To συμφέρον ενός τόπου πράγματι έχει να κάνει με νούμερα.
Το θέμα είναι πως διαχειρίζεσαι τα νούμερα αυτά.
Γιατί τα νούμερα μπορούν να βγουν είτε πχ πετσοκόβεις μισθούς, αυξάνεις φορολογία-χαράτσια κλπ, είτε μειώνεις φόρους, κρατάς σε καλό επίπεδο τους μισθούς και με την τόνωση της αγοράς πάλι έχεις έσοδα, ίσως μεγαλύτερα μάλιστα.

Όταν όμως χρησιμοποιείς τους αριθμούς όπως σε βολεύει κι έχεις σκοπό να εξυπηρετήσεις πολυεθνικές κλπ που θα έρχονται εδώ με υπαλλήλους των 300 ευρώ, τότε γι'αυτούς οι αριθμοί βγαίνουν μια χαρά, για τον πολίτη όμως όχι.

Το θέμα λοιπόν είναι με ποιον τρόπο επιτυγχάνεις τους αριθμούς, πως τους διαχειρίζεσαι και τι επίπτωση έχει αυτό για το κοινωνικό σύνολο.
Οι ίδιοι ακριβώς αριθμοί μπορούν να οδηγήσουν σε μια κοινωνία ευημερίας ή σε μια κοινωνία άμετρης εκμετάλλευσης και εξαθλίωσης, ανάλογα το ποιες είναι οι επιδιώξεις.
Μόνο που για το πρώτο χρειάζονται πολλά παραπάνω πράγματα από το να είσαι καλός σε μια επιστήμη, όπως ας υποθέσουμε ότι είναι οι ικανοί τεχνοκράτες (στους οποίους φυσικά δεν συμπεριλαμβάνονται αυτοί που τα τελευταία χρόνια λυμαίνονται το παγκόσμιο σκηνικό, μιλάω για πιο ιδεατές περιπτώσεις).

Με τη χώρα μας όμως το θέμα δεν είναι ότι δεν μπορούν να πάνε καλά οι αριθμοί, η οικονομία γενικότερα κοκ.
Είναι ότι δεν θέλουν, αφού πίσω απ'όλα αυτά υπάρχει συγκεκριμένο σχέδιο το οποίο προχωρά μέχρι στιγμής με μαθηματική ακρίβεια.
Τη σημερινή κατάντια την προκαλούν τα μέτρα του μνημονίου τα οποία αύριο μεθαύριο θα είναι και αυτά που θα οδηγήσουν στην ανεξέλεγκτη πτώχευση.
Κι αυτό όχι γιατί έπεσαν έξω στις προβλέψεις τους, αλλά γιατί έπεσαν εντελώς μέσα αφού αυτός ήταν ο σκοπός τους εξ'αρχής.