Η φωτογραφια της ημερας Νο 6

[S8N]

Σήμερα, η γυναίκα μου αποφάσισε -ως καλή νονά- να κοιτάξει για παπούτσια για το βαπτιστήρι της, ενώ ο κλήρος για το supermarket έπεσε σε μένα κι όχι στον Σμάιλι. Προκειμένου να συνδυαστούν αυτά, πήγαμε στο Avenue.

Σα να μην έφτανε το γεγονός ότι έπρεπε να σαρδελοποιηθώ στο Carrefour, ο μικρός αρπάχτηκε με την αδερφή του στο δρόμο κι έτσι χωριστήκαμε, οι γυναίκες μαζί κι εγώ με τον μικρό ταλιμπάν.

Παραδόξως το Carrefour ήταν άδειο, η λίστα για τα ψώνια μικρή κι έτσι τελείωσα πολύ νωρίς μη ξέροντας πως να απασχολήσω τον 2,5χρονο υιό του Σοχτών που είχε αρχίσει να ξοδεύει την προίκα του στα γνωστά ηλεκτρονικά σαχλοαυτοκινητάκια στην ταράτσα του κτηρίου.

Τελικά αποφασίζω να τον σύρω κυριολεκτικά μέχρι το Media Markt, μπας και γλυτώσω. Αφού έβγαλε τα μάτια σε ό,τι πλυντήριο και ηλεκτρική σκούπα ήταν αραγμένα εκατέρωθεν του διαδρόμου, κερδίζοντας όμως τη συμπάθεια των ελκυστικότατων δεσποινίδων της Nespresso και της Dolce Gusto, ανεβήκαμε στον πάνω όροφο όπου καθήσαμε μπροστά από μια εκπληκτική 3D Sony και παρακολουθούσαμε εκστασιασμένοι το demo φορώντας 3D γυαλιά.

Πρέπει να ΄χε περάσει κανα 5λεπτο όταν διαπίστωσα ότι ο μικρός δεν καθόταν πια πλάι μου. Σενάρια αντίστοιχα της ιστορίας της μικρής Μαντλέν πέρασαν από το μυαλό μου για λίγα δευτερόλεπτα. Ένα παιδάκι που του έμοιαζε έπαιζε angry birds σε ένα iPad, κάποιο άλλο έκλαιγε, αλλά αυτός πουθενά. Προχωρώ μερικά βήματα, ακούω ένα ενοχλητικό βουητό σαν κόφτη αυτοκινήτου και τελικά τον εντοπίζω, μαζί με τη μάνα του και την αδερφή του (τελικά δεν ξέρω αν πράγματι έβλεπα demo ¨η αν είχα μπει στο matrix):



Γιος του μπαμπά του δεν είναι?


P.S. To τι άκουσα από τη γυναίκα μου, δεν περιγράφεται...