Εχουμε συζητήσει ξανά από εδώ ότι η μεγάλη επιτυχία των ΗΠΑ στην αντιμετώπιση της κρίσης αυτής, η οποία ΟΦΕΙΛΕΤΑΙ στις μλκιες του δικού τους τραπεζικού συστήματος, Κατάφεραν λοιπόν να πείσουν τους διεθνείς επενδυτές και αποταμιευτές οτι το πρόβλημα θα λυθεί αν οι δανειζόμενοι (κυρίως κράτη της ζώνης του ευρώ) πετύχουν να μειώσουν τα δικά τους ελλείματα και άρα με τον τρόπο αυτό θα αυξήσουν (οι ευρωπαίοι) τη φερεγγυότητά τους απέναντι στους διεθνείς δανειστές, δηλαδή τους αμερικανικούς κολοσσούς της wall street.
Αυτό που καταλαβαίνω εγώ από όλο αυτό είναι ότι εκεί που μας χρωστάγανε μας πήραν και το βόδι οι φίλοι μας οι αμερικάνοι ... Αντί να βαρέσουν κανόνι αυτοί που έδωσαν με λάθος τρόπο τα δανεικά, βαράνε καμπάνες για αυτούς που δανείστηκαν και μάλιστα γιά οικονομίες όπως η Γαλλία και η Ισπανία΄και η Αγγλία, οι οποίες αν εξαιρέσει κανείς ότι (κακώς) μπήκαν σε επικίνδυνα επενδυτικά προιόντα της wall street, κατά τα άλλα ο δανεισμός τους είναι περίπου ο ίδιος ως ποσοστό του ΑΕΠ, εδώ και δεκαετίες.
Και επειδή τα παραπάνω είναι μάλλον αυτονόητα γιά τους Κινέζους και τους Αραβες που χρηματοδοτούν όλο αυτό το παγκόσμιο τρελλοκομείο, έπρεπε να βρεθεί ένας πραγματικά αδύναμος κρίκος στην ευρώπη. Βρέθηκαν δύο. Πρωτα η Ισλανδία με το υπερεκτεθειμένο τραπεζικό της σύστημα και αμέσως μετά η ελλαδίτσα με την προβληματική παραγωγική μηχανή και τον υδροκέφαλο δημόσιο τομέα της ... Ετσι πείστηκαν οι χρηματοδότες ότι οι Τράπεζες των ΗΠΑ και το δολάριο δεν είναι η πηγή τους προβήματος, αλλά τα θύματα ...
Απλοικό δείχνει αυτό το σενάριο συνωμοσίας αλλά εκ του αποτελέσματος μαθαίνουμε κάθε φορά ότι τα απλά είναι αυτά που μας ξεφεύγουν.
Κώστα πολύ χρήσιμο το θέμα που άνοιξες.
Απάντηση με παράθεση
528iT
