λοιπόν. καταρχήν η συγκεκριμένη εταιρεία παράγει πολλά πράγματα μόνη της. είναι τελείως κάθετη, και ξεκινάει φτιάχνοντας μέχρι και την πρώτη ύλη, όπως mdf, chipboards, novopan, plywood...
φυσικά γνωρίζει πολύ καλά την παγκόσμια αγορά, και πόσο πωλιούνται οι τιμές ανα κυβικό σε κάθε ένα απο τα παραπάνω ξεχωριστά. η διαφορά είναι ότι αυτοί δεν το πουλάν, το κρατάν για δική τους χρήση.
σου έρχονται λοιπόν για δουλειά. σου δίνουν προδιαγραφές και σε βάζουν να φτιάξεις δείγματα.
αφού τα φτιάξεις, έρχεται κάποιος και σου ζητάει να ξεχωρίσεις το 10% απο τα δείγματα. δλδ έκανες 50 καρέκλες, σου ζητάει να βγάλεις 5 καρέκλες στην άκρη. αφού τις βγάλεις, κάνουν έλεγχο με διάφορα τεστ, όπως αντοχής, επίπεδα φορμαλδεύδης, ταπετσαρίες κτλ κτλ. σκοπός όλης αυτής της διαδικασίας, είναι για να δούν την σταθερότητα της ποιότητας ανάμεσα απο το τυχαίο 10% των δειγμάτων.
αν όλα είναι καλά, προχωράν στο επόμενο στάδιο. αν όχι, τότε σου επισημάνουν σημεία που πρέπει να βελτιωθούν, ή κρατηθείτε, ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ. η λογική αυτού, είναι ότι αν παίρνουν έναν τεράστιο όγκο απο κίνα πχ απο αυτό το προιόν, τότε θα πρέπει να εναρμονιστεί το επίπεδο της ποιότητας με το επίπεδο απο το οποίο προέρχεται ο μεγαλύτερος όγκος.
επόμενο στάδιο είναι οι τιμές. στην συγκεκριμένη εταιρεία, ποτέ δεν πρόκειτε να πείς εσύ κόστος ή πόσα λεφτά θέλεις για μία δουλειά.
αφού γίνουν όλα τα παραπάνω, σου λένε αυτοί πόσα λεφτά δίνουν και εσύ απλά διαλέγεις αν σε συμφέρει να δουλέψεις μαζί τους ή όχι.
πές λοιπόν ότι όλα είναι οκ, και ξεκινάς δουλειά, και πάς σταθερά μαζί τους για κάνα χρόνο.
σου έρχονται λοιπόν και σου κάνουν μια κουβέντα. λοιπόοοον δώστε βάση τώρα.
όταν εσύ έχεις υπολογίσει την τιμή, υπολογίζεις και το υλικό, το οποίο αγοράζεις απο κάπου αλλού. αν πούμε ότι το υλικό του επίπλου κάνει 100 ευρω αγορά σε σένα, τότε στην συγκεκριμένη εταιρεία κάνει 50 ευρώ, επειδή είναι κάθετη και το παράγει η ίδια.
έρχεται λοιπόν, και σου λέει...βγάλε απο το κόστος το υλικό, θα στο στέλνω εγώ. χράκ και μείον 50 ευρώ κέρδη για την εταιρεία.
αυτή η λογική με τα υλικά, πάει και αλλού, σχεδόν σε ότι μπορεί να παράξει η ίδια η εταιρεία μόνη της, και είναι κάτι που το κάνει σταδιακά, για να δεί το capacity που πρέπει να καλύπτει, και πόσο πρέπει να μεγαλώνει την παραγωγή της γύρω απο τα raw materials.
αφού έχει τελειώσει με αυτά, κοιτάει τι ζήτηση υπάρχει στο προιόν που τους φτιάχνεις, κάνει κάποιες μελέτες που πληρώνουν πολλάαααααααα ευρά και έρχεται και σου λέει...
πόσα τέτοια έπιπλα φτιαχνεις την ημέρα? τόσα...οκ σου λένε, και σου πετάνε ένα ωραίο busines plan στο τραπέζι, το οποίο ουσιαστικά διπλασιάζει την παραγωγή με καινούριο εξοπλισμό, με έτοιμη χρηματοδότηση, και εγγυητής η ίδια η εταιρεία, εφόσων είναι σίγουρη απο την μελέτη που έχει κάνει ότι δεν πρόκειτε να πέσει έξω η επένδυση.
έτσι λοιπόν, το κόστος πέφτει πάλι στην μέση.
με λίγα λόγια, ξεκινάνε ένα προιόν με 200 ευρω κόστος, και το πουλάνε 300. σκοπός τους είναι να φτάσουν το κόστος στα 40-50 ευρω και τα κέρδη να τα βγάλουν απο τον συνεργάτη τους χωρίς όμως να τον αδικήσουν.
τώρα αν αρχικά ο προμηθευτής είναι τραχανάς και μπεί μέσα, αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. αυτή η ιστορία φτάνει σε τέτοια σημεία, όταν αυτοί με τους οποίους μιλάει η εταιρεία είναι σοβαροί επαγγελματίες, δεν μασανε, και μοναδικό τους μέλημα είναι η επαγγελματική επιτυχία.
ελπίζω να σας άρεσε και να σας προβληματίσει.
