τα σαραντάχρονα των "τροχών"

[Pierre Joseph Proudhon]

κάποιος ήδη το επισήμανε, είναι τόσο καλές και ακριβείς, κάποιες από τις αράδες που παρελαύνουν που δεν μπορώ να αντισταθώ…

Χωρίς να είναι συνεπής αυτή η συμπεριφορά, που περιγράφεται ανωτέρω, δεν είναι σφόδρα επιλήψιμη. Μακάρι τα λάθη του να περιορίζονταν σε τέτοιου είδους ολισθήματα. Γιατί όμως συνέβησαν εκείνα;

Διότι είχε, έχει πάθος με κάθε μορφή εξουσίας. Το «δημοσιογραφιλίκι» το χρησιμοποίησε κυρίως σαν σκαλοπάτι. Εξ άλλου μόλις 3 – 4 χρόνια ήταν καθαρός δημοσιογράφος (εκείνα τα πρώτα χρόνια του Auto Εξπρές (Αύγουστος Ά67 – τέλος Ά69).
Τον Οκτώβριο του Ά70 προχώρησε στην έκδοση των 4Τ και το προφίλ του τόσο στην αγορά εργασίας, όσο και στο χώρο άλλαξε δια παντός.
Όταν αντελήφθη ότι η πολιτική χρειαζόταν άλλα εφόδια, το εγκατέλειψε το όνειρο. Δεν είχε ούτε συμπαγές πολιτικό ιδεολόγημα, ούτε ανήκε σε κάποια πολιτική πλατφόρμα.
Αντικατέστησε την εξουσία της πολιτικής με εκείνη της οικονομίας. «Είμαστε όμιλος» διατεινόταν με τον δεξιό δείκτη τεντωμένο, στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Ανεκτό και αυτό.
Αυτό που δεν είναι παραδεκτό, αυτό που αποτελεί το ύστερο κληροδότημά του, ήταν η ευκαιρία που πήρε τόσο (και ως κάποιο βαθμό δημιούργησε για να είμαστε ακριβείς) σαν άνθρωπος όσο και σαν επαγγελματίας, να φτιάξει ένα όμορφο, δυνατό, αληθές, επαγγελματικό νησί, που θα απασχολούσε 30 – 100 εργαζόμενους, δημιουργικούς, μαχητικούς, ευχαριστημένους, πρωτοπόρους, όπου θα απολάμβανε το βαθμό του: «πρώτος μεταξύ ίσων».
Στο πίσω μέρος του μυαλού του ίσως κάποτε να υπήρχε, αν και πολύ αμφιβάλλω. Πήρε την ευκαιρία και την κατέστρεψε.
Το ιδεογράφημα με την όψιμη ανακάλυψη - εικόνα του Che στο γραφείο, τα εκατομμύρια των μετοχών να καταρρέουν και τα 3 δις δρχ. του επενδυτικού κοινού να είναι, κανείς δεν ξέρει που, είναι η απόδειξη.
Για την θολή, αόριστη και σίγουρα πρόχειρη πολιτική του τοποθέτηση υπάρχουν, από το παρελθόν, πολλά …