Tου Δημητρη Ρηγοπουλου
Eκλεισε και το «Νέον», το ιστορικό καφενείο της Ομόνοιας, διαβάζουμε στο πάντα κατατοπιστικό αθηνοκεντρικό ιστολόγιο του athensville.
Λίγους, μόνο, μήνες μετά την εκ βάθρων ανακαίνισή του.
Δεν γνωρίζουμε τους λόγους που οδήγησαν τους ιδιοκτήτες του στην απόφαση να μην παρατείνουν μια πιθανότατα ζημιογόνα δραστηριότητα.
Η επίκληση της κρίσης είναι ένας τρόπος για να «διαβάσουμε» την κακή αυτή είδηση, αλλά δεν είναι ο μόνος.
Στο «Νέον» στεγαζόταν για δεκαετίες η ψυχή της Ομόνοιας. Μια ψυχή ακατέργαστη, αυθεντικά λαϊκή, επαρχιακή και μητροπολιτική μαζί. Το «Νέον» πέρασε για πάντα στην αθηναϊκή ανθολογία μέσα από τους πίνακες του Γιάννη Τσαρούχη και τα γραπτά του Γιώργου Ιωάννου.
Η ανακαίνιση του 2009 αποδείχθηκε ένα συγκινητικό ψυχορράγημα, κάπως αταίριαστο στην Ομόνοια του 2010. Γιατί φαίνεται πως αυτή η Ομόνοια, όπως την ξέρουμε σήμερα, δεν έχει να ακουμπήσει ούτε στην παλιά της λαϊκότητα ούτε καν στην ποιητική της παρακμής.
Είναι, λοιπόν, αυτός ο θάνατος του «Νέον» (πρωτολειτούργησε το 1920
στο ισόγειο του ξενοδοχείου «Κάρλτον») ένας συμβολικός θάνατος, που μας κάνει να ξανασκεφτούμε την πλατεία Ομονοίας. Την τελευταία φορά που μπήκα στο «Νέον» (ήταν λίγο μετά τις γιορτές) έμεινα κάπως έκπληκτος με την εξαιρετικά πολιτισμένη εικόνα του χώρου. Ηταν σαν να μπαίνω σε ξενοδοχείο πολυτελείας κυνηγημένος από τη σκόνη και την οχλαγωγία μιας καταθλιπτικής πολίχνης. Αυτό ήταν το αίσθημα.
Σήμερα αναρωτιέμαι: Ποιοι άνθρωποι πίνουν τον καφέ τους στην Ομόνοια; Ποιος μπορεί να συνδέσει κάποια ξένοιαστη στιγμή της καθημερινότητάς του με την πλατεία; Ή, κάνοντας ένα βήμα πίσω: ποιος δίνει το ραντεβού του στην Ομόνοια όπως το έκαναν γενιές και γενιές Αθηναίων; Κάποια μαγαζιά και κάποια ξενοδοχεία ξέμειναν και προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα. Μαζί τους, οι περαστικοί κι όσοι δεν έχουν πουθενά αλλού να πάνε.
Banned
Δικαιώματα - Επιλογές
Απάντηση με παράθεση
