Φίλε Γιώργο δεν είναι καιρός να χάνεις το κουράγιο σου.
Πρίν ένα μήνα κι εγώ είχα απελπιστεί με όλα αυτά γύρο μου με δυο παιδιά και το ένα μάλιστα 3μηνών που δεν θα με ρωτήσει αν έχουμε να φάμε όταν έρχετε η ώρα τα φάει,με ενοίκιο να τρέχει και όλα αυτά χωρίς δουλειά.
Ήμουν για 8 μήνες άνεργος και πρίν 1 μήνα έπιασα μια δουλίτσα με σύμβαση για τους επόμενους 8 μήνες.
Θά μου πείς πώς την έβγαζα τόσο καιρό χωρίς δουλειά...να είναι καλά οι γονεις τα αδέρφια που δεν ήταν και σε πολύ καλυτερη μοίρα απο μένα αλλα με βοήθησαν και έφτασα εδώ.
Απο έξοδους?
Τις έχω ξεχάσει και εγω και η γυναικα μου και τα παιδιά μου.
Απλά προσπαθώ να βρίσκω να κάνω κάτι ανέξοδο που να με γεμίζει όσο μπορεί να γίνει βέβαια αυτό.
Ξέρεις πόσες φορές ήθελα να έρθω σε συναντήσεις και δεν μπόρεσα?
Τι να σκεφτώ??? την βενζίνη? τα διόδια? τον καφέ? το οτιδίποτε μπορει να συμβεί στον δρόμο?
Και μένω εδώ και όπως σήμερα ξεκίνησες αυτό το θέμα ένιωσα ας το πούμε λίγο καλύτερα απο την άποψη οτι δεν την περνάω μόνο εγω αυτή την κατάσταση.
Κάποτε θυμάμαι ξεκινούσα για βόλτα και δεν σκεφτόμουν την βενζίνη...μετά έβαζα βενζίνη και σκεφτόμουν μεχρι που μπορώ να πάω και τώρα το έχω στο γκαράζ και το κοιτάζω.
Όταν κάνεις το καλό, ζήτα απόδειξη, μην τυχόν και ο παράδεισος
δουλεύει σαν την εφορία.