Η παγίδα της μεταπώλησης.

[freddys]

Η μεγαλύτερη οικονομική “ζημιά” στη ζωή ενός αυτοκινήτου δεν είναι ούτε τα τρακαρίσματα, ούτε η ακριβή συντήρηση και τα εργατικά της αντιπροσωπίας. Για όσους δεν το ξέρουν, όλα τα αυτοκίνητα από την ημέρα που θα φύγουν με εσάς περήφανα από την έκθεση, αρχίζουν και “χάνουν” χρήματα. Μετά από τρία χρόνια κτήσης και 45,000 χιλιόμετρα, το καμάρι σας έχει χάσει τουλάχιστον το 50% της αρχικής του τιμής!!! Αν σε αυτό προσθέσουμε και περίπου 4000-8000 ευρώ (ισχύει πάνω-κάτω για όλα τα αυτοκίνητα) για τα έξοδα συντήρησης, τότε σίγουρα μιλάμε για μία από τις χειρότερες επενδύσεις που κάνατε στη ζωή σας.

Ακριβώς για αυτό το λόγο πολλοί από εμάς, υποσυνείδητα επιλέγουμε αυτοκίνητο για να αρέσει στον επόμενο ιδιοκτήτη… Αυτό πρακτικά σημαίνει πως πέρα από τα τεχνικά χαρακτηριστικά και την τιμή, που πάνω κάτω είναι κοινά σε αυτοκίνητα ίδιας κατηγορίας, ένα μεγάλο βάρος στις επιλογές μας είναι και η τιμή μεταπώλησης.

Εμείς λοιπόν στο dreamcar.gr, προτείνουμε σε όλους εσάς να δεχτείτε πως το αυτοκίνητο είναι ένα είδος πολυτελείας (πρόκειται για ένα “κινητό χαράτσι”), και ας προσπαθήσουμε να το χαρούμε όσο το δυνατόν περισσότερο. Αν κάποιος λοιπόν από εσάς επιθυμεί ένα ολοκαίνουργιο ροζ Peugeot 208 ή ένα καφέ Fiat Panda, να τρέξει και να το αγοράσει, όχι μόνο επειδή η ζωή είναι μικρή, αλλά και επειδή το να αγοράζουμε ακριβώς αυτό που μας αρέσει μπορεί να αποτρέψει την παρούσα μόδα του δίπολου Γερμανίας-Κίνας (και πολλά άλλα δίπολα…). Μην ξεχνάτε πως σε αυτές τις χώρες άλλωστε, σχεδόν κανένας δεν κάνει αυτό που πραγματικά θέλει.

Για να καταλάβουμε όμως, πως οι επιλογές αυτοκινήτου μπορεί να οδηγήσουν σε “εξάλειψη” της φθηνής οδήγησης για hobby, πρέπει να το σκεφτούμε σε μεγαλύτερη κλίμακα. Ο περισσότερος κόσμος που έχει χρήματα στρέφεται προς τις γερμανικές εταιρίες και ο υπόλοιπος (που δεν έχει) προς τις Κινεζο-Κορεάτικες. Αυτό με τη σειρά του οδηγεί τις πρώτες να μην προσπαθούν καθόλου να φτιάξουν κάτι όμορφο και με πάθος και τις δεύτερες να ρίχνουν τα κόστη παραγωγής τόσο χαμηλά, που κάνουν σχεδόν αδύνατο σε οποιοδήποτε άλλο Ευρωπαίο κατασκευαστή να φτιάξει ένα αυτοκίνητο της προκοπής! Σε μερικά χρόνια λοιπόν, αν συνεχίσουμε να αγοράζουμε με αυτό τον τρόπο, το μόνο σίγουρο είναι πως θα μετακινούμαστε σε πλαστικά αυτοματοποιημένα κουτάκια, πάνω σε ηλεκτρικές ράγες…
Αν για κάποιους τώρα αυτό δεν είναι πρόβλημα, επειδή τα αυτοκίνητα είναι απλά μέσα μετακίνησης κ.λπ κ.λπ, λυπούμαστε και του υπενθυμίζουμε πως κάποια στιγμή, αυτή ακριβώς η “κονσερβοποίηση” μπορεί να γκρεμίσει και κάποιο δικό του πάθος!

Τελικά το δίλημμα δεν είναι κόκκινο ή καφέ. Είναι αν δίνουμε τα χρήματά μας σε αυτοκίνητα, επειδή κάτι προσφέρουν στη ζωή μας και μας κάνουν να νιώθουμε ζωντανοί ή μόνο και μόνο γιατί σε μερικά χρόνια η τιμή μεταπώλησης τους θα είναι καλύτερη;;;




https://www.dreamcar.gr/oriaka/car-resale-value

Ωραια τα οσα γραφεις.Αλλα το αμαξι καποια στιγμη αποφερει κερδος.Αυτη η στιγμη ερχεται μετα απο 10 χρονια περιπου με οσα χλμ κουβαλαει αρκει να το εχεις προσεξει καταλληλα.Το κερδος ερχεται την στιγμη που η τιμη πωλησης μεταχειρισμενου με οσα χλμ εχει=μικρο οφελος αποσυρσης=πιο ηρεμα το γκαζι και αν ειναι μικρο πχ 1600 καταναλωση παρομοια με ενα καινουργιο-τεχνολογια.Χωρια που η φιλοσοφια πλεον εχει αλλαξει.Με τα ιδια χρηματα που επαιρνες παλια ενα αξιολογο οικογενειακο σημερα τα δινεις για ενα μικρομεσαιο αμαξι.Ναι δεν εχουν 6-8 αεροσακους,δεν εχουν GPS,δεν εχουν i-πληρωνω-κεφαλια-της-κεφαλης-μου,tv oθονη αφης καθισματα με μνημη,αυτοματο κλιματισμο,αυτοματα αναδιπλομενους καθρεφτες,συναγερμο ή να πατας ενα μπιπ και απο τον καθρεφτη να ανοιγει η πορτα του σπιτιου.Αλλα οταν βλεπω οποιονδηποτε σε ενα καθισμα 10ετιας,2 πραγματα μου ερχονται στο μυαλο.Το γουσταρε-γουσταρει,δεν μπορει να αλλαξει αυτη την στιγμη.Μπορει να εχω ενα αμαξι ενα μονο χρονο,και ηξερα και ημουν σιγουρος οτι απο την πρωτη στιγμη που θα μπω μεσα χανω χρηματα.Ειναι οι ασφαλειες,ειναι τα σερβις,ειναι πολλα.Πηρα αμαξι που ειχε ξεμεινει και μαλλον θα καθοταν σε μια αντιπροσωπεια ή θα το ειχαν για τεστ drive.Αλλα καθε φορα που το χτυπαει ο ήλιος γινεται πρασινο,και καθε φορα που σκοτεινιαζει-βραδιαζει περνει μια αποχρωση βαθιου μπλε.Ε για αυτο το χρωμα μονο και μονο,χαζογελω καμμια φορα,και χαιρομαι που το πηρα και ας μην εχει και συναγερμο και idrive,και θυρες για ipod και ολα τα extra που καποιος θα επαιρνε.Την ασφαλεια που μου προσφερει και οτι με παει πρωτο εκει που θελει ηταν απο τους πρωτους κανονες μου,οπως και το να ειναι και οικονομικο.Για αυτο διαλεξα το αμαξι μου,και δεν με νοιαζει οσο και να χανει.Για αυτο το πηρα.Για αυτο οταν βλεπω καποιους εδω μεσα να λενε για m3 δεν λεω τον ****** και τα κυβικα και το τελος ταξινομησης και της συντηρησης και την ασφαλεια κλπ κλπ.Χαιρομαι μαζι του γιατι σαν τα παιδια της αλανας οταν βαζαμε ενα γκολ απο ψαλιδακι πηγαιναμε και πανηγυριζαμε ολοι μαζι με το κατορθωμα ακομα και ο τερματοφυλακας.Γιατι και τοτε και τωρα εχουμε την δυνατοτητα να γραψουμε την δικια μας ιστορια,μεσα σε ενα οχημα,και το αγαπαμε και το ποναμε και ας χανουμε χρηματα.Τουλαχιστον οσο μπορουμε εχουμε αυτο το χομπυ.Μην μας το χαλας,αληθεια μην μας το χαλας....