Λοιπόν, κυκλικό έλλειμμα
Ο Α χρωστάει στον Β που χρωστάει στον Γ που χρωστάει στον Α.
Ο Α έχεις 100 ευρώ τα δίνει στον Β τα δίνει στον Γ τα δίνει στον Α.
Ολοι πλήρωσαν με λεφτά που δεν έχουν.
Στην πραγματικότητα υπάρχουν 100 ευρω.
Μπαίνει στην παράμετρο λοιπόν ο Δ.
Ο Δ κρατάει τα 100 ευρώ και λέει στον Α, Β και Γ.
Κόφτε το λαρύγγι σας και βρείτε 100 ευρώ ο καθένας να πληρώσετε αυτά που χρωστάτε, γιατί το χρεός σας (απο έλλειμα έγινε χρέος πλέον - γιατί "έγραψε" στα βιβλία του Δ, που δεν του χρώσταγε κανείς) είναι 100 ευρώ το κεφάλι.
Αυτό είναι το ρικονσιλιέσιον
Τα δάνεια που παίρνουμε τώρα με τη μορφή βοήθειας, μας τα δίνουν αλλά συνεχίζουμε να χρωστάμε 100. (+ τα δάνεια).
Αν δεν γίνει παραγωγή εσόδων ΔΕΝ υπάρχει λύση.
Αν δεν γίνει παραγωγή εσόδων.... τότε....
Ουρουγουάη
Η Ουρουγουάη, γνωστή παλαιότερα και ως «Ελβετία της Νότιας Αμερικής», υπήρξε ο παράδεισος των αγορών ομολόγων με μεγάλη αξιοπιστία μεταξύ των διεθνών επενδυτών τη δεκαετία του '90.
Αμεση προτεραιότητά της όταν ξέσπασε η κρίση ήταν να μην απολέσει την εμπιστοσύνη των αγορών.
Η αντίστροφη μέτρηση για την Ουρουγουάη ξεκίνησε όταν της μεταδόθηκε ο ιός της κρίσης από την Αργεντινή το 2001.
Το 40% των τραπεζικών καταθέσεων της Ουρουγουάης ανήκαν κατά πλειοψηφία σε πολίτες της Αργεντινής, οι οποίοι απέσυραν τα χρήματά τους.
Σαν αποτέλεσμα ήταν να μην μπορεί η χώρα να έχει ρευστό.
Παράλληλα οι φήμες για την πτώχευση τη χώρας, οδήγησαν τους επενδυτές να ζητήσουν ρευστοποίηση των ομολόγων τους.
Μαζικά κατά χιλιάδες οι ρευστοποιήσεις έπεφταν βροχή.
Φυσικά ενώ ήδη το 40% των καταθέσεων έλλειπε ήδη το υπόλοιπο 60% δεν επαρκούσε για την πληρωμή στο face value ομολόγων που κανονικά έπρεπε να πληρωθούν σε 10 χρόνια.
(σαν να σου ζητάει η Τράπεζα να της πληρώσεις το υπόλοιπο του 10ετούς στεγαστικού σου, αύριο εξ ολοκλήρου)...
Η Ουρουγουάη ομως, σε αντίθεση με την Αργεντινή που κήρυξε χρεοκοπία και μετά προχώρησε σε επαναδιαπραγμάτευση του χρέους της, κατάφερε να αποφύγει τη χρεοκοπία.
Η κυβέρνηση του Μοντεβιδέο είχε να αντιμετωπίσει ένα χρέος της τάξης των 11,4 δισ. δολαρίων, το οποίο ισοδυναμούσε με το 90% του ΑΕΠ.
(δυστυχώς εμείς είμαστε στο 120%)
Ο τότε υπουργός Οικονομικών, Αλμπέρτο Μπενσιόν, επιδεικνύοντας άριστες διαπραγματευτικές ικανότητες προχώρησε σε μια πρωτότυπη ιδέα, εφαρμοσθείσα για πρώτη φορά, και έπεισε τους κατόχους ομολόγων να δεχθούν τις αποκαλούμενες «εθελοντικές συμφωνίες» (voluntary agreements), που στην ουσία ήταν μια επιμήκυνση της λήξης των τίτλων εγγράφοντας κατά μέσο όρο ζημιές γύρω στο 13%. (ψαλίδισμα)
Η διάρκεια των ομολόγων της Ουρουγουάης παρατάθηκε για 5 χρόνια και η ανταλλαγή τους θα προχωρούσε μόνο αν το 80% των ομολογιούχων και πλέον αποδεχόταν το ντιλ. Τελικά αποδέχθηκε τη λύση το 89%.
Η πολιτική που ακολουθήθηκε βοήθησε την Ουρουγουάη να έχει μια πιο οργανωμένη διαδικασία αναδιάρθρωσης μέσω της ανταλλαγή των ομολόγων μικρής διάρκειας με νέα, μεγαλύτερης διάρκειας ομόλογα. Σκοπός της ανταλλαγής δεν ήταν να μειωθεί το χρέος, αλλά να ανασάνει η χώρα από τις μεγάλες δόσεις.
Οι αγορές ομολόγων αντέδρασαν με την κατακόρυφη μείωση των spreads της Ουρουγουάης. Μόλις ένα μήνα μετά την αναδιάρθρωση του χρέους της, η χώρα, χωρίς να προχωρήσει σε στάση πληρωμών, επέστρεψε στις διεθνείς αγορές ομολόγων, οι οποίες την υποδέχτηκαν με χαμηλό κόστος δανεισμού.
Αυτά με την Ουρουγουάη, που την θεωρούμε μπανανία.
στο επόμενο θρεντ που θα βάλω θα συνεχίσω...
Απάντηση με παράθεση
