Περί Νοσταλγίας

[Stamatis]

Ισως ειναι ομως καλυτερα για εμενα που δεν την εζησα, καθως καθε φορα που την σκεφτομαι, την πλαθω στη σκεψη μου ιδανικα συμφωνη με τις δικες μου προσλαμβανουσες.
Αυτο που με θλιβει ειναι πως ζουμε σε μια εποχη που δεν πιστευω οτι θα αποφερει ιστορικες αναδρομες στους μελλοντικους ιστορικους, παρα μονον μια παρακμιακη λιγδιαρικη εικονα.
Οι αναδρομες παντα με ταραζουν και στην περιπτωση του Νικολα με κανουν να καταλαβαινω πως χαθηκε το παιχνιδι.
Στα βιβλια του διαβασα για τις μερες που περασαν και μου εμεινε μια πικρη γευση της ιστοριας, καθως μου στραπατσαρισε την εικονα που ειχα για το Τατοϊ, την Παρνηθα και την Ροδο.
Στις πλατες νεκρων και στο ονομα τους δωθηκε η ευκαιρια σε λαδοποντικες να γινουν μηχανικοι και σε σουλατσαδορους να μετονομαστουν Προεδροι.
Δεν γραφω αλλα, αρκουμαι στο οτι τελικα ισως ειναι καλυτερα να μην ξερεις και να φανταζεσαι.

Αλλου το πηγα νομιζω.

Σταθη σβησε το οτι εγραψα.
Ειμαι παλι off topic. Σε πολλα πραγματα.