Ανοίγουν τυροπιτάδικα, ανοίγουν φαστφουντάδικα, ανοίγουν <παγωμένα> γιαουρτάδικα, ανοίγουν νέα μπαράκια, αλλά όλα αυτά θυμίζουν το στάδιο πριν τόν επιθανάτιο ρόγχο, όπου ο βαριά ασθενής ξαφνικά δείχνει μία πλασματική και χωρίς βάσεις βελτίωση.
Αν δεν ανοίξουν παραγωγικές επιχειρήσεις, που να παράγουν χειροπιαστά προιόντα, αν δεν ανοίξουν μεγάλες ναυπηγικές εταιρείες, αν δεν ανοίξουν μεγάλες εταιρείες που θα παράγουν ενέργεια, (ηλιακή, αιολική), ενέργεια από την ανακύκλωση των απορριμάτων και αν δεν εξάγουμε προιόντα και ενέργεια στο εξωτερικό, το Εθνικό μαγαζί θα οδηγηθεί με μαθηματική ακρίβεια στο αδιέξοδο.
Η Χώρα δεν πρόκειται να σωθεί μετατρεπόμενη σε Χώρα εστίασης και καφέ. Ούτε ο τουρισμός θα λύσει το πρόβλημα. Αυτή τη μαλακία περί <βαριάς βιομηχανίας> πού λέγεται τουρισμός δεν μπορώ πια να την ακούω. Τη βαρέθηκα.
Τι να πει δηλαδή και η Κωνσταντινούπολη με 12 μήνες τουρισμό το Χρόνο;
Ή υπάρχει Χώρα στο κόσμο πού αναπτύχθηκε μόνο από το Τουρισμό;
Περιμένω ακόμα ένα Ελληνικό πολιτικό κόμμα να καταθέσει ένα συγκεκριμένο και εμπεριστατωμένο Εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης. Θα περιμένω για πολύ!!
Οι επενδύσεις βασίζονται σε ΝΕΕΣ ΙΔΕΕΣ.
Σε μια Χώρα με φτώχεια ιδεών, όπου ο κορμός τής <ανάπτυξης> είναι η εστίαση, δεν υπάρχει περίπτωση να υπάρξουν επενδύσεις. Εχουμε λοιπόν ακόμα πολύ δρόμο μέχρι το πάτο.
Ακόμα και 400.000 δημόσιοι υπάλληλοι να απολυθούν, αν δεν βρεθούν λύσεις που θα αλλάξουν το παραγωγικό μοντέλο, το οικιστικό μοντέλο, το εκπαιδευτικό μοντέλο, τίποτα δεν πρόκειται να γίνει.
Το Εθνικό μαγαζί πρέπει να πουλήσει καινοτόμα προιόντα στις άλλες χώρες του κόσμου για να μπορέσει να συνέλθει.
