Εγώ θα συμφωνήσω εν μέρει με τους Στάθη και Άρη (Driver M), με μια διαφοροποίηση:
Το χρέος μας είναι μισό τρις ευρώ. Όσο και να πατάξεις τη φοροδιαφυγή, όσο και να κόψεις έξοδα, όσους δημοσίους υπαλλήλους και να απολύσεις, πάλι εκεί θα είναι.
Σας φαίνεται πως λέω μαλακίες? Σκεφτείτε το: Πέρασε ένας δύσκολος χρόνος, γίναμε όλοι φτωχότεροι, 160.000 ιδιωτικοί υπάλληλοι έχασαν τη δουλειά τους, το μνημόνιο μας μπήκε στον κώλο και το αποτέλεσμα είναι το εξής:
1. Το χρέος μας είναι μεγαλύτερο από πέρυσι κατά 120 δις.
2. Το ΑΕΠ μας είναι μικρότερο κατά 5%.
Καιρός λοιπόν να καταλάβουμε πως από μόνοι μας δεν κάνουμε Τ Ι Π Ο Τ Α. Η Ελλάδα δε μπορεί να βγει μόνη της από την κρίση. Και αν ο Παπαναστασίου λέει κάτι διαφορετικό, πείτε μου ΜΙΑ δήλωσή του που να μην έχει διαψευστεί μετά από λίγες μέρες. Αυτός είναι που συμβάλει στο να επανακτήσουμε τη χαμένη μας αξιοπιστία? Ζήτω που καήκαμε.
Αυτή τη στιγμή λοιπόν χρειαζόμαστε βοήθεια, την οποία δεν έχουμε. Βοήθεια δεν είναι να σου δανείζουν με 5% τόκο όταν είσαι στο χείλος του γκρεμού. Βοήθεια δεν είναι να σου λένε να σφίξεις κι άλλο το ζωνάρι για να ξεπληρώσεις δάνεια με τα οποία αγόρασες αεροδρόμια, υποβρύχια, φρεγάτες, τορπίλλες, συστήματα ασφαλείας Ολυμπιακών αγώνων και ψηφιακά δίκτυα από τους κωλογερμαναράδες ή τους Γάλλους. Στην Ευρώπη πράγματι δεν υπάρχει ούτε σύμπνοια αλλά ούτε και αλληλεγγύη.
Αυτό που συμβαίνει με τη χώρα μας το έχουν καταλάβει πάρα πολύ καλά οι αριστεροί και δυστυχώς είναι οι μόνοι που φωνάζουν: Τα ισχυρά ευρωπαϊκά κράτη κατάφεραν να περάσουν το πρόβλημα των τραπεζών τους στους λαούς τους. Δανειστές μας είναι οι τράπεζές τους. Αυτές είχαν το πρόβλημα. Σήμερα, το έχουμε εμείς. Και σα να μην έφτανε αυτό, το ελληνικό κράτος κατάφερε να βουλιάξει τις ελληνικές τράπεζες.
Λύσεις λοιπόν υπάρχουν:
1. Μας βοηθά η ΕΕ κάνοντας επενδύσεις στη χώρα μας ώστε να τονωθεί η ανάπτυξη. Χα. Το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε?
2. Βουλιάζουμε και συμπαρασύρουμε Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία. Αυτό σημαίνει κακά μαντάτα για το Ευρώ και την Ευρωζώνη, πράγμα που προσπαθούν να αποφύγουν οι Γερμανοί.
3. Μπαίνουμε σε ευρωζώνη δύο ταχυτήτων: Η Γερμανία, η Αυστρία, το Βέλγιο έχει ισχυρό ευρώ, οι υπόλοιποι υποτιμημένο. Αυτό δεν είναι κακό για μας, ίσια ίσα που θα κάνουμε την υποτίμηση που έπρεπε να είχαμε κάνει αν είχαμε δραχμή. Εϊναι όμως κακό για την Γερμανία της οποίας οι εξαγωγές θα πληγούν. Εμένα προσωπικά στα @@ μου και η Miele, και η Siemens, και η Φαου-βε, και η Πενβέ.
4. Σκύβουμε το κεφάλι, στήνουμε κώλο και ζητάμε επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του χρέους. Αυτό είναι σαν να παρατείνουμε έναν αναπόφευκτο, αργό και επώδυνο θάνατο. ΘΑ έρθει η Φράου Μέρκελ και θα σου πει: Πόσα παράγεις κάθε χρόνο? 120 δις? Θα κρατήσουμε εμείς τα 50 για αποπληρωμή των χρεών σου κι εσύ φρόντισε να ζήσεις με τα υπόλοιπα. Τί σημαίνει αυτό? Μισθοί των 250 ευρώ, τύπου χωρών του πρώην Ανατολικού Μπλοκ.
Εγώ προσωπικά είμαι αισιόδοξος. Ό,τι και να γίνει, η αντίδραση θα είναι αλυσιδωτή. Αν και είμαι δεξιός, οφείλω να ομολογήσω πως ο Στάλιν είχε δίκιο: Μερικές φορές, για να καλυτερεύσουν τα πράγματα, πρέπει πρώτα να γίνουν χειρότερα. Αρκεί βέβαια να μη φαγωθούμε μεταξύ μας και γίνει εδώ Σεράγεβο.
Απάντηση με παράθεση
