Διαβάστε το μέχρι το τέλος, πιστεύω οτι αξίζει.
Καλησπέρες και απο εδώ!
272 μέρες, σχετικά λίγες με άλλους πέρασαν, αλλες φορές βασανιστηκά και άλλες φορές γρήγορα.
Σαν χτές ήταν που μου γράφατε "κουράγιο και θα περάσει". Σαν χτές ήταν που το πρωί Δευτέρας 16 Αυγούστου πήρα το καφεδάκι μου και ξεκίνησα για το ΚΕΕΔ. Λίγα λεπτά μετά βρισκόμουν έξω απο την πύλη.
Ψαρωμένος όπως και όλοι οι υπόλοιποι πήρα μια πρώτη γεύση μπαίνοντας απο την πινακίδα την είσοδο "απαγορεύεται το περπάτημα, επιτρέπεται μόνο το τρέξιμο". Και εκεί ήταν η πιο μαρτυρική μέρα της ζωής μου. Είχα συνηθίσει να κοιμάμαι ότι ώρα ήθελα, να βγαίνω το απόγευμα για το καφεδάκι μου, το βραδάκι για κανένα "δικαστήριο", να διαβάζω αρκετά, να πηγαινοέρχομαι στο πανεπιστήμιο και για 2 μήνες μετά στην δουλειά. Ξαφνικά βρίσκομαι σε ένα χώρο που αφού μου έσπασαν 2 φλέβες κάτι χασάπηδες με εμβόλια και τα σχετικά, ντύνομαι με τα στρατιωτικά ρούχα για πρώτη φορά με τις φωνές ενός εκπαιδευτή "ντυθήτε στραβάδια να μην μαμήσω την αδερφή σας το απόγευμα". Η αρβύλα ήταν σκληρή και τα πόδια έκαιγαν απο την μάλλινη κάλτσα. Στην πλάτη ένα απίστευτα βαρύ "λουκάνικο" και στα χέρια ο σάκος με μερικά εσώρουχα και ξυρηστικά. Βούρ με όλα αυτά για 10τιανό πάνω στην ανηφόρα των μαγειρίων. Πάλι κάτω για εξέταση απο γιατρό. Πάλι πάνω στην ανηφόρα για μεσημεριανό. Πάλι κάτω για εξέταση απο ψυχολόγο και εξέταση αν σαν άντρες έχουμε 2 και όχι 1 ή τρία (εεεε καταλάβατε τι εννοώ). Αργά το απόγευμα φτάνουμε έξω απο το λόχο χωρίς δυνάμεις. Εκεί έγινε και η πρώτη ονομαστική αναφορά απο τις 10 το βράδυ μέχρι τις 1:30 τα ξημερώματα. Υπνος δεν με έπαιρνε, έπρεπε να συμβιώσω σε εντελώς διαφορετικές συνθήκες με άτομα που δεν ήξερα, σε κουβέρτες απο το 1970 που είχαν καθαριστεί ελάχιστες φορές.
Η επόμενη μέρα όπως και όλες ξεκίνησε αρκετά νωρίς στις 4:30 το πρωί με άγριο εγερτήριο και πολλές μα πολλές φωνές και κουνημα των κρεβατιών. Ισα που πρόλαβα να πιώ 2 γουλιές νερό. Ονομαστική αναφορά 350 ατόμων και μετά στα μαγειρία για πρωινό. Πίσω πάλι για ακόμα μια 3ωρη αναφορά. Το μαρτύριο είχε ξεκινήσει, όπως και ο καύσωνας που δεν είχε εμφανιστεί όλο το καλοκαίρι. Η διαταγη ήταν σαφέστατη "έχετε 1 λεπτό να αφήσετε το υδροδοχείο σας μπροστά απο τα κρεβάτια σας και πάλι έξω στην θέση που είστε μαμώ την μάνα σας". Ηταν και η τελευταία φορά που ήπια νερό μέχρι τις 1 το βράδυ που τελείωσε η αναφορά.
Αυτή ήταν και η καθημερηνότητα μας στο ΚΕΕΔ. Αγριο ξύπνημα τα χαράματα, γυάλισμα αρβύλας, κόντρα ξύρισμα και ατελειωτες ώρες περπατήματος για βήμα και μάθημα παραγγελμάτων κάτω απο τον καυτό ήλιο.
Επιτέλους, κάποιοι έβγαλαν τα αποθημένα τους πάνω μας. Το "μαμώ την μάνα σας και τις αδερφές σας" σταμάτησε να ακούγεται στα αυτιά μου ύστερα απο τόσες 100δες φορές. Το νερό έγινε το πολυτημότερο πράγμα για μένα στην ζωή μου. Τα πόδια έκαιγαν και οι φούσκες ήταν πολλές. Τα εγκάυματα απο τον ήλιο στα χέρια, το πρόσωπο και τον λαιμό ακόμα περισσότερα ενώ η παραλλαγή είχε ασπρίσει απο τα άλατα του ιδρώτα.
Τόλμαγες και είχες ένα μπουκαλάκι νερό και σε ανακάληπταν? Καιμα ώρα τρέξιμο ήταν αρκετή. Τολμαγες να μηλούσες στην αναφορά ή να κουνιέσαι? 1 ώρα μεταβολή "μέχρι να βρείτε πετραίλεο μακάκες" ήταν αρκετή. Ξαναμήλαγες? "Ημίσια κλήση επι δεξια, θέση για κάμψεις" και πάρε να έχεις. Γινόταν κάτι? Φώναζες δυνατά "είμαι μακάκας και γουστάρω". Δίνει διαταγή ο λοχαγός για εκπαίδευση ορκομοσίας κάτω απο τα υπόστεγα. Με το που φεύγει, 2 κοπελίτσες 20 χρονών το πολύ κοκκινοσκούφησες δίνουν παράγγελμα "5 βήματα εμπρός, μαρς" και ο καυτός ήλιος τσουρουφλίζει το δέρμα ξανά.
Φτάνει Σάββατο και Κυριακή έχει επισκεπτήριο. Ζητάω στο τηλ να μου φέρουν 2 μπουκάλια νερό παγωμένα και τίποτα άλλο. Αυτο μου είχε λείψει πιο πολύ. Επιτέλους, ο λοχαγός δίνει άδεια να κάνουμε μπάνιο απο την Δευτέρα το βράδυ του Σαββάτου. Είχαμε 9 ντουζιέρες διαθέσημες, αφού στην 10τη κάποιο ζώο θεώρησε σωστό να κάνει την ανάγκη του. 350 άτομα έπρεπε να κάνουν μπάνιο σε 25 λεπτά σε 9 ντουζιέρες. Αν 2 μπαίναμε μέσα για λιγότερο απο 25 δευτερόλεπτα. Οτι προλάβαινες δηλαδή.
Μια απο τα ίδια, απίστευτες φωνές, χαζά καψώνια και απίστευτες ατάκες. "τρέχτε γύρω απο το λόχο μέχρι να ζαλιστεί και να πέσει, ή μέχρι να σκουριάσει ο ρόμποκοπ, ή μέχρι να πεθάνει ο Χαιλάντερ ή μέχρι να πεθάνει ο Τσακ νώρις", "Μεταβολη μέχρι να βρείτε πετρέλαιο", "κοιτάτε τον ήλιο μέχρι να σβήσει" και άλλα τέτοια χαζά.
Επιτέλους έφτασε η ορκομοσία και μετά απο 14 μέρες πάω στο σπίτι για άλλες 4 και με 7.5 κιλά λιγότερα.
Επιστροφή πίσω και το όνομα μου βρίσκεται στη λίστα για το 11ο ΣΠ στη Τρίπολη, αφού έχω δηλώσει παραίτηση απο τις ειδικές δυνάμεις που για την ιστορία δεν είχα δηλώσει και μου ήρθε έτσι απλά. Στην Τρίπολη άλλη φάση. Καθόμασταν "τέντα" κατα την διάρκεια της αναφοράς και οι άλλοι λόχοι απλά μας κοίταζαν περίεργα. Ο υπολοχαγός μας εντελώς χαλαρός και δοιμηρήτης μια λοχίας απο ΣΜΥ. Εκεί είναι που αρχίζουν τα καλά και τελειώνουν τα προβλήματα μου. Μέρα παρά μέρα έξοδος, ενώ είχα βολευτεί στο γραφείο με τη λοχία. Επρεπε να βγάζω υπηρεσίες για 87 άτομα και να πιάνουμε κουβεντούλα όλη τη μέρα, όταν οι άλλοι έσταζαν στις βολές, τις οπλοασκήσεις και την εκπαίδευση. Ολα καλά και τέλεια για τις επόμενες 3 εβδομάδες, με απίστευτα καλό φαγητό (στο τέλος κάθε γεύματος είχε παγωτό) ενώ στην έξοδο μια παρέα απο 6 άτομα εξαφανίσαμε κάτι κοπάδια γουρουνοπούλες και 6 κιλά βρήκαν την θέση τους. Εφτασε η ώρα της μετάθεσης για την μονάδα. 512 ΤΠ έλεγε, δεν ήξερα που ήταν. Στο ιντερνετάδικο βρίσκω οτι είναι στο Κουφόβουνο, 9 χιλιόμετρα απο το Διδυμότειχο στον Εβρο. Εκεί ήταν που μου μαύρισε η καρδιά. Ολοι και καλά είχαμε βύσμα, όλοι περιμέναμε να πάμε Αθήνα ή κάπου κοντά στα σπίτια μας. Τελικά τα κατάφερε μόνο ο ρουφιάνος που κάρφωνε τα λάθη μας στον υπολοχαγό και 2 Κρητικοί που πήγαν 10 χιλιόμετρα απο το σπίτι τους.
Επιβήβαση στο λεωφορείο και βούρ για Εβρο. Υστερα απο 15.5 ώρες ταξίδι μέσα στα σκοτάδια και αφού αφήσαμε κόσμο στις Φέρες, στον Προβατώνα, στο Τυχερό και στο Σουφλί αποβιβαζόμαστε στο Διδυμότειχο και περιμένουμε την καναδέζα να μας πάει στο στρατόπεδο. Είχαμε ακούσει αυτά τα 4 άτομα που είμασταν οτι είναι καλά, αφού άλλοι πήγαιναν στο Πρωτοκκλήσι, στα Ρύζια, στην Καρωτή, στην Καβίλη και στην Πλάτη.
Εκεί είναι που πέρασα και την περισσότερη θητεία μου. Εκεί είναι που γνώρισα και έναν απο τους πιό αξιόλογους ανθρώπους που ξέρω, τον διοικητή μου. Αν ο στρατός μας αποτελούταν απο τέτοιους ανθρώπους σίγουρα θα ήταν πολύ καλήτερος. Ανθρωπος που πραγματικά άξιζε την φλόγα και τα 2 αστέρια του και άνθρωπος που στη μάχη άξιζε να φάς σφαίρα για χάρη του. Φυλακή δεν ήξερε τι σημαίνει, νιαζόταν αν είμαστε άνετα, αν μας πείραξε κανένας, αν έχουμε κάποιο πρόβλημα, αν περνάμε καλά, αν πήραμε 7 μέρες άδεια να τις κάνει 10 ή αν πήραμε 10 μέρες να τις κάνει 15. Στην διπλανή μονάδα πυροβολικού άκουγες "γιατί έχεις λάσπη στην αρβύλα σου?" "αφού ήμουν περίπολο τα ξημερώματα στις λάσπες" "15 μέρες φυλακή και βλέπουμε".
Δεν έλειπαν και οι βαρεμένοι υπαξιωματικοί που εκμεταλευόντουσαν την ανοχή του διοικητή. Κοιμόντουσαν πάνω στα καλοριφέρ ένώ έριχναν απίστευτες βρισιές σε εμάς και αυτόν όταν ήταν για άσκηση βραδινή. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον λοχία που μου έλεγε "πάλι άδεια ρε μ@λ@κισμένο?" και με την κατάρα του γυρνούσα με 38 πυρετό σπίτι. Δεν άντεξα και την ημέρα που απολύθηκα τον ρώτησα πόσες ολυμπιάδες ακόμα έχει για να απολυθεί. Ντρέπομαι που το λέω αλλά σε κάτι τέτοιους πετάνε τα λεφτά των φορογούμενων, όσο τήμιο και ιερό και αν είναι το επάγγελμα του στρατιωτικού.
Στο Κουφόβουνο τα πράγματα δεν ήταν εύκολα. Οι συνθήκες είναι τροπικές, είτε καλοκαίρι είτε Χειμώνα. 2 εισοθερμικές μπλούζες, 1 μάλλινο πουλόβερ, χιτώνιο, μπουφάν με επένδυση, 2 εισοθερμικά παντελόνια, 2 κάλτσες μέλλινες, γάντια και σκούφος δεν ήταν αρκετά. Συνήθως οι θερμοκρασίες ήταν κοντά στο 0 με απίστευτο αέρα και υγρασία. Παρακαλούσαμε να χιονίσει να πάει -15 να σταματήσει η υγρασία. Το Καλοκαίρι δεν είναι καλήτερα. Η υγρασία κάνει αποπνιχτηκή την ζέστη ενώ ο βομβαρδισμός απο τα κουνούπια σε αποτελειώνει. Και αυτά σε συνδιασμό με 10-12 ώρες σκοπιά και υπηρεσία την ημέρα σε αποτελειώνουν. Για αυτό και ο διοικητής έδινε και παραπάνω μέρες άδειας. Συνήθως καθαρός εξοδούχος ήμουν 1 φορά την εβδομάδα και αυτή προτιμούσα να μείνω μέσα να ζεσταθώ και να κοιμηθώ.
28 Μαρτίου έρχομαι Αθήνα με απόσπαση στην Λέσχη Αξιωματικών (ΛΑΕΔ). Αλλη φάση εκεί. Βαράω μια προσοχή στον αντισυνταγματάρχη του πρώτου γραφείου και μου λέει "κάτσε φρόνιμα ρε, μην χτυπιέσαι". Αμέσως κατάλαβα τι γίνεται. Υπηρεσία 1 φορά κάθε 5-6 μέρες και σε αυτή τρώγαμε σουβλάκια ή το βράδυ έβλεπα ταινία, χαζεύοντας την Β. Σοφίας και τις κοπέλες που έβγαιναν βόλτα και τα Ferrari που περνούσαν τερματισμένα. Καθημερηνά έμπαινα στις 7, ήμουν ο μοναδικός που επιτρεπόταν να παρκάρω μέσα λόγω λίγων θέσεων, δεν έκανα τίποτα, άντε να πέταγα τα σκουπίδια και στις 14:30 γύρναγα σπίτι. Σ/Κ δεν πήγαινα καθόλου αφού έκανα δώρο στον αντισυνταγματάρχη μια γρήγορη βόλτα που μου ζήτησε και αυτός με βόλευε χωρίς να έχω υπηρεσία Σ/Κ. Το φαγητό δεν παίζεται εκεί. Στον Έβρο κάθε μέρα σουβλάκια γιατί δεν τρογώταν τιποτα άλλο. Στη λέσχη είχα άγχος αν ο εσπρέσσο είχε τη σωστή ζάχαρη, αν η γαριδομακαρονάδα ήταν καλή, αν ο Σολωμός είχε πολύ σαφράν ή άν είχε πετύχει το σνίτσελ στο αλάτι και στο κόλιανδρο. Μαζί με την άδεια του Πάσχα και την 10ήμερη αναρρωτική οι 45 μέρες στην Αθήνα πέρασαν εύκολα.
Εφτασε η μέρα να επιστρέψω στον Εβρο να απολυθώ. Ενα βράδυ έπρεπε να μείνω. Στο αεροδρόμιο βρίσκω έναν καλό "φίλο" που είμασταν σε όλα τα κέντρα και στον Εβρο μαζί, που μαζί με τους άλλους φάγαμε τα κρύα. "Εμείς θα πάμε να τα πιούμε στο Διδυμότειχο αλλά μην έρθεις μαζί μας γιατί δεν είσαι ευπρόσδεκτος κωλόβυσμα". Εδώ με το ζόρι με έβαλαν στην τελευταία φωτό της σειράς. 1-2 παιδιά μου μηλούσαν μόνο, οι άλλοι με έδειχναν και με έλεγαν κωλόβυσμα. Για τον 1 μήνα που πήγα στην Αθήνα, λές και εγώ δεν έφαγα τα κρύα, λες και δεν αρρώστησα, λές και δεν γλύστρησα στους πάγους, λες και αμα τους ερχόταν σε αυτούς η απόσπαση δεν θα την έπαιρναν. Τέλειωσε, πήρα το χαρτί, ευχαρίστησα τον διοικητή οχι για τις άδειες αλλά για την χαρά που είχα που γνώρισα έναν άνθρωπο σαν και αυτόν, έριξα μαύρη πέτρα πίσω και απο εχτές επέστρεψα σαν πολίτης στην ζωή.
Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα.
Απο τον στρατό δεν έχω να θυμάμαι και πολλά πέρα οτι κρύωνα και οτι παρέλλησα εγκεφαλικά, απο εκεί που διάβαζα και έλυνα διαφορικές εξισώσεις για το πώς επικάθονται τα καρβίδια του Τιτανίου πάνω σε μια επιφάνεια βρίσκομαι σε ένα χώρο διαφορετικό όπου νεκρώνει ο εγκέφαλος.
Γύρησα πίσω γεμάτος στεναχώρια. Δεν με τρέλανε τόσο το κρύο όσο τα άτομα με τα οποία βρισκόμουν. Καλώς ή κακώς έλειπα απο Ελλάδα για 5 χρόνια και επέστρεψα να εκπληρώσω τις υποχρεώσεις μου. Αναγκάστηκα να κοιμάμαι με κάποια άτομα, να τρώω μαζί τους, να κάνω την ανάγκη μου μαζί τους, να κάνω υπηρεσία μαζί τους και να δώ ποιοί είναι οι μελλοντικοί συμπολίτες μου, σε ποιούς οι μεγαλήτεροι δίνουν την σειρά τους. Δεν το παίζω ανώτερος, όποιος με ξέρει γνωρίζει τι χαρακτήρας είμαι. Αλλά δυστηχώς με αυτά τα άτομα δεν θα πάμε μπροστά. Ατομα μορφωμένα και άλλα λιγότερο, το ήθος που δείχνουν είναι πως θα ξεφύγουν απο τα δύσκολα πως θα τεμπελιάσουν, πώς θα ζήσουν εις βάρος των άλλων, πώς θα πάρουν το χαρτζιλίκι των 50-100 ευρώ και θα το φυτιλιάσουν σε τεκίλες σε μια έξοδο, πως θα σε κατηγορήσουν και θα σε ρουφιανέψουν όταν κάνεις την στραβή. Και ο καλήτερος πολιτικός να μας φτιάξει αυτή τη στιγμή, το υλικό που έχουμε σαν λαός δεν βοηθάει να φτιαχτούμε και να επιβιώσουμε. Ρίχτε μου όσες κόκκινες θέλετε για αυτό, δεν το παίζω ούτε είμαι ανώτερος άνθρωπος και το γνωρίζετε αυτοί που με ξέρετε απο κοντά. Δυστηχώς, αυτή είναι η στεναχώρια μου απο τον στρατό.
Θα ήθελα να ευχαριστήσω και κάποια άτομα απο το φόρουμ που για ευνόητους λόγους δεν θα αναφέρω ονόματα (ξέρουν αυτοί ποιούς λέω), οι οποίοι βοήθησαν με κάθε τρόπο, είτε να πάρω μια αναρρωτική, είτε να νιαστούν για μια μετάθεση, είτε για να μου δώσουν κουράγιο.
Ευχομαι καλή συνέχεια και καλή τύχη στον Βασίλη (BILL 007) που υπηρετεί στον Εβρο, καλά κουράγια, σε αυτόν και σε όλα τα παιδιά που υπηρετούν, και υπομονή. Ο καιρός περνάει και κάποια στιγμή τελειώνει και αυτό.
Και μερικές φωτό:
Πορεία τα χιόνια με την λοχαγάρα μας. Απο τα φρύδια μου κρέμονται μικροί σταλακτήτες απο την χιονοθύελα:
Τυπική υπηρεσία στην πύλη:
Ενας σταλακτήτης που κρεμόταν απο το ΚΨΜ:
Το άγριο τοπίο απο το στρατόπεδο:
Χαλαρά λέμε:
Προθάλαμος ΛΑΕΔ:
Επικές μάσες:
Απάντηση με παράθεση
Αρχικό μήνυμα απο stratos
