My American Story - Niggas Αφιερωμένο

[Stamatis]

απο τη στιγμη εκείνη και μετά ειχα ψηθεί.
Ημουν έτοιμος να ζήσω το ταξίδι, αν και στα μάτια μου έμοιζε ξενέρωτο.
Οκ, καλό ήταν να δούμε απο κοντά τα τέρατα, πασίγνωση και γρήγορη πίστα το Τενεσή, οβάλ απο τις δύσκολες, ήταν και ο Ράστυ που έκανε τα πρώτα του βήματα και διεκδικούσε σθεναρά τίτλο, αλλά το υπόλοιπο κομμάτι, μπροστά στην σκέψη του Ρουτ 66, έμοιαζε ξενέρωτο.
Εμοιαζε βέβαια, γιατί η διαδρομή Κονέκτικατ, Τενεσή, δεν έχει γίνει τραγούδι, δεν έχει καμμία ιστορία και φυσικά είναι ένα σύμπλεγμα απο αυτοκινητόδρομους, όπου μπαίνεις - βγαίνεις, τελείωσες.
Οπως και νάχει όμως, τα βράδυα ανεβαίναμε στα κεραμίδια, κλέβαμε καμμια μπυρίτσα ή αν έπιανε ζέστη καβατζάραμε ένα γαλόνι πορτοκαλάδα με πάγο και κάναμε σχέδια.
Διαδρομή, ιδανικός χρόνος, οι μηδενικές πιθανότητες να οδηγήσω το τέρας, ύπνος, φαγητό, αποστάσεις, όλα στο θεωρητικό, όλα λυμένα και τακτοποιημένα στο κεφάλι μας, ένα τόλμημα που ακόμα και αμερικάνοι το θεωρούσαν δύσκολο, για εμάς ήταν "ένα τσιγάρο δρόμος"
Είχα προσπαθήσει για την εβδομάδα που έρχονταν να καλύψω όσο το δυνατόν πιό πολύ διάβασμα απο ότι θα έχανα την εβδομάδα του ταξιδιού, οπότε φυτούλιαζα απο το πρωί μέχρι το βράδυ και το βράδυ έπαιρνα αναφορά απο τον Λάμπρο, σε ένα τσεκ λίστ που είχαμε φτιάξει, σχετικά με τις προετοιμασίες της ημέρας για το ταξίδι.

Ο Λάμπρος ήταν - και είναι- μεγάλος καραπ%τσας, οπότε τον είχα βάλει σε πολύ στενό μαρκάρισμά ως προς τις προετοιμασίες, κυρίως επειδή ήξερα ότι κάποια μ$λακία θα κάνει και θα καταλήξουμε ή στη φυλακή αυτός και εγώ πίσω στην Ελλάδα αρον-άρον, ή στην καλύτερη να μας ξεκ%λιάσει κανας κωλόμπος φορτηγατζής στη μέση του πουθενά, που θα έχουμε μείνει απο λάδια, καύσιμα, νερά, λάστιχο ή οτιδήποτε άλλο.
Τον είχα βάλει τον κακομοίρη να κάνει σέρβις σε ένα τοπικό Citgo και ήμουν ήρεμος, τουλάχιστον με καθαρά λάδια, φίλτρα και έλεγχο για τις διαρροές.
Επίσης είχε αλλάξει δυό πισινά λάστιχα, τι είχε αλλάξει δηλαδή, μεταχειρισμένα είχε βάλει ξανά, αλλά με λιγότερα μίλια απο τα ρημάδια που φόραγε.
Είχαμε οργανώσει ένα ψυγειάκι με παγοκυψέλες, που είχε μέσα πέπσι, μπύρες και νερά.
Είχαμε βάλει τις παγοκυψέλες σε έναν καταψύκτη που είχαν στο σπίτι, στο υπόγειο και είπαμε να ξεκινήσουμε έτσι και μετά όταν θα ξεπαγώσουν να γεμίζουμε πάγο απο τα βενζινάδικα.
Επίσης ο Λάμπρος είχε πάρει πρωτοβουλία και είχε έρθει με δυό τεράστιες σακούλες πατατάκια, μαρς μπαρς και δεν ξέρω για ποιό λόγο με δυό πακέτα κάλτσες άσπρες αθλητικές...
Αυτό το τελευταίο ειδικά το θυμάμαι σαν τώρα, αλλά ποτέ δεν το διευκρίνησα. Θυμάμαι όμως ότι τις είχαμε μαζί μας σε όλο το ταξίδι και ειδικά προς το τέλος, απλά αλλάζαμε κάλτσες κάθε φορά που κάναμε μπάνιο και πετάγαμε τις παλιές, κάτι που ήταν πολύ βολικό γιατί και οι δύο φοράγαμε μονοφόρι κάτι κονβερς ολ σταρ, που όταν τα έβγαζες σκότωνες την πανίδα δε απόσταση πέντε μιλίων.

Με αυτά και με άλλα, ήρθε η ώρα που πήγαμε τους "γέρους" στο αεροδρόμιο, υποσχεθήκαμε ότι θα είμαστε καλά παιδιά, θα τηλεφωνούμε κάθε βράδυ στις 10.00 ακριβώς ή περίπου τέτοια ώρα εκτός και αν το ξεχνάγαμε, ότι θα βγάζουμε τα σκουπίδια και δεν θα βρωμήσει το σπίτι, ότι δεν θα κάνουμε πάρτυ με ποτά και ιδίως με ναρκωτικά και πως άν τελικά κάνουμε πάρτυ θα έχει λίγα ποτά και δεν θα ενοχλήσουμε τους γείτονες, και πως αν δεν ενοχλήσουμε τους γείτονες δεν θα βρεθούμε σε δυσάρεστη θέση και επιτέλους ΟΥΦ, πως θα παίρνω και εγώ τους δικούς μου να τους μιλάω και δεν θα κάνω τον βαρύ άντρα, ναί υπόσχομαι, γειά σας, καλά να περάσετε, στο καλό....
Μακρύ σπινιάρισμα έξω απο το αεροδρόμιο, αγώνας δρόμου μέχρι το σπίτι, ο ένας ανέλαβε τον πάνω όροφο, ο άλλος το ισόγειο, κλείσαμε αμπαρώσαμε, σφραγίσαμε και αναχωρήσαμε σε χρόνο DT και στο καπάκι επίσης ξαναγυρισαμε πίσω να πάρουμε τις παγοκυψέλες αλλά αποφασίσαμε ότι αφού θα κρατήσουν λίγο καλύτερα θα είναι να μην τις έχουμε μαζί μας και μάλλον είναι καλύτερα να γεμίσουμε πάγο απο την αρχή και να αδειάζουμε το νερό σε κάθε στάση και να βάζουμε νέο πάγο μέσα μαζί με τις προμήθειες που θα ανανεώνουμε και έτσι ξαναφύγαμε.
Για να ξαναγυρίσουμε γιατί είχαμε ξεχάσει να πάρουμε μαζί μας τον μεγάλο χάρτη, που τελικά μαλ%κίας μας ήταν γιατί πουλάγανε τέτοιους σε κάθε βενζίνάδικο και χάνουμε χρόνο και Λάμπρο είσαι μ%λακας τελικά, εγώ? Εσύ είσαι που έχεις και τσεκλιστ και δεν έχεις κάνει τιποτα σωστό τελικά και άντε να δούμε που θα βγούμε....
και τελικά ξαναφύγαμε, αλλά στο δρόμο είδαμε και μια γκομενίτσα του Λάμπρου που δεν είχε γίνει τίποτα γιατί ηταν καθολική, αλλά σταματήσαμε να της πούμε ότι τελικά φεύγουμε και τότε αυτή μας είπε πως δεν νομίζει πως αυτό που πάμε να κάνουμε είναι καλή ιδέα και εμείς της είπαμε ότι, τι ξέρει αυτή απο τέτοια, εμείς θα τα καταφέρουμε και αυτή κούνησε το κεφάλι και μας είπε - καλό δρόμο- και εμείς ξαναφύγαμε και υποσχεθήκαμε ο ένας στον άλλο, πως ΟΚ, φεύγουμε τώρα, ότι και να έχουμε αφήσει πίσω δεν γυρνάμε, ναί έτσι είναι, πάμε τώρα εμείς φύγαμε και φτάσαμε κάπου 35-40 μίλια μακρυά απο το σπίτι και λέει ο Λάμπρος τότε... μπράδερ, το στομάχι μου πονάει, ίσως φταίει που έκανα σκιπ το πρωινό χέσιμο για να πάμε τους δικούς μου στο αεροδρόμιο, I gotta go, I GOTTA GO NOW και σταμάτησε στην άκρη του δρόμου, και έφυγε βολίδα για κάτι δέντρα, όπου και εξαφανίστηκε...

Περίμενα κανα 10 λεπτο και δεν είχε έρθει ακόμα, οπότε βγήκα να λιαστώ λίγο και να χαζέψω, οπόταν και τον άκουσα να φωνάζει πίσω απο τα δέντρα.
Πήγα κοντά και ρώτησα τι έγινε και τότε μου είπε, μια απο τις λίγες φορές που είπε τη λέξη Μ%λάκα ήταν αυτή.
ΡΕ Μ%ΛΑΚΑ, ΧΑΡΤΙ ΔΕΝ ΠΗΡΑΜΕ, ΧΑΡΤΙ god dammit....

και έτσι χωρίς να σας περιγράψω λεπτομέρειες, σε εκείνη την πρώτη στάση του ταξιδιού μας, χρησιμοποιήθηκε το πρώτο ζευγάρι άσπρες βαμβακερές κάλτσες απο το πακέτο που είχε φέρει μαζί με τα άλλα πράγματα...

Συνεχίζεται