Δυστυχώς, η κατάσταση στην παιδεία είναι προβληματική και με το πέρασμα των χρόνων απ'ότι φαίνεται θα γίνεται ολοένα και χειρότερη.
Κι αυτό το παρατήρησα έχοντας φοιτήσει ως μαθητής τόσο σε ιδιωτικό σχολείο μέχρι 3η γυμνασίου, όσο και σε δημόσιο (πειραματικό υποτίθεται) στο λύκειο.
Η οργάνωση του ιδιωτικού ήταν ανώτερη απ'όλες τις απόψεις, οι άιθουσες είχαν λιγότερα παιδιά και οι καθηγητές στην πλειοψηφία τους πιο ενσυνείδητοι, είτε οικειοθελώς, είτε λόγω ανωτέρας βίας (βλέπε για να μη χάσουν τη δουλειά τους).
Από την άλλη βέβαια, δεν έλειπαν κάποια άσχημα φαινόμενα που γίνονται στην πλειοψηφία των ιδιωτικών.
Παιδιά που στο δημόσιο δεν θα έπαιρναν ούτε 12, στο ιδιωτικό έπαιρναν τουλάχιστον 16, και τα αριστεία μοιράζονται με το κιλό.
Κοινώς, αξιοκρατία 0.
Στο δημόσιο πάλι των βορείων προαστίων (ο νοών νοείτο), που επαναλαμβάνω υποτίθεται πως ήταν και πειραματικό αλλά περισσότερο στα λόγια παρά στην πράξη, η κατάσταση σίγουρα δεν ήταν τραγική, απλά ήταν κατώτερη.
Επίσης, υπήρχαν καθηγητές με φιλότιμο που μάλλον ήταν και η πλειοψηφία, αλλά υπήρχαν και οι κλασικοί δημόσιοι υπάλληλοι από τους οποίους ήταν αδύνατο να μάθεις γράμματα, αφού ο ρόλος τους ήταν καθαρά διεκπεραιωτικός.
Ακόμα, το προαύλιο είχε τα μαύρα του τα χάλια και γενικά το κτίριο είχε πολλές ατέλειες οι οποίες οφείλονταν καθαρά στην έλλειψη δαπανών.
Όσο για τη διευθύντρια, διορισμένο κομματόσκυλο που υπό νορμάλ συνθήκες δεν θα έκανε ούτε για να πλένει σκάλες.
Ωστόσο, δεν μετάνιωσα καθόλου για την αλλαγή που έκανα.
Στο δημόσιο σχολείο έκανα αληθινούς φίλους και είδα πως είναι η πραγματική ζωή, με την κοπάνα, την αλληλεγγύη ανάμεσα στους μαθητές (το κλασικό που ο ένας κάλυπτε τον άλλο και ας τρώγαμε 5 άτομα τιμωρία για τι μ@λακια ενός) κλπ.
Στο ιδιωτικό πάλι είδα πολλά παιδιά χωρίς πραγματικές αρχές να κοιτούν πως να πάρουν καλύτερο βαθμό απο'σένα (που συχνά δεν το άξιζαν κι αυτό φάνηκε από τις πανελλήνιες), να έρχεται ο μπαμπάς και η μαμά με το παραμικρό και ο καθηγητής, ακόμα και αν είχε δίκιο, να σκύβει το κεφάλι γιατί ο μπαμπάς αυτός ήταν χορηγός στο σχολείο και πολλές ακόμα καταστάσεις μη υγιείς.
Παράλληλα, οι καθηγητές μόνο πιστοποιητικό φρονημάτων δε δήλωναν, αφού οι αρχές και οι αντιλήψεις που επιτρέπονταν ήταν πολύ συγκεκριμένες, ακόμα και αν δεν φαίνονταν άμεσα.
Φυσικά, και στο δημόσιο υπήρχαν άσχημα πράγματα και είμαι σίγουρος πως σε δημόσια υποβαθμισμένων περιοχών τα πράγματα θα είναι πολύ χειρότερα.
Απλά υπήρχε μια αίσθηση αληθινής ζωής, με τα καλά της και τα κακά της, κάτι που δεν είδα ποτέ στο ιδιωτικό.
Το σημαντικό ωστόσο είναι να κατανοήσουμε γιατί τα δημόσια σχολεία όπως και κάθε τι δημόσιο (περίθαλψη κλπ.) στη χώρα αυτή παραπαίει.
Γνώμη μου είναι πως όλα αυτά γίνονται σε μεγάλο βαθμό τεχνηέντως, ώστε σταδιακά ο κόσμος να στραφεί αναγκαστικά προς τις ιδιωτικές παροχές, κάνοντας ορισμένους πλούσιους και μειώνοντας κατά πολύ το οικογενειακό του εισόδημα.
Γιατί αν τα δημόσια σχολεία και η δημόσια εκπαίδευση γενικότερα είχαν σοβαρά κονδύλια (γύρω στο 2,5% του ΑΕΠ δίνεται στη χώρα μας για την παιδεία τη στιγμή που στην Ευρώπη είναι περισσότερο από το διπλάσιο) και φυσικά γινόταν και σοβαρός έλεγχος στους καθηγητές (με επιθεωρήσεις, τεστ αξιολόγησης κλπ) ώστε τα λεφτά να μην πάνε στράφι, τότε το δημόσιο σχολείο δεν θα είχε σε τίποτα να ζηλέψει το ιδιωτικό, όπως γίνεται και στην πλειοψηφία των χωρών της Ευρώπης.
Αντ'αυτού όμως, η παραπαιδεία ανθεί (θεωρείται αδιανόητο και σίγουρη αιτία αποτυχίας αν ένα παιδί δεν πάει φροντιστήριο στις τελευταίες τάξεις του λυκείου τουλάχιστον) και ολοένα και περισσότεροι γονείς στρέφονται προς τα ιδιωτικά σχολεία, χωρίς φυσικά να φταίνε οι ίδιοι, με αποτέλεσμα κάθε τι δημόσιο στη χώρα αυτή να βρίσκεται σε βαθιά παρακμή και επικείμενη κατάργηση.
Πάντως, υπάρχουν ακόμα αξιοπρεπή δημόσια σχολεία, ιδίως σε ορισμένες περιοχές της Αττικής, οπότε σίγουρα μην στραφείτε με κλειστά μάτια σε ιδιωτικό σχολείο, εκτός και αν τα οικονομικά σας το επιτρέπουν με ευκολία.
Υπάρχουν κάποια θετικά στοιχεία στο δημόσιο (σχολείο) που είναι σίγουρο πως δεν αποκτιούνται αλλού.
the more people agree with me
the more I think I'm wrong