Πω πω τι είπες τώρα...
Σαν τώρα θυμάμαι να τρέχουμε οικογενειακώς να το προλάβουμε στην αφετηρία στο Θησείο για παλιά Λούτσα.
Και θυμάμαι την απογοήτευση όταν το προλαβαίναμε αλλά ήταν τίγκα γεμάτο...επειδή δεν έλεγε να ήσουν όρθιος, ήταν ολόκληρο ταξίδι για τότε και πολύς κόσμος και λιγοστές θέσεις, περιμέναμε το επόμενο για να κάτσουμε.
Τι να πρωτοθυμηθώ, την μηχανή που μούγκριζε που σε συνδυασμό με τα ανοικτά παράθυρα (με τις λιωμένες τσιμούχες κοπανούσαν στο μεταλλικό πλαίσιο) έπρεπε να φωνάζεις για να μιλήσεις με τον διπλανό, ή την καταθλιπτική ατμόσφαιρα το βράδυ με τα λαμπάκια στα φωτιστικά της οροφής. Ειδικά όταν έπιανε την λεωφόρο Σπάτων στον δρόμο με τις ψηλές λεύκες με κατράμι βράδυ έξω, προσευχόσουν να μην χαλάσει....
Αυτό πάντως που μου χει χαραχτεί είναι η χαρακτηριστική βαριεστημένη φωνή του εισπράκτορα: Στάαααααας
υ.γ. κι εγώ άχτι την είχα την θέση του συνοδηγού δίπλα από την μηχανή. Μία-δυό φορές το πολύ να είχα κάτσει. Ολο γριές και γέροι την προλάβαιναν
Απάντηση με παράθεση