My American Story - Niggas Αφιερωμένο

[Stamatis]

H διαδρομη μέχρι το Τενεσή, πέρασε μέσα στην απόλυτη βαρεμάρα.
Ο interstate είναι ένας μακρύς, εύκολος δρόμος με ελάχιστη διαφοροποίηση απο κάθε κλασικό δρόμο της Αμερικής.
Στο αυτοκίνητο επικρατούσε ηρεμία, οι κασέτες είχαν παιχτεί και ξαναπαιχτεί, τα τσιγάρα είχαν τελειώσει εδώ και ώρα και προσπαθούσαμε να κρατήσουμε έναν σταθερό ρυθμό στην οδήγηση ώστε κάποια στιγμή να τελειώσει αυτό το μαρτύριο.
Το απόγευμα ειχε αρχίσει να ρίχνει απαλές νοτες του πορτοκαλι στο τοπίο γύρω μας και ο ήλιος είχε κατέβει αρκετά χαμηλά ώστε να είναι ενοχλητικός στα μάτια.
Είχαμε αποφασίσει πως το βράδυ, αν δεν έχουμε φτάσει σε κάποιο σημείο του Τενεσή, θα σταματήσουμε στο πρώτο rest area*για μια ώρα ύπνο και μετά καπάκι ξανά στο δρόμο.

Αποφασίσαμε να παίξουμε όλα τα παιχνίδια του ταξιδιού που ξέραμε, λές μια λέξη και ο άλλος λέει μία που να ξεκινάει απο το τελευταίο γράμα της, ένα άλλο που λες μια ταινία και πρέπει ο άλλος να βρει τρείς ηθοποιούς που έπαιξαν, αναλύσαμε όλα τα αυτοκίνητα της εποχής, κάναμε για λίγο τους ουραγούς σε μια παρέα απο Χαρλεάδες, αλλά τελικά τους προσπεράσαμε γιατί μας κοίταγαν λοξά, εγώ έκανα καθαριότητα στο αυτοκίνητο, μαζεύοντας τα σκουπίδια σε μια σακούλα και μετά καθάρισα με wet ones τα καθίσματα και μετά μείναμε σιωπηλοί και βαριεστημένοι ώσπου καταλάβαμε πως δεν έχει τίποτα το μαγικό να γυρνάς πλέον στον κεντρικό δρόμο και να ψάχνεις την περιπέτεια.

Πιάσαμε κουβέντα βλέποντας τον χάρτη.
Είχαμε περάσει ένα σωρό χωριά και μικρές πόλεις, που δεν βλέπουν καν τον αυτοκινητόδρομο.
Απλά τα είχαμε αφήσει πίσω μας, βλέποντας μονο τις εισόδους τους στην άκρη του δρόμου.
Αποφασίσαμε στην επιστροφή, όπου θα είχαμε και χρόνο, να τσεκάρουμε μερικά απο αυτά, βγαίνοντας απο τον μεγάλο δρόμο και να μείνουμε ή οχι αναλόγως του ενδιαφέροντος που θα έδειχνε η περιοχή.

Είχαμε αρχίσει πάλι ένα ηλίθιο παιχνίδι αριθμών, όταν η πρώτη ταμπέλα έδειξε πως φτάναμε.
Ηταν σαν να είχαμε φάει εναν κουβά νερό στη μούρη.
Ξυπνήσαμε αμέσως, ανασηκωθήκαμε στα καθίσματα και ανοίξαμε τα παράθυρα.
Μας χώριζαν μόλις 15 μίλια απο το Τενεσή.

Δυστυχώς όπως διαπίστωσα βλέποντας τον χάρτη, ήταν 15 μίλια, μέχρι τα σύνορα.

Η διαδρομή θα τράβαγε αρκετά ακόμα.

Ξαναπέσαμε πίσω στα καθίσματα και συνεχίσαμε το διαδρομή, με μια μικρή στάση για βενζίνη και κατούρημα.

Είχα αρχίσει να εκνευρίζομαι.
Εκτός απο τον αγώνα με τα αυτοκίνητα, όλο αυτό το ταξίδι μου φαινόταν πλέον πολύ κακή ιδέα.
Εξανεμίζαμε χρήματα σε βενζίνες, χάναμε χρόνο σε ένα αυτοκίνητο, προχωράγαμε για να προχωράμε και στην τελική, εγώ, μια χαρά πέρναγα και στο σπίτι, ειδικά τώρα που δεν είχαμε μεγάλους μαζί μας και θα μπορούσα να γυρνοβολάω με μεγάλη άνεση ακόμα και στη Νέα Υόρκη αν ήθελα, ακόμα και βράδυ.

Είχα τα νεύρα μου, ειδικά επειδή στο τελευταίο γέμισμα ήθελα να καθίσουμε λίγο παραπάνω, να τεντωθούμε και να χαζέψουμε, αλλά ο χρόνος και η νύχτα, πίεζαν.
Είχα και τα νεύρα μου επειδή το ραδιόφωνο πραγματικά έπαιζε ακριβώς τα ίδια και τα ίδια ανα ώρες.
Οτι σταθμό και να έβαζες σε εκείνη την περιοχή, το δίωρο ήταν στάνταρ οτι θα γυρίσει ξανά απο την αρχή η ταινία.
Είχα και τα νεύρα μου επειδή καταλάβαινα απο κάτι μισόλογα, πως τελικά την πατρίσια, που γουστάραμε και οι δύο, ο καλός μου φίλος, μάλλον την είχε κουτουπώσει πριν απο πέντε- έξι μέρες.

Βαρέθηκα και άνοιξα το ντουλαπάκι να κάνω καθαριότητα και εκεί.
Εβγαλα έξω ολα τα χαρτιά, φυλαχτά, στυλό, τσιγάρα και αναπτήρες που είχε μέσα, τα τίναξα καλά στο παράθυρο να φύγουν σκόνες και ψίχουλα και έπιασα με το wet one να το καθαρίζω εσωτερικά.

Σχολαστικά και με αργά, κάθε γωνία, κάθε καμπύλη, ακόμα και το πίσω μέρος της κλειδαριάς ώστε να φύγει και το παραμικρό ίχνος απο βρωμιά.

Μετά βαρέθηκα ακόμα πιό πολύ και πήδηξα στο πίσω κάθισμα για να πάρω έναν ύπνο.

συνεχίζεται