Το ασφαλιστικό είναι ο πλέον αντιπροσωπευτικός καθρέπτης της χρεοκοπίας (ηθικής, πολιτικής και τελικώς οικονομικής) της νεοελληνικής κοινωνίας. Κάποιοι από εμάς (συνήθως αυτοί οι επάρατοι άθλιοι φιλελεύθεροι) το φωνάζουμε αυτό εδώ και δεκαετίες (και σε αυτό εδώ το φόρουμ εδώ και μια πενταετία τουλάχιστον).
Οι περισσότεροι βέβαια συνΈλληνες προτιμούσαν να κάνουν όλα αυτά τα χρόνια τις στρουθοκαμήλους προκειμένου να παριστάνουν πως δεν ακούν, δε βλέπουν και δεν καταλαβαίνουν. Κι αν ο στρουθοκαμηλισμός μπορούσε ίσως να δικαιολογηθεί πριν από μερικά χρόνια, είναι εξωφρενικό να συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας σήμερα.
Κάποιοι είναι διατεθειμένοι ακόμα και σήμερα να πετάξουν την μπάλα στην εξέδρα κατηγορώντας για το ασφαλιστικό τους συνήθεις ΅κακούςΆ: το Λαυρεντιάδη, το Λαναρά, τους τραπεζίτες κλπ (απορώ πως ξέφυγαν η Μέρκελ και ο Τσοχατζό…). Οπότε ρίχνοντας όλη την ευθύνη σε κάποιους λίγους που σχεδόν κανείς δεν θα ήταν διατεθειμένος να υπερασπιστεί, έχουμε βγει λάδι όλοι οι υπόλοιποι και μπορούμε άνετα να ξαναχώσουμε το κεφάλι μας στην άμμο…
Δυστυχώς όμως δεν είναι έτσι. Το έγκλημα που ονομάζεται νεοελληνικό ασφαλιστικό σύστημα, έχει πολύ μα πολύ περισσότερους θύτες από όσους θέλουν κάποιοι να παραδεχθούν. Πιθανώς ανάλογους με τα θύματα της. Κι όποιος διαφωνεί, ας μου πει ποια από τις παρακάτω ενδεικτικές περιπτώσεις δεν την κατατάσσει στους θύτες του ασφαλιστικού:
1) Ο ΔΕΚΟτζής που πριν φτάσει τα 50 του έχει βγει ήδη συνταξιούχος και μάλιστα με παχυλότατο εφάπαξ και φαραωνική σύνταξη, που καμία σχέση δεν έχουν με τις κρατήσεις που πλήρωσε τα λίγα χρόνια απασχόλησης του.
2) Η 35άρα αεροσυνοδός της Ολυμπιακής που προκειμένου να επιτρέψει στην χρεοκοπημένη εταιρία να σταματήσει να τη μισθοδοτεί, της ΅έκανε τη χάρηΆ να αποδεχθεί το πλέον προκλητικό πρόγραμμα εθελουσίας εξόδου που θα μπορούσε να φανταστεί ανθρώπινος νους.
3) Ο εργοδότης και ο εργαζόμενος που συμφωνούσαν να παραμένει ένα μεγάλο κομμάτι της αμοιβής του τελευταίου ΅μαύροΆ κι έτσι ΅να είμαστε κι οι δυο κερδισμένοιΆ.
4) Ο αργόσχολος που, οπλισμένος με ένα χαρτί από την τοπική κλαδική του, λαμβάνει ισόβια σύνταξη ΅αντιστασιακούΆ κι ας ήταν το 1944 ακόμη στο δημοτικό σχολείο.
5) Ο συνδικαλιστής που το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν πώς θα μπορέσει και ο κλάδος του να εισπράττει κάποιο ΅φόρο υπέρ τρίτωνΆ ώστε να μπορεί να στήσει ένα ΅ευγενέςΆ ταμείο που θα δίνει συντάξεις που δεν έχουν καμιά σχέση με τις εισφορές των μελών του.
6) Ο συμπολίτης μας που επί χρόνια λάμβανε τη σύνταξη του αποθανόντος πατέρα του, γνωρίζοντας πως το ΙΚΑ και τα άλλα ταμεία ούτε μπορούν αλλά ούτε κι ενδιαφέρονται να μάθουν αν ο ασφαλισμένος τους ζει ή πέθανε.
7) Ο ψηφοφόρος που εξαγόραζε την ψήφο του στις επόμενες εκλογές με μια σύνταξη τυφλού κι ας τα έχει δεκατέσσερα.
Ο πολιτικός που αντί να συμμαζέψει την νοοτροπία σπατάλης και ρουσφετιού των ασφαλιστικών ταμείων, φρόντιζε να βάζει επικεφαλείς τους εκάστοτε ταμίες του κόμματος του, ώστε να είναι σίγουρος πως το κόμμα θα έχει πάντα το ΅αναλογούνΆ από το φαγοπότι.
9) Ο κομματάρχης που διόριζε επικεφαλής ασφαλιστικών ταμείων απόστρατους αξιωματικούς κι αποτυχόντες πολιτευτές που δεν ήξεραν γρι από οικονομικά και ήταν τα τέλεια θύματα για τον κάθε κομπιναδόρο (εάν δεν ήταν λαμόγια και οι ίδιοι).
10) Ο δικαστικός που από ένα τόσο καραμπινάτο σκάνδαλο όπως των δομημένων ομολόγων κατέληξε να επιβάλλει ένα πρόστιμο πολλών δισεκατομμυρίων ευρώ σε μια εταιρία που δεν μπορούσε να πληρώσει ούτε το 1/1000 αυτού, κι έτσι θεωρεί πως ΅αποδόθηκε δικαιοσύνηΆ και μάλιστα αυστηρή.
11) Ο δημοσιογράφος ο οποίος λοιδορούσε ως ΅νεοφιλελεύθερη επίθεση στα κοινωνικά κεκτημέναΆ την κάθε αναλογιστική μελέτη που προσπαθούσε να φωτίσει την αλήθεια, την κάθε απόπειρα να μπουν μέτρα και σταθμά σε δαπάνες και εισπράξεις, την κάθε προσπάθεια να γίνεται η διαχείριση των αποθεματικών με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια όπως σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο.
12) Ο αριστερός πολιτικός που κατέβαζε μαζικά τον κόσμο στο Σύνταγμα ώστε να σταματήσει εν τη γενέσει της κάθε συζήτηση για εξορθολογισμό του συστήματος με σύνδεση των εισφορών με τις παροχές, αλλά έκανε τα στραβά μάτια στη σπατάλη και την ανομία του ασφαλιστικού συστήματος.
13) Η εποπτική αρχή που σκοπίμως άφηνε απατεώνες τύπου Ψωμιάδη να αλωνίζουν ώστε να ξεφτιλιστεί η έννοια της ιδιωτικής ασφάλισης κι έτσι το δημόσιο να εμφανίζεται ως η μόνη ασφαλής λύση για τον απλό πολίτη.
Να συνεχίσω?
