Πέμπτη, 6 Ιουνίου 2013
Αστυνομικοί ή *******; Ή «Βούτσοι…γουρούνια…δολοφόν οι»…
Γράφει
ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος
«Δεν ασχολήθηκες», μου έγραψαν κάποιοι φίλοι, «με τον Βρούτση και τους χαρακτηρισμούς του περί “μπάτσων”, για τους αστυνομικούς».
Πράγματι.
Δεν το έκανα επειδή θεώρησα λίγο υπερβολικό, αν όχι υποκριτικό, τον αχό που σηκώθηκε.
Ας πούμε, όμως, την αλήθεια.
Εννιά στους δέκα από εμάς, όταν
αναφερόμαστε σε αστυνομικούς, τους χαρακτηρίζουμε «μπάτσους».
Κακώς, κάκιστα, αλλά το κάνουμε.
Κι όχι μόνο εμείς αλλά και οι ίδιοι –πάμπολλοι- αστυνομικοί έτσι αυτοχαρακτηρίζονται.
Κάποιοι, μάλιστα, θαυμαστές κατά το μάλλον ή ήττον του «επιθεωρητή Κάλαχαν», ή του Αλαίν Ντελόν όταν έπαιζε στην αστυνομική περιπέτεια «για το τομάρι ενός μπάτσου», το θεωρούν και τίτλο τιμής.
Είναι λάθος!
Όχι μόνο επειδή αναφερόμαστε σε μια επαγγελματική τάξη και ανθρώπους, αλλά επιπλέον σε ανθρώπους στοχοποιημένους.
Οφείλουμε με παρρησία να πούμε, ότι οι αστυνομικοί (εννοείται οι μάχιμοι κι όχι οι βολεμένοι γραφειοκράτες ή οι ορντίναντσες πολιτικών και επιχειρηματιών),
αποτελούν τους σύγχρονους ήρωες της κοινωνίας μας.
Όχι επειδή υποαμείβονται, αλλά επειδή δουλεύουν με μηδαμινά μέσα, απαξιωμένοι από μεγάλο μέρος του πολιτικού συστήματος και της κοινωνίας (ελέω ίσως και της επταετίας), επειδή στέκονται όρθιοι απέναντι στην εγκληματικότητα, την τρομοκρατία, την ανομία που κάποιοι θεωρούν κεκτημένο, αλλά και τις πάγιες κραυγές της Αριστεράς που τους παρομοιάζει με «γουρούνια» και «δολοφόνους».
Θέλοντας συνειδητά να παραβλέψω ότι πλείστοι όσοι εκ των νέων (κυρίως) αστυνομικών έχουν αγκαλιαστεί με τη Χρυσή Αυγή, σκέπτομαι ότι αστυνομία κι Αριστερά ήταν πάντα απέναντι.
Κι αν αυτό είχε πολλά ελαφρυντικά για την Αριστερά στα μετεμφυλιακά χρόνια ή εκείνα της χούντας, δεν μπορεί κάποιος σώφρων πολίτης να βρει ελαφρυντικά από τη μεταπολίτευση και μετά, που η αστυνομία περιορίστηκε στον ρόλο της, ασχέτως αν πολλές δεν τα κατάφερε, μάλλον από τις παρεμβάσεις των πολιτικών στα πόδια της.
Οφείλουμε να τονίσουμε και κάτι ακόμη.
Ότι πολλοί Αριστεροί και σοσιαλίζοντες «έκτισαν» πολιτικές καριέρες επειδή τους «κυνήγησαν οι *******» στις προδικτατορικές διαδηλώσεις ή ακόμη και στα χρόνια της χούντας.
Ξεχάσαμε ότι πάμπολλοι ανέφεραν, περίπου ως επάγγελμα, το «αντιστασιακός» και το κατέστησαν …ιδεολογία, πολιτική πρόταση και όραμα για την «Νέα Ελλάδα» ή την «Ελλάδα της αλλαγής»;
Ξέρω!
Κάποιοι θα μιλήσουν για την αγριότητα των ΜΑΤ, για τα δακρυγόνα, για την αντιμετώπιση των κουκουλοφόρων και άλλα παρόμοια.
Θα επιχειρήσουν, μέσω, αυτών, να πείσουν ότι η κακή αστυνομία ή και «οι *******» αποτελούν παράδειγμα προς αποφυγή…
Αλλά, εμένα, δεν μου επιτέθηκε κανένας απρόσκλητα.
Ίσως, επειδή, δεν πήρα ποτέ ένα καδρόνι ή μια μολότοφ για να τους επιτεθώ…ή να διασπάσω τις θέσεις τους.
Ή πολύ αστός είμαι ή πολυθρονάκιας.
Ή απλώς νομοταγής και φιλήσυχος.
Ίσως, πάλι, αναλογίζομαι ότι μετά τη μεταπολίτευση η Ελλάδα έχει κλάψει ουκ ολίγους αστυνομικούς που έπεσαν από τις σφαίρες εγκληματιών ή και τρομοκρατών.
Ο δε Αριστερός Παζολίνι, χωρίς παραμορφωτικά γυαλιά, είχε τη γενναιότητα να παραδεχτεί ότι «από τα βλαστάρια των μεγαλοαστών που καίνε τον κόσμο με μολότοφ για να ξεπεράσουν την ανία τους, παίζοντας τους αναρχικούς, προτιμώ το παιδί του φτωχού αγρότη που κάποιοι αποκαλούν “μπάτσο” την ώρα που αγωνίζεται για την ασφάλειά μας…».
Κάτι ακόμη.
Η αστυνομία δεν είναι κοινωνία αγγέλων.
Αν οι αστυνομικοί ήταν άγγελοι θα γινόντουσαν παπάδες.
Στην αστυνομία ενδημούν και ηλίθιοι και επίορκοι.
Πού, όμως, σε ποια κοινωνική τάξη δεν ενδημούν;
Σε ποιο πολιτικό κόμμα;
Προσωπικά δεν έχω φωνάξει ποτέ το γνωστό σύνθημα που εμπεριέχει κάτι για γουρούνια και δολοφόνους.
Αλλά, αν το ξανακούσω, θα μπορώ πολύ εύκολα να το παραφράσω αλλάζοντας την πρώτη λέξη από «*******» σε «Βούτσοι»….και να το απευθύνω στους αλαλάζοντες….
Αναρτήθηκε από
Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος στις
10:45 μ.μ.
