ειδε κανεις καμια harley εδω γυρω?

[patriNOS]

Τα side-cars της εποχής αυτής έχουν εξωφρενικά σχήματα που αποσκοπούν σε
μια έμμεση διαφήμιση του επαγγελματία αναβάτη της μοτοσικλέτας. Σχήματα
όπως αυτά της φωτογραφικής μηχανής, των παπουτσιών και άλλων, συναντιούνται
συχνά στην καθημερινότητα της κίνησης των οχημάτων.
Ωστόσο χάρη στην αποδοτικότητα και την πίστη των ανθρώπων της Harley
Davidson σε αυτό που κατασκεύαζαν και τους έδινε ψωμί να θρέψουν τις
οικογένειές τους, η εταιρία παρουσιάζει κατά καιρούς κάποιες εκρήξεις
δημιουργικότητας και γρήγορες λύσεις υιοθετούνται κατά περίεργο τρόπο,
ασύμβατο με ό,τι θα συνέβαινε σε άλλες εποχές όταν τα οικονομικά ήταν
εύρωστα και το χαρτί των σχεδιαστηρίων διψούσε για φρέσκιες μολυβιές και
ιδέες. Για παράδειγμα, όταν η Cleveland National Screw Company, προμηθευτής
της H-D σε βίδες κάθε είδους και κέντρων για τους τροχούς, μαστίζεται από
τη μακροχρόνια απεργία των εργατών της, δε διστάζουν ν' αγοράσουν νέες
εργαλειομηχανές και, αφού τις εγκαταστήσουν, να προχωρήσουν στην παραγωγή
όσων εξαρτημάτων προμηθεύονταν από το πιο πάνω εργοστάσιο.
Από τη δεκαετία του 1920 μέχρι αυτήν του 1930, το εργοστάσιο στρέφεται πολύ
σωστά πια σε μια προσπάθεια για «νοικοκύρεμα» των μοντέλων του, αρχής
γενομένης με τα ηλεκτρικά. Μέχρι τον Α‹ Παγκόσμιο Πόλεμο, γνωστή για την
αξιοπιστία των προϊόντων της, η Bosch προμήθευε την H-D. Αργότερα όμως και
για ευνόητους, πατριωτικούς λόγους, προμηθευτής ηλεκτρικών γίνεται η Remy
Parts, η οποία τελικά δε θα ικανοποιήσει τη φίρμα, που θα στραφεί η ίδια
πια στην κατασκευή πηνίων ανάφλεξης και δυναμό, προσπάθεια που θα
καρποφορήσει και θα ζηλέψουν ακόμη και οι αυτοκινητοβιομηχανίες.
Κάποιοι ανήσυχοι πολίτες πειραματίζονται με τους εύθραυστους κινητήρες της
εταιρίας σε άλλα πεδία κατασκευών. O Harvey Mummert πρωτοπορεί, όπως
κάποιοι Ευρωπαίοι, με μοτέρ από Moto Guzzi και BMW, κατασκευάζοντας ένα
ελαφρύ αεροσκάφος από ξύλο με τον κινητήρα των 18 ίππων της Harley Davidson
και κερδίζει στους πρώτους εθνικούς αεροπορικούς αγώνες το 1924 πάνω από
την Daytona, Ohio, μολονότι έκανε μια αναγκαστική προσγείωση. Κανείς άλλος
δεν τερμάτισε εκείνο τον αγώνα και αργότερα, το 1932, δημοσιεύονται σχέδια
για κατασκευή προπέλας για τον κινητήρα των 74 κυβ. ιντσών της H-D με τους
αντικείμενους οριζόντιους κυλίνδρους (Boxer), στο περιοδικό Flying And
Glider Manual - Fawcett Publications.
Οι ελαφρές αεροπορικές κατασκευές γνωρίζουν στη δεκαετία του 1930 μια
τρομερή άνθηση και οι κατασκευαστές τους στρέφονται προς τους
μοτο-κινητήρες, όπως ο H-D 74, Indian Chief, Lawrence 28, Heath Henderson.
Στον αέρα όμως, όπως και στο νερό, η αρχηγία ανήκει στον κινητήρα της
Harlequin. Πολλές εκατοντάδες κινητήρες Harlequin θα εφοδιάσουν τα ελαφρά
αεροσκάφη. Οι κινητήρες των 74 κυβ. ιντσών με τους οριζόντιους
αντικείμενους κυλίνδρους χαρακτηρίζονται από την απλότητα στην κατασκευή,
τη χαμηλή τιμή που τους κάνει προσιτούς σε κάθε ερασιτέχνη και για το 1933
αποκτούν μεγαλύτερες βαλβίδες εισαγωγής, όπου ο τρόπος έδρασής τους
επιτρέπει καλύτερη ψύξη, κρίσιμο σημείο στην αξιοπιστία των «αεροπορικών»
κινητήρων. Το μοτέρ αυτό απέδιδε 30 ίππους και ζύγιζε περίπου 45 κιλά. Το
κόστος του δεν έφθανε τα $100 και μέχρι την εμφάνιση των πρώτων 4κύλινδρων
ελαφρών αεροπορικών κινητήρων διαφόρων εταιριών και κυρίως αυτόν της
Cessna, τίποτε δεν έδειχνε ικανό να παραμερίσει τον κινητήρα Harlequin.
O γνωστός αυτός κινητήρας εφοδίασε τα μοντέλα JD της φίρμας το 1921 και μια
μικρότερη σε χωρητικότητα έκδοσή του, με 37 κυβ. ίντσες που κατασκευάστηκε
το 1919, εφοδίασε το επιτυχημένο μοντέλο Sport Twin. Ειδικά αγαπητός στις
Ηνωμένες Πολιτείες ήταν όμως ο κινητήρας των 74 κυβ. ιντσών και ο άλλος των
61 κυβ. ιντσών με τους δύο εκκεντροφόρους, που κίνησαν τα μοντέλα δρόμου το
1928 και 1929 και άφηναν πίσω τους οτιδήποτε κινούνταν σε δύο ή τέσσερις
τροχούς. Επίσης γνωστός και αγαπητός ήταν και ο μονοκύλινδρος των 21 κυβ.
ιντσών, με τις πλάγια τοποθετημένες βαλβίδες και τις βαλβίδες στην κεφαλή
και το παρατσούκλι Peashooter δόθηκε στην αγωνιστική μορφή της έκδοσης με
τις επικεφαλής βαλβίδες.
Σημαντικό ωστόσο είναι το γεγονός ότι μια νέα γενιά από Harleys και
Davidsons εισέρχεται δυναμικά στο χώρο των... πατεράδων και θείων που
ξεκίνησαν την προσπάθεια το 1903. O William H. Davidson παίρνει το πτυχίο
του και αρχίζει δουλειά στην εταιρία, ακολουθεί λίγα χρόνια αργότερα ο
Gordon Davidson στις πωλήσεις. Ακολουθούν τα αδέλφια William J. και John
Harley αλλά και ο Walter Davidson, που θα αναλάβουν τομείς στη διοίκηση
και, όπως ήταν φυσικά αναμενόμενο, οι κάτοχοι των μετοχών της εταιρίας
είναι έως τις αρχές του Β‹ Παγκοσμίου Πολέμου δεκατρείς Davidsons έναντι
-μόνο- τριών Harleys. Από τις μοτοσικλέτες του ανταγωνισμού στη δεκαετία
του 1930, με εξαίρεση λαμπρή αυτήν της Indian, καμιά μοτοσικλέτα δε
δικαιολογεί την τιμή της καθώς είναι ζήτημα αν κατόρθωναν όλες να διανύσουν
5.000 μίλια ζωής με όλα τους τα σέρβις, χωρίς να συγκρίνονται στους τομείς
του φινιρίσματος, την ποιότητα κατασκευής, τους αξιόπιστους κινητήρες και
τα αναβαθμισμένα ηλεκτρικά τους με τα νέα μανιατό και αναφλέξεις και τα
ανθεκτικά κιβώτια κινητήρων των Harley Davidson V-2.
Σε αντίθεση με τους άλλους κατασκευαστές, η Harley Davidson προσφέρει ένα
άψογο δίκτυο αντιπροσώπων, σημεία πώλησης ανταλλακτικών σε όλη τη χώρα και
άψογη ενημέρωση μέσω γνωστών εντύπων για τους πελάτες της σε όλο τον κόσμο,
από τη Δανία έως τη N. Ζηλανδία. Οι πωλήσεις όμως συνεχίζουν να σημειώνουν
κάμψη και μόνο η έναρξη του Β‹ Παγκοσμίου Πολέμου φαίνεται πως είναι ικανή
να πυροδοτήσει τις γραμμές παραγωγής στις κεντρικές μονάδες της Juneau
Avenue στο Milwaukee. H μόνη πηγή εσόδων από δευτερεύουσες εργασίες, στις
οποίες στράφηκε η H-D για να ανταπεξέλθει στα μεγάλα λειτουργικά έξοδα,
ήταν και η συνεργασία της με τον αντιπρόσωπο της Alfred Child και τον
ιάπωνα συνεταίρο του. H συνεργασία αποσκοπούσε στην πώληση εργαλειομηχανών,
μηχανημάτων ακριβείας, διαφόρων εργαλείων και βερνικιών βαφής, που ούτως ή
άλλως ήταν αναγκασμένη να εκποιήσει λόγω κάθετης πτώσης της ζήτησης12. Μια
ακόμη απρόβλεπτη υποτίμηση το 1933, θα κλείσει τις πωλήσεις του έτους με
3.703 μοτοσικλέτες. Τα έσοδα της φίρμας προέρχονται από τα αξεσουάρ και τα
είδη ιματισμού που πωλούνται μέσω των αντιπροσώπων και των οργανωμένων
Clubs και σώζουν την κατάσταση μέχρι να σημειωθεί πάλι μια σχετική ανάκαμψη
από τον επόμενο χρόνο, όπου οι πωλήσεις σε μονάδες έως το 1943 είναι
αντίστοιχα:
1934: 10.231
1935: 10.368
1936: 9.812
1937: 11.674
1938: 9.934
1939: 8.355
1940: 10.855
1941: 18.428
1942: 29.603
Το 1943, η παραγωγή των UL-74, EL-61, E-61 και FL-74 με διαφορές στη
συμπίεση και τη βαλβίδα εισαγωγής να παραμένει επικεφαλής στον καθένα από
τους δύο κυλίνδρους, θα μείνει στις 29.203 μονάδες λόγω των παραγγελιών του
στρατού για τις ανάγκες του πολέμου. Οι ίδιοι σχετικά κινητήρες, με μικρές
διαφορές, θα μείνουν στην παραγωγή έως το 1948 και θα διατίθενται και με
αλουμινένιες κεφαλές σε όλα τα πιο πάνω μοντέλα. Την ίδια χρονιά
εμφανίζεται και ένας δίχρονος κινητήρας 125 κ.εκ. που εξοπλίζει το μοντέλο
48-S. Αυτό το μοντέλο, με τις ανάλογες «ενέσεις» θα μείνει στην παραγωγή
έως το 1953, οπότε αποκτά 165 κ.εκ. και τον κωδικό 53-ST, για να εμφανιστεί
και πάλι το 1955 παράλληλα με το δίχρονο αδερφό του των 165 κ.εκ., ως
μοντέλο 55-Hummer. O κινητήρας αυτός βασιζόταν στον κινητήρα της DKW.
Οι Γερμανοί έχασαν τον πόλεμο και, φυσικά, κάθε πατέντα τους
χρησιμοποιήθηκε από τους συμμάχους. Ανήκοντας πια, με το τέλος του πολέμου,
στο τότε Σιδηρούν Παραπέτασμα των Σοβιετικών, η DKW και οι μηχανικοί της
άφησαν ένα μονοκύλινδρο δίχρονο κινητήρα δώρο στους Αμερικανούς της Harley
Davidson και τους Εγγλέζους της BSA. Οι πεινασμένοι για φθηνά και αξιόπιστα
δίτροχα στρατιώτες που επέστρεψαν από τον πόλεμο, είχαν στη διάθεσή τους
10.000 περίπου κομμάτια που κατασκεύασε η H-D για να κορέσουν την πείνα
τους. Ακόμη μία φορά, οι γερμανοί μηχανικοί θα βοηθήσουν το αμερικανικό
εργοστάσιο.
Στα μοντέλα K-45 και K-55, από το 1952 έως το 1956, αλλάζει επιτέλους η
πίσω ανάρτηση, που μοιάζει με τα σημερινά ψαλίδια με δύο αμορτισέρ σε κάθε
τους άκρο και ένα συνδυασμό ποδοκίνητου λεβιέ ταχυτήτων και συμπλέκτη στην
αριστερή μανέτα του τιμονιού. Τα πρώτα Sportsters, η πολύ σημαντική για το
εργοστάσιο σειρά, εμφανίζεται το 1958 και θα συνεχίσει την παραγωγή της έως
σήμερα με 55 κυβ. ίντσες. Τα μοντέλα XL επίσης θα είναι οι πρόγονοι των
σημερινών XLH-883 και XLH-1200 Sportster. Το «παπάκι» της H-D θα είναι το
SR-100 Baja του 1970-74 με 100 κ.εκ., που όμως δεν μπορεί να αντιμετωπίσει
τα χωμάτινα ιαπωνικά.
Μία επίσης αξιοσημείωτη συνεργασία ήταν με την ιταλική Aeronautica Macchi
που απέφερε το μοντέλο του 1961, 61-H και 61-Sprint με μονοκύλινδρο
τετράχρονο κινητήρα 250 κ.εκ. και επικεφαλής εκκεντροφόρο βασισμένο στην
παραγωγή της ιταλικής εταιρίας, διάσημης για τους αεροπορικούς κινητήρες
της και το ρεκόρ ταχύτητας των υδροπλάνων της. Τους αμερικανούς οπαδούς
ξένισε κυρίως το ρεζερβουάρ που ήταν μεγαλύτερο από ολόκληρο τον κινητήρα.
Αυτή όμως η μοτοσικλέτα έδειξε σε πολλούς αμερικανούς νεαρούς γόνους το
δρόμο για σοβαρά παιχνίδια στο χώμα.
Από το 1974 μέχρι το 1978, θα παρουσιάσει μια άλλη γκάμα μοντέλων
-παράλληλα με τις γνωστές της κατασκευές- που χαρακτηρίζονται από τους
μονοκύλινδρους δίχρονους κινητήρες των 175 και 250 κ.εκ., τις σειρές SS και
SX αντίστοιχα, καθαρά για χωμάτινη χρήση, που ουσιαστικά ήταν αντίγραφα της
Yamaha DT-1. O κόσμος όμως ήθελε τετράχρονο ήχο και μόλις που κέρδισαν
αρκετούς αγώνες, τελικά μαράζωσαν. Διασώθηκαν ωστόσο κάποιοι δίχρονοι
δικύλινδροι κινητήρες των 440 κ.εκ. που κινούσαν τα βαριά επίσης Snowmobils
της φίρμας, έως ότου σημάνει η ιαπωνική καμπάνα και παρουσιαστούν στη
χιονοδρομική αρένα οι ιάπωνες υποψήφιοι που θα σημειώσουν μέχρι και σήμερα
τρομερά Knock-Outs...
H ύστατη προσπάθεια για αντίσταση στα χωμάτινα δρώμενα ανήκει στα MX-250
που κατασκευάστηκαν για δύο μόνο χρονιές, το 1977 και 1978, για να πουν το
δικό τους «κύκνειο άσμα» μετά από αρκετά σοβαρές εμφανίσεις στα χέρια
κάποιων καλιφορνέζων αναβατών.
Τα επόμενα χρόνια το εργοστάσιο του Milwaukee συσπειρώνεται γύρω από τους
θηριώδεις V-2 των 74,80 κυβ. ιντσών και παρουσιάζει το 1979, σε σχέδιο του
Willie G. Davidson, την Super Glide. H μοτοσικλέτα αυτή σε κόκκινο, λευκό
και μπλε χρώμα, γεφυρώνει τη σειρά F με τη σειρά X, φορώντας από την πρώτη
τον κινητήρα και από τη δεύτερη το τροποποιημένο μπροστινό πιρούνι και θα
κατευθύνει τις προτιμήσεις στις Low Rider, Fat Bob, Super Glide II την
επόμενη δεκαετία, εγκαταλείποντας όμως την αλυσίδα στην τελική μετάδοση
προς χάριν του ιμάντα.
Πίσω πάλι στο 1966, όπου ένα περίεργο γεγονός από αυτά που κατά καιρούς
μάστιζαν την εταιρία εξαιτίας της αναποτελεσματικότητας και της
αναποφασιστικότητας των ιθυνόντων της, ήταν η σύλληψη ενός 4κύλινδρου εν
σειρά κινητήρα, με δύο επικεφαλής εκκεντροφόρους. Ακριβώς τρία χρόνια πριν
από την παρουσίαση και μεγάλη επιτυχία των 4κύλινδρων της Honda, η H-D είχε
στα σκαριά το πρωτότυπο X-1000 που μυστηριωδώς εγκατέλειψε, χωρίς να
κατασκευαστεί ποτέ το μοτέρ και το κιβώτιο ταχυτήτων του. Τελικά οι V-2
ήταν παράδοση για την εταιρία και οι κινητήρες V-4... παράδοση άνευ όρων
στους Ιάπωνες.
Το 1993 η Harley Davidson Motor Company θα σβήσει τα εκατό κεράκια στη
γενέθλια τούρτα της και η γραμμή παραγωγής θα βγάλει τις επετειακές
εκδόσεις των νέων πια μοτοσικλετών με τους κινητήρες της γενιάς Evolution.
Το χρώμιο γυαλιστερό όσο ποτέ άλλοτε και ο ήχος αναλλοίωτος. «ΠΟΤΑ-ΠΟΤ,
ΠΟΤ-ΠΟΤ, ΠΟΤΑΤΟ» Πομπάτος και Ροπάτος ξυπνάει μέσα μας το κτήνος!
Το στομάχι σφίγγεται και το χέρι αφήνει το συμπλέκτη. Όλα είναι μια
συνήθεια και όλα μια καινούρια αρχή. Οι ευθείες υπάρχουν ακόμη και τα
οδόμετρα εξακολουθούν να γράφουν μίλια. Πολλοί δεν μπορούν να τις
αποκτήσουν, όμως ο θρύλος φλερτάρει με το όνειρο και επιτυγχάνει περίεργες
χημείες. Πολλή οικονομία και πολλές προσευχές, ίσως να σας κάνουν έναν
ευτυχή κάτοχο. Μέχρι τότε, γραφτείτε σε κάποιο H.O.G., αγοράστε τα ρούχα
σας από τις μπουτίκ της και σκεφτείτε πού θα την παρκάρετε, ακούγοντας
πάντα τη δικιά της road music. Μπορείτε ακόμη να σχεδιάζετε ώρες ατελείωτες
τη δική σας κάστομ κατασκευή, η οποία δε θα μοιάζει σε καμιά άλλη που
κυκλοφορεί. Ζωή δίχως όνειρα δεν είναι ζωή και οι μύθοι από τα όνειρα
πλάθονται...
Αν αγαπάτε τις κατασκευές και υπάρχει καμιά παράγκα ή υπόστεγο κοντά σας,
αρχίστε να ακολουθείτε τα βήματα της παρέας των τεσσάρων. Παλιές υπάρχουν
ακόμη και βιβλιογραφία απεριόριστη στη διάθεσή σας. Κάλλιο αργά παρά ποτέ
και οι παροιμίες τέλος, γιατί το αίσθημα που θα σας χαρίσει δεν
παρομοιάζεται με τίποτε γνωστό στον πλανήτη γη. Live to ride and ride to
live, κάποια γωνιά της Daytona Beach ή του Sturgis μπορεί, κάποτε, να σας
φιλοξενήσει με την αγαπημένη σας.η