My American Story - Niggas Αφιερωμένο

[Stamatis]

Αύγουστος τέλη του 80 ήταν και βρισκόμουν στην Αμερική για ένα προπαρασκευαστικό μάθημα στο Πανεπιστήμιο του Κονέκτικατ, φιλοξενούμενος απο έναν φίλο του πατέρα μου, τον Σωτήρη.
Ο Σωτήρης είχε φύγει απο την Ελλάδα σαν ακόλουθος της Πρεσβείας μας στην Νέα Υόρκη, είχε υπηρετήσει αρκετά χρόνια εκεί και παίρνοντάς την σύνταξή του, αποφάσισε πως δεν θα μπορούσε να γυρίσει ποτέ πίσω, μιας και είχε κάνει την οικογένειά του εκεί και είχε προσαρμόσει τα χούγια του ανάλογα.

Με αυτό το δυνατό κονέ, καταφέραμε και πήρα μια multiple indefinate visa πράγμα που σήμαινε ότι μπορούσα να σουλατσάρω στην Αμερική όσο γούσταρα και επίσης πως μπορούσα να κάνω και τις βολτούλες μου στο Μεξικό και τον Καναδά.

Παρέα έκανα με τον γιό του Σωτήρη, τον Λάμπρο, τότε είμαστε και οι δύο 18άρηδες, αυτός κάτι μήνες παραπάνω.
Ο Λάμπρος ήταν τότε αυτό που λέμε -πολύ αλάνι- (σήμερα είναι ιδιοκτήτης μεταφορικής εταιρείας με κάτι νταλικάρες 40 μέτρα η κάθε μία που οργώνουν την Αμερική καθέτως και οριζοντίως) και επειδή ψιλοδούλευε τα καλοκαίρια και στις διακοπές του, είχε καβατζώσει αρκετά λεφτά για να πάρει δικό του αμάξι.

Για εμένα, που προερχόμουν απο μια στερημένη Ελλάδα, το Pontiac Parisienne που οδηγούσε ήταν πέρα απο κάθε φαντασία.
Το Πόντιακ παρίζιεν, είναι κατα βάση ένα Σεβρολέ Ιμπάλα, με διαφορετικά καθίσματα και πιό πολυτελές - κάτι σαν τα Πασάτ και τα Α4 της άουντι σαν να λέμε- και τότε, ίσως ακόμα και τώρα, ήταν πολύ της μόδας να κάνουνε μετατροπές στα πόντιακ με κινητήρες απο Αστυνομικά Σεβρολέ.

Η ιστορία με τα Αστυνομικά Σεβρολέ πάει πολύ πίσω, καθώς σε κάθε παρτίδα, υπήρχε μια σύμβαση να βγαίνει και ένα μοντέλο αποκλειστικά για την Αστυνομία.
Οι διαφορές του ήταν στην ιπποδύναμη (ισχυρότερο) στο σαζμάν, τις αναρτήσεις και τα δεσίματα, ώστε να αντέχουν, αλλά και να είναι πολύ αποδοτικά σε καταδιώξεις και γενικά αστυνομικές δουλειές.
Ετσι λοιπόν, όταν τα αυτοκίνητα αυτά έκλειναν τον κύκλο τους, έβγαιναν στο σφυρί, βαμμένα ακόμα με τα αστυνομικά χρώματα και ήταν ότι καλύτερο για κάποιον που ήθελε μια βάση να χτίσει το πιό μουρλό του όνειρο.

Δεδομένου ότι ο Λάμπρος είχε δίπλωμα απο τα 16 και λεφτά απο τα 15, είχε πάρει ένα Παρίζιεν - γιατί ο πατέρας του ήθελε να έχει κάτι "μεγάλο" μη σκοτωθεί και στην αρχή ένοιωθε σαν μ#λακας καθώς το Πόντιακ ήταν τρελό παπουδάμαξο.
Αργότερα όμως βρήκε τη μόντα με τα αστυνομικά, χτύπησε ένα για 400 δολλάρια και έδωσε και άλλα 300 για να γίνει η μοντίφα.

Ετσι το Παρίζιεν του Λάμπρου, απέκτησε έναν V8 7.400 κυβικά με αυτόματο σαζμάν που το έλεγαν τούρμπο μάστερ και έβγαζε - αυτό το νούμερο το είχα πρωτοακούσει σαν μαχαιρία στο μυαλό μου - 400 άλογα.
Τετρακόσια άλογα στο δεξί πόδι.

Θυμάμαι, πάταγε το γκάζι και το αυτοκίνητο σουζάρηζε.
Ηταν ένα απίστευτο πράμα για τα αυτιά μου και το στομάχι μου.

Ηταν βράδυ του Αυγούστου λοιπόν, δεν έκανε και τρελή ζέστη για την εποχή (Αμερική γαρ) και είχαμε καβατζώσει κάτι μπύρες απο το ψυγείο, τις οποίες πίναμε στα κεραμίδια του σπιτιού παρέα με τσιγάρα Craven A, που είχα φέρει εγώ σε κούτες απο το αεροδρόμιο. (Τα κρέηβεν είναι καναδέζικα και ήταν πολύ της μόδας τότε στην Αμερική, κυρίως λόγω το πακέτου τους).

Καθόμαστε λοιπόν εκεί στο σούρουπο, γύρω ακούγαμε παιδιά να παίζουν, ο δρόμος άρχιζε να σκοτεινιάζει, απο κάτω ετοιμαζόταν το φαϊ, και λέγαμε μ@λακίες να περνάει η ώρα.
Γκόμενες, αυτοκίνητα, ιστορίες γενικά.

Δεν θυμάμαι ακριβώς πως ήρθε η κουβέντα στο Τενεσή, αλλά είχαμε μια συζήτηση για το ρουτ 66 και πως είναι η φάση με τα μοτέλ, τους νταλικιέρηδες (που είχε κα%λα ο Λάμπρος απο τότε με τις νταλίκες), τις πουτ#νες στα μοτέλ, τέτοια πράματα και κάπως βγήκε το σχέδιο του ταξιδιού.
Άλλο που δεν ήθελα εγώ, άλλο που δεν ήθελε και ο Λάμπρος, αρχίσαμε να το τεντώνουμε, με ιδέες, σαχλαμάρες και διάφορα τέτοια όνειρα του ξύπνιου που λένε, μέχρι που κατεβήκαμε απο τα κεραμίδια για να φάμε.

Τέσπα, είχα και διάβασμα να κάνω, δεν θυμάμαι τι άλλο έγινε εκείνο το βράδυ, πέσαμε για ύπνο και το επόμενο πρωί που σηκώθηκα, ο Λάμπρος είχε γίνει καπνός απο τα χαράματα απο ότι μου είπε η μάνα του.

Μεσημέριασε και εκεί που καθόμουν στο δωμάτιο και έπαιζα μπλιμπλίκια σε ένα κόμοντορ 64 (τι μπλιμπλίκια δηλαδή, κάτι ελεϊνά γραφικά ήταν, είχε εσύ ένα πράγμα σαν Ω ελληνικό που πέταγε κάτι Ι και σκότωνε κάτι ΛΛ απο πάνω, για τόσο αίσχος γραφικά μιλάμε εκείνη την εποχή - εκεί του έριχνα στα αυτιά του Λάμπρου, γιατί πίσω στην Ελλάδα είχα Αμίγκα, που είχε γραφικά κανονικά, δηλαδή έπαιζες παιχνίδια με ανθρώπους - η σαν ανθρώπους- ), τεσπα, εκεί που έπαιζα μπλιμπλίκια λοιπόν, άκουσα την Πόντιακ να μπαίνει στο δρομάκι του σπιτιού.
Εκείνο το αμάξι είχε ένα ρελαντί να το ακούσει παρθένα και να πάθει ρήξη του υμένα της αυτομάτως....

Ψιλοχάζεψα λίγο ακόμα στον υπολογιστή και μπαπ ανοίγει η πόρτα και μπαίνει μέσα ο δικός σου, με κάτι γυαλιά ρέη μπαν μπλουζ μπράδερς, εκείνα τα πεταλουδωτά, και μια σακούλα πράματα στο χέρι.

Τι έγινε ρε; του λέω, που χάθηκες όλη μέρα.
Με κοιτάει πίσω απο το γυαλί ο Λάμπρος και κάθεται.
Ρε συ (το χαιρόμουνα στην Αμερική γιατί δεν είχαν το μ%λακα ψωμοτύρι όπως εμείς, εδώ θα λέγαμε ρε ,%λακα, εκεί ήταν τύπου ρε συ, μπράδερ (ολόκληρο, όχι μπρο, που λένε τώρα ) τεσπα, ρε συ μου λέει, πόσα λεφτά έχεις; σύνολο, όλα.
Τι ρωτάει ο μ$λάκας σκέφτηκα τώρα, όλα μου τα λεφτά ήταν χιλια οκτακόσια δολλάρια, ο πατέρας του μου τα είχε δώσει και αντίστοιχα ο δικός μου πατέρας είχε καταθέσει στην Ελλάδα το ισόποσο σε δραχμές σε ένα λογαριασμό που του είχαν δώσει.
Χιλια οκτακόσια του λέω, τι έγινε? τράκαρες το αμάξι? (τι άλλο να σκεφτώ).
Οχι ρε, άκου. Τι λέγαμε χθες;
Τι λέγαμε χθες;
Ρουτ 66?
Ε ναί, ρουτ 66 και λοιπόν;
Τώρα που θα φύγουν οι δικοί μου για το Μαϊάμι - το είχανε το χόμπι αυτό οι Μακρήδες, κάθε τέλος Αυγούστου πηγαίνανε στο Μαϊάμι, τύπου διακοπές- τώρα λοιπόν που θα φύγουν οι δικοί μου για το Μαϊάμι, εμείς θα πάμε με το αμάξι ρουτ 66.
Ναί καλά είπα εγώ και στο δρόμο θα παίξουμε και στο Λας Βέγκας να πάρουμε το ΤζακΠοτ... Τι λες μωρέ; έχεις επαφή;
Τσακ κάνει μια ο Λάμπρος, ανοίγει ένα χάρτι σαν σεντόνι και αρχίζει, εδώ είμαστε, έτσι θα κατέβουμε, εκεί θα βγούμε, τόσο απο το 66 θα κάνουμε εδώ, τόσο απο το 66 θα κάνουμε εκεί, έδειχνε με το δάχτυλο σημεία, κοίταγα εγώ με γουρλωμένα μάτια, έλεγε τα δικά του, έφτασε το δάχτυλο στο Τέξας.
ΡΕ ΕΙΣΑΙ ΠΑΛΑΒΟΣ; αυτό που λες είναι εξωφενικό, αυτές οι διαδρομές θέλουν μήνες, έχεις ρε επαφή;
ΤΕΝΕΣΗ ΡΕ ΦΙΛΕ, ΡΟΥΤ 66, ΣΜΟΚΥ ΜΑΟΥΝΤΑΙΝΣ.... ελεγε, έλεγε....

ΡΕ ΤΙ ΛΕΣ? του είπα εγώ.
Βρήκα στο χάρτη το Σικάγο και χτύπησα το δάχτυλό μου επάνω του πολλές φορές.
ΣΙΚΑΓΟ, ξεκινάει απο ΕΔΩΩΩΩΩΩ εμείς είμαστε ΕΔΩΩΩΩΩΩ και του έδειχνα το Κονέκτικατ, πρέπει να πάμε ΠΡΩΤΑΑΑ ΕΚΕΙΙΙΙΙΙ (χτύπαγα το Σικάγο) και μετά έκανα τη διαδρομή με το δάχτυλό μου, περνώντας ΕΦΤΑ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ και να φτασουμε ΕΔΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ έδειχνα την ακτή του Λος Αντζελες.
Ε καλά, δεν είναι ανάγκη να το κάνουμε και ΟΟΟΟΟΛΟ είπε αφοπλιστικά ο Λάμπρος... Πάμε ΜΟΝΟ μέχρι το Τενεσή που λέγαμε εχθες και γυρίζουμε!

ΡΕ ΠΛΑΚΑ ΜΟΥ ΚΑΝΕΙΣ; ΤΟ ΤΕΝΕΣΗ ΕΙΝΑΙ ΠΡΙΝ το ΡΟΥΤ 66.
ΤΟ ΡΟΥΤ 66 Δ Ε Ν Π Ε Ρ Ν Α Ε Ι απο το Τενεσή.
Δες το χάρτη, ΕΔΩΩΩΩΩΩ Τενεσή, ΕΚΕΙΙΙΙΙΙ ρουτ 66. ΕΔΩΩΩΩΩΩΩΩΩ ΚΟΝΕΝΤΙΚΑΤ.... ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Α Σ Χ Ε Τ Ο....

(μερικές φορές ακόμα και τώρα, αναρωτιέμαι αν ξέρει που βρίσκονται οι νταλίκες του, πραγματικά)

Ο Λάμπρος κρέμασε τους ώμους του και έκατσε να κοιτάει το χάρτη.

Και δεν γίνεται να πάμε τσακ μια έτσι προς τα κάτω να πάμε στο Τενεσή; με ρώτησε και αναρωτήθηκα αν υπήρχε περίπτωση να είναι καθυστερημένος....

Ωραία, άντε και πες οτι πάμε μέχρι ένα σημείο, συμβιβάστηκα για να τον γλυκάνω, εγώ ρε, πότε θα διαβάσω;
Στο αμάξι ρε, θα κάθεσαι και θα διαβάζεις όσο τραβάει η όρεξή σου.
ΜΠΑ, είπα αυθόρμητα, και να χάσω όλη τη δράση;

ΔΗΛΑΔΗ ΘΑ ΠΑΜΕ!!!! είπε ο Λάμπρος.

Βάλε ρε μπράδερ το χάρτη κάτω να δούμε που μας βγάζει... ΡΟΥΤ 66 πάντως ξέχνα το.
Να δούμε αν μας παίρνει μέχρι το παλιο Τενεσή που έχεις φαγωθεί.
Τι θα κάνουμε ρε στο Τενεσή που θα πάμε; Ε?

Γύρισε τότε ο Λάμπρος με θολό μάτι, με κοίταξε και είπε Bristol Motor speedway και μου έδειξε μια αφίσα στο δωμάτιο με ένα Nascar Σεβρολέ
Τρέχει ο Ντέηλ Ερνχαρντ εναντίον του Ράστυ Γουάλας.
Ο μεγαλύτερος αγώνας της χρονιας στο Νασκαρ.

Τότε ήταν που άκουσα μέσα στο μυαλό μου μια φωνή σαν απο μεγάφωνο να λέει: AND THEY 'RE OFF.....

Κάτσε ρε Λάμπρο, περίμενε, δεν γίνεται έτσι, ΝΑ ΤΟ ΚΟΥΒΕΝΤΙΑΣΟΥΜΕ ΣΩΣΤΑ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑ... είπα και πήρα τον χάρτη στα χέρια μου....

συνεχίζεται...