Πριν μερικές μέρες εδώ στην Πάτρα πέθανε ένας άνθρωπος, γιατί κάποιος είχε παρκάρει παράνομα στην είσοδο του πεζόδρομου στο κέντρο της πόλης, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να μπει το ασθενοφόρο στον πεζόδρομο και να τον παραλάβει. Τελικά χάθηκε πολύτιμος χρόνος και ο άνθρωπος αυτός δεν τα κατάφερε. Την επόμενη μέρα, το δημοτικό συμβούλιο έκανε αυτοψία στο συγκεκριμένο σημείο, κάνοντας σύσταση σε κάποιον άλλο οδηγό, που είχε παρκάρει παράνομα στο ίδιο σημείο, για την επικινδυνότητα της πράξης του. Το αποτέλεσμα? Κόντεψε να πλακώσει στο ξύλο το δήμαρχο γιατί "του την είπε".Αρχικό μήνυμα απο vagmag
Ε, εκεί πάμε...
Συμφωνούμε σε αρκετά πράγματα, αλλά διαφωνούμε σε ένα βασικό: Την ανάγκη του να φτάσουμε στο μηδέν για να ξεκινήσουμε απ' την αρχή.
Δεν μπορώ και δεν θέλω να το καταλάβω. Δεν θα μπω σε λεπτομέριες (γιατί είναι 4 παρα δέκα), αλλά από τη δική μου οπτική, αυτό που βλέπω είναι το εξής:
Σαν νέος μηχανικος για τον οποιοδήποτε λόγο που δεν αφορά αυτό το επιχείρημα, προσπαθώ να μπω στην αγορά εργασίας, μια αγορά που στην καλύτερη θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ένα κακό ανέκδοτο. Στη χειρότερη, εφιάλτης. Ναι, θα παλέψω, ναι προφανώς θα προσπαθήσω να βρω/χρησιμοποιήσω/υλοποιήσω/"πουλήσω" κάτι διαφορετικό απ' όσους συναδέλφους δραστηριοποιούνται ήδη στο χώρο, αλλά δεν μπορώ να διανοηθώ ότι αντί να παλέψω με όποιον τρόπο μπορώ να σταθώ στα πόδια μου και να κάνω κάτι αξιόλογο, θα πρέπει να περιμένω να καταστραφεί στο σύστημα μας, ώστε να αλλάξει μορφή/λειτουργία, μήπως και έλθει η κάθαρση.
Άλλωστε ποιος μου εγγυάται ότι όταν θα έρθει η ώρα το σύστημα να αναγεννηθεί από τις στάχτες του, δεν θα στελεχωθεί πάλι από τα ίδια πρόσωπα, τα τρωκτικά αν θες, αντί των άξιων?
