαθημένα".
Σίγουρα τα παιδιά πρέπει να είναι αποδέκτες αγάπης, στοργής και φροντίδας. Όσο για τα υπόλοιπα, πρέπει να τα βοηθήσεις να κατανοούν το "σωστό" και το "λάθος" χωρίς εκφοβισμούς και πιέσεις.
Ενώ ο πατέρας μου δεν είχε ποτέ μα ποτέ σηκώσει χέρι σε εμένα και στις αδερφές μου, η μητέρα μου μας έριχνε κάτι ψιλές.
Δε θυμάμαι ειλικρινά ούτε μία φορά που τις έφαγα από τη μητέρα μου. Όμως όλα τα αδέρφια θυμόμαστε τις ψυχολογικές πιέσεις που είχαμε βιώσει σε κάποιες περιπτώσεις. (ειδικά τα θανατηφόρα βλέμματα της μαμάς
Η καλύτερη κατά την ταπεινή μου άποψη προσέγγιση για τα παιδιά είναι ο διάλογος. Κατεβαίνεις στο ύψος του παιδιού και μιλάς μαζί του. ΕΞΗΓΕΙΣ. Όχι μια αλλά όσες φορές χρειαστεί.
Η επανάληψη καθώς και η σταθερότητα είναι πολύ σημαντική για το παιδί.
Τα παιδιά μαθαίνουν μέσα από την επαναλαμβανόμενη ταυτόχρονη ακουστική, οπτική και βιωματική (να συμμετέχουν δηλαδή) εμπειρία.
Αξίζει όλοι να προσπαθήσουμε, ακόμα κι αν δεν τα καταφέρνουμε πάντα. Θα μάθουμε και εμείς με τη σειρά μας, όπως και τα παιδιά μας.
Πολύ σωστά, τον σεβασμό δεν μπορείς να τον επιβάλεις παρά μόνο να τον κερδίσεις...
Μακάρι να γίνουμε όλοι, οι καλύτεροι γονείς για τα παιδιά μας.....τα ειπες ολα και οχι μονο!!!!
...τονιζω και εγω με τη σειρα μου δυο απο τα πιο σημαντικα ζητηματα που αναφερεις στο ποστ σου.
fast-enough (24-08-11)
Απάντηση με παράθεση
