O θρύλος αλλά και το σκληροπυρηνικό DNA του Ε30 Μ3 προέκυψε από το γεγονός ότι πρώτα σχεδιάστηκε το αγωνιστικό και μετά αυτό τροποποιήθηκε για χρήση δρόμου προκειμένου να ικανοποιηθούν οι κανονισμοί του group A. Mε σημερινά κριτήρια και μετά από τη συχνή μου επαφή με ένα γνήσιο Ε30 Μ3 όσο ήμουνα Αγγλία μπορώ να πω πως δείχνει αδύναμο, γυρίζει δύσκολα και έχει ένα πλαίσιο σαν πλαστελίνη… ΑΛΛΑ προσφέρει αυτό το άμεσο δέσιμο μεταξύ οδηγού και μηχανής (δηλαδή ξυραφένια απόκριση στα πάντα του) που καμία μετέπειτα γενιά Μ3 δεν έχει (κυρίως λόγω βάρους-αδράνειας και πιο φιλικού στησίματος για το μέσο οδηγό).
Θα συμφωνήσω με όλα τα παιδιά πως το Ε36 είναι παρεξηγημένο αυτοκίνητο, αφού η όλη αρνητικότητα απέναντί του σχετίζεται περισσότερο με την χλιαρή εμφάνιση αλλά και την ολοκληρωτική διαφοροποίηση στο χαρακτήρα: από ένα ελαφρύ 4κύλινδρο sportster σε ένα βαρύ 6κύλινδρο GT. Aπλά το κοινό των Μ3 περίμενε κάτι διαφορετικό, κάτι focused και όχι ολοκληρωμένο όσο το 36άρι. Ισχύει πως το 36άρι EVO είναι ισοδύναμα γρήγορο με 46άρι απλά η γενιά 46 πήγε το στήσιμο, το δέσιμο του σασί, το διαφορικό και την απόκριση στις εντολές του οδηγού αρκετά βήματα παραπέρα…