ΠΡΟΣΟΧΗ ΜΕΓΑΛΗ...

[sophie]

Έχουμε γίνει τόσο καχύποπτοι (και καλά κάνουμε) που θα ξεχάσουμε πώς ζούσαμε, ανύποπτοι, αφελείς και αλτρουιστές, πριν μερικά χρόνια.
Πριν μερικούς μήνες, ο Φάνης την ξέρει την ιστορία, έχω αργήσει σε ραντεβού στην Γλυφάδα και βρίσκομαι χαμένη για τα καλά στα στενά της Αργυρούπολης, ψαχνοντας να βρω τρόπο να βγω στην κάθοδο της Λ. Βουλιαγμένης.
Αποφασίζω λοιπόν να σταματήσω να ρωτήσω έναν γεράκο πού βρήκα στον δρόμο μου.
Αντί για οδηγίες όμως αυτός μου λέει 'θα με πας ως το καφενείο να σου δείξω και το φανάρι;' (!!!)
Προφανώς δίστασα για μερικά δευτερόλεπτα και τον κοίταξα με μάλλον δολοφονικό βλέμμα πού σήκωσε την εφημερίδα πού κρατούσε και μου είπε 'αλήθεια, στο καφενείο πάω!'
Πέρασαν από το μυαλό μου χίλιες δύο φρίκες αλλά σκέφτηκα λογικά πως εγώ τον σταμάτησα κι όχι το αντίθετο, με κοντομάνικο πουκαμισάκι πιο συνταξιούχος δεν γινόταν, κι ίσως να έκανα και μεγάλη βλακεία αλλά τον πήγα στο καφενείο πέντε στενά παρακάτω και μου έδειξε και το φανάρι. Στη διαδρομή μου έλεγε πως έχει δύο κόρες και πού κρύβει η καθεμιά την τσάντα της όταν οδηγεί...
Η γεύση πού μου άφησε αυτή η ιστορία ήταν πως ρίσκαρα και δεν θα το ξανακανα ποτέ, αλλά και μία πίκρα γιατί μέχρι πριν μερικά χρόνια θα ήταν αυτονόητο να αλληλοεξυπηρετηθούν δύο άνθρωποι πού βρίσκονται σε ανάγκη.