καθε φορα που διαβαζω αυτο το κειμενο χαμογελαω και τα ματια μου ειναι ετοιμα να δακρυσουν.καθε φορα ομως.
θες γιατι ειμαι πολυ δεμενος με το παρελθον μου και το θεωρω κομματι μου?
θες γιατι ειμαι ευσυγκινητος?
θες γιατι τετοιες δυσκολες μερες κατι τετοιες αναμνησεις ειναι σαν "ανασα"?
απο την αλλη θλιβομαι ομως γιατι το παιδι μου δε θα γνωρισει τιποτα απο ολα αυτα...
δεν θα κανει ποδηλατο απο το πρωι μεχρι το βραδυ στα ορια που θα του εχω πει να μην ξεπερασει.....δε θα παιξει κρυφτο....δεν θα ερωτευτει το παιδακι απο την αλλη γειτονια....δε θα βρει μια αλανα να παιξει "πολεμο" η να σκαρφαλωσει σε ενα δεντρο....
ειναι δυνατον???....και ομως ναι....
στο πατρικο μου στα πατησια ημουν η τελευταια γενια (1979) που επαιξε στη γειτονια........πλεον τα παιδια δεν υπαρχουν,εξαφανιστηκαν
θα μου πεις..."θα αφησεις το παιδι σου να παιξει στο δρομο"???
και θα εχεις δικιο.....
"ΕΞΩ ΟΙ ΒΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΑΠ ΤΟΝ ΑΡΗ" (Τζιμακος)
Απάντηση με παράθεση