Οταν πρωτολειτούργησε το μετρό της Αθήνας ήταν μια κούκλα. Κούκλα παρέμεινε και στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Καθαρό, ασφαλές, με ευγενικούς υπαλλήλους - και οι έλεγχοι ήταν συνεχείς.
Μετά τους Ολυμπιακούς, ακολούθησε τη μοίρα πολλών επιχειρήσεων που έχουν εξάρτηση από το Δημόσιο. Ηρθε κι ο Ευριπίδης Στυλιανίδης που, όπως λέει ένας φίλος, έχωσε το μισό χωριό του στην επιχείρηση, και η Αττικό Μετρό ΑΕ άρχισε να μετράει ζημιές.
Ακολούθησαν η κρίση, το ενιαίο εισιτήριο που θεωρείται προοδευτικό να περνάει από χέρι σε χέρι, οι «Δεν πληρώνω», ο φόβος των ελεγκτών μην τους βρίσουν και το πράγμα παρήκμασε. Τι απέμεινε; Οι απεργίες. Για να μη χαθούν κεκτημένα, λέει, για να μη γίνει μισθολογική ισοπέδωση.
Η αλήθεια είναι ότι και στις συγκοινωνίες μεγαλώνουν τα ζόρια - όπως σε όλα τα επαγγέλματα στη χώρα. Οσοι παίρνουν πάνω από 1.800 ευρώ, π.χ., σύντομα θα χάσουν ένα 10% των αμοιβών τους. Κακό, αλλά συμβαίνει σε όλους. Επίσης θα χαθούν αμοιβές για υπερωρίες που δεν είναι αναγκαίες.
Εχουν χαθεί κι άλλες, αλλά οι εργαζόμενοι του μετρό σήμερα πληρώνονται επιπλέον μισή ώρα την ημέρα ως υπερωρία κι αυτή λογικό είναι να πάψουν να την πληρώνονται. Εφεξής, η νυχτερινή εργασία θα αμείβεται με 25% επιπλέον, κι όχι με 40% που ισχύει σήμερα. Θα χαθούν 12 ρεπό τον χρόνο, που παίρνουν μόνο οι εργαζόμενοι στο μετρό. Και θα κοπούν ορισμένα επιδόματα ακατανόητα - π.χ. επίδομα δρομολόγησης σε όσους εργάζονται στη δρομολόγηση.
Ολα αυτά θα γίνουν όχι από σαδισμό, αλλά στο πλαίσιο μιας συμφωνίας με την τρόικα
εξορθολογισμού των ΔΕΚΟ. Αν η συμφωνία αυτή δεν πετύχει, δυο τινά ενδέχεται να συμβούν: ή το επιπλέον κόστος των περικοπών που δεν θα γίνουν θα αυξήσει τα εισιτήρια ή δεν θα συναινέσει η τρόικα στην είσπραξη της τέταρτης δόσης του δανείου ύψους 15 δισ. ευρώ, που αναμένεται από τον μηχανισμό στήριξης.
Ολα αυτά τα γνωρίζουν οι συνδικαλιστές των συγκοινωνιών. Αλλά ο πρόεδρος του σωματείου εργαζομένων του μετρό, κ. Σταματόπουλος, εκλεγμένος με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ο οποίος έχει ισχυριστεί ότι η απομάκρυνση διορισμένων με ρουσφέτι ήταν «πολιτική δίωξη», ελπίζει ότι χάρη στον αγώνα τους θα εκδιωχθεί η τρόικα και οι «δωσίλογοι» που τη στηρίζουν.
Πώς μεταφράζεται ο αγώνας τους; Απεργία στην απεργία. Κι όταν, χθες, κάποιος παρατήρησε σε ένα κανάλι ότι δεν μπορούν να μη λαμβάνονται υπόψη οι εργαζόμενοι που ταλαιπωρούνται, συνδικαλιστής προέτρεψε τους ανήμπορους να πάνε στη δουλειά τους με τα πόδια.
Είναι σύστημα ενός τύπου συνδικαλισμού να περιφρονούνται οι πολίτες, ιδίως οι βουβοί. Αλλά οι βουβοί είναι αυτοί που πληρώνουν, αυτό να μην το ξεχνούν όσοι επενδύουν στο κοινωνικό χάος. Υπάρχει πάντα η επόμενη στάση.
Εδώ βέβαια είναι λιγάάάάκι διαφορετικά τα πράγματα...
