τα σαραντάχρονα των "τροχών"

[Pierre Joseph Proudhon]

Κάτι σαν αποτίμηση, για τον περί ου ο λόγος:

Καλό χέρι από τα νιάτα του, ορμητικός και σχετικά θαρραλέος. Με τον καιρό και τα πολλά χιλιόμετρα, με τα καλά οχήματα και την καλύτερη υποστήριξη απέκτησε και το στίλβωμα. Σύντομα απέκτησε και μισθό.
Σαφώς χωρίς το control και την αρχοντιά του Παύλου Μοσχούτη, βεβαίως χωρίς την οδηγική αναίδεια και ακρίβεια του Νίκου Μακρυγιάννη, η σύγκριση γίνεται καθώς ανήκαν στην ίδια γενιά, αλλά προτάσσοντας αφοσίωση και εργατικότητα, διακρίθηκε.
Ο χώρος ήταν μονόδρομος για αυτόν. Έτσι ο Μάνατζερ Νίκος μεγάλωσε τις ανασφάλειες του, ενώ λίγο αργότερα ο Δάσκαλος Κώστας του έμαθε τα λάθος κόλπα με το σωστό τρόπο.
Αυτό που δεν έμαθε ήταν να γράφει. Είναι άνθρωπος περιορισμένης παιδείας, και σχεδόν μηδενικής κουλτούρας.
ΠαρΆ όλα αυτά ήταν συχνά ευχάριστος αλλά κυκλοθυμικός στα όρια του σχιζοφρενούς, διπρόσωπος μα συχνά γοητευτικός και ευχάριστος.
Θρασύς και εξουσιαστικός με τους υφισταμένους, πλην όμως δουλοπρεπής και στα όρια της όχλησης σε όσους έχει ανάγκη.
Στο πολύ βάθος της ψυχής του κρύβεται κάτι ευαίσθητο, που προσπαθεί τάχα τεχνηέντως να το δείξει, συνήθως περισσότερο απΆ ότι χρειάζεται, με το εύκολο κλάμα του.
Ατυχώς τον κατέστρεψε ο Δάσκαλος. Θα είχε καλές πιθανότητες να γίνει φυσιολογικός και ειλικρινά αγαπητός αν απόφευγε αυτή την μοιραία σχέση. Πιθανότατα και ο Δάσκαλος να μην είχε πέσει τόσο χαμηλά αν δεν είχε την υποστήριξη του.
It takes two to Tango!
Παρά το γεγονός ότι είναι υπεύθυνος για πολύ σοβαρά παραπτώματα οφείλουμε να δείξουμε συμπόνια καθότι κατέστρεψε και τον εαυτό του, εφΆ όσον βεβαίως μας πείσει ότι έχει συναίσθηση του πόσο κακό προξένησε.
Εδώ, χρειάζεται μια προσοχή διότι είναι συμπαθητικός ηθοποιός, Κάπως μονότονος, μανιεριστής και μπαρόκ ειδικά στους υστερικούς και βαρβαρικούς ρόλους, αλλά αποτελεσματικός. Πείθει!
Αν για κάτι πρέπει να τον σεβόμαστε είναι πως έχει καταφέρει να θυμώσει, απογοητεύσει, εξοργίσει, ταπεινώσει τόσο κόσμο και κανείς δεν έχει σηκώσει χέρι!
Η μήπως όχι;