Ωραίο θρεντάκι με αναμνήσεις και συναισθήματα...
Το πρώτο δικό μας οικογενειακό αμάξι (αντικαθιστώντας τη βέσπα του πατέρα μου) ήταν ένα λευκό Fiat 124 sedan, το οποίο στα τέλη της δεκαετίας του 70 είχε οργώσει όλη την Ελλάδα, μέχρι Βουλγαρία και Ρουμανία μας είχε πάει. Το πουλήσαμε με γύρω στα 300.000+ χιλιόμετρα στο οδόμετρο.
Θυμάμαι κλαςσικά και εγώ να το παίρνω κρυφά και από τους δύο γονείς μου τα μεσημέρια (πισωκίνητο γαρ, από τότε με πήρε η κάτω βόλτα) και να γυρνωβολάω άσκοπα (είχαν προηγηθεί μαθήματα οδήγησης από τον πατέρα μου). Επίσης μου έχει μείνει έντονα η εικόνα του πατέρα μου να βγαίνει έξω στη μέση μιας διαδρομής, όταν έςβηνε και προσπαθούσε με άγχος μήπως το ξαναφέρει στη ζωή για να συνεχίσουμε την διαδρομή μας ή όταν επισκεπτόμασταν κάτι θείες μου στην Αθήνα, να σταματάμε συχνά πυκνά στην άκρη του δρόμου για να κρυώσει και κάναμε για να φτάσουμε στα Πατήσια για παράδειγμα όση ώρα (και περισσότερη) μας έπαιρνε από Κόρινθο Ασπρόπυργο.
Το ταξίδι ήταν ΤΑΞΙΔΙ με όλη την σημασία της λέξεως... Ταλαιπωρία αλλά ωραίες αναμνήσεις γιατί τότε είμασταν όλοι νέοι (οι γονείς μου και εγώ πιτσιρικάς)
Απάντηση με παράθεση