Μια φορα και εναν καιρο...

[ntinos]

1991, ξεκινάμε δυο αυτοκίνητα για Κέρκυρα.
Ξεκινήσαμε μαζι απο ηλιουπολη, στο ενα οδηγός εγω στο άλλο ο Χρήστος (νέος οδηγός με ενα φιέστα 1.100 της κακιάς ώρας)
Ο Χρήστος θα περνάνε απο Καλλιθέα να μαζέψει έναν ακόμη, ραντευου στο Ριο στις παντοφλες.

Φτάνουμε ριο, περιμέναμε, περιμέναμε, περιμέναμε, πουθενά ο Χρήστος. Ανεβαίνω πάνω πίσω στα διόδια, σιγά σιγά προς Αθήνα,πουθενά ο Χρήστος
Δεν περιγράφω την αγωνία...

Ξανα πίσω στις παντοφλες στο ριο, τίποτε.
Δυο φεύγουν με τα πόδια προς τα διόδια ξανα (στην κάθοδο) εγω πάλι με το αυτοκίνητο πίσω προς Αθήνα
Είχε περάσει ενα δυωρο, οπότε λέμε θα κατάλαβε Αντιριο...
Μπαίνουμε στην παντοφλες, περνάμε απέναντι, πουθενα το φιέστα...

"Θα σκέφτηκε οτι τον κλασαμε και συνέχισε για Ηγουμενίτσα" είπε κάποιος και ξεκινάμε ...

Οπου βλέπαμε χωριο, πλανόδιο στο διάβα μας ρωταγαμε αν είδαν ενα κόκκινο φιέστα με 4 παιδιά μέσα... Τίποτε...

Κάπου στην Αρτα βλέπουμε 3 τύπους αραχτους σε ποδήλατα....

Μια απο τα ίδια, ρωτάμε, δεν είχαν δει τίποτε. Απο την προφορά καταλάβαμε οτι ήταν Αλβανοί (όταν είχαν αρχίσει να κατεβαίνουν)

Ενας την είδε κοινωνιολογος, και τους ρώτησε πως τα βλέπουν τα πράγματα εδω στην Ελλάδα.

"Ντυσκολο φίλε, μπολυ ντυσκολο"

- "υπομονή" τους λέει ο φίλος, και μετα την απάντηση ξεχάσαμε και τον Χρήστο και το άγχος :

"Μουνι εκει ντουλεια Ντεν εκει"

Χεσμένοι στα γέλια φτάσαμε Ηγουμενίτσα όπου φάτσα κάρτα στο Λιμάνι ήταν ο Χρήστος











- "Ρε παπαρα που είχαμε ραντεβου;"

- "στο Ριο"