Πηγαίνοντας στη δουλειά...

[GiannisRob]

Πόσες συγκινήσεις μπορεί να προσφέρει άραγε η καθημερινή διαδρομή από και προς στη δουλειά? Είναι κάτι που το σκέφτομαι καιρό τώρα και νομίζω ότι μπορώ να περάσω τις σκέψεις μου στο πληκτρολόγιο χωρίς να χάσουν το νόημα τους:


Το σκηνικό ίδιο κάθε μα κάθε πρωί. Τα βήματα βαριά μέχρι το αυτοκίνητο στην πυλωτή. Η πόρτα ακόμα πιο βαριά, ήθελα και Volvo τρομάρα μου. Οι κινήσεις μου, ακριβώς ίδιες κάθε φορά. Ανοίγω την πόρτα, χύνομαι στο (τουλάχιστον απίστευτα αναπαυτικό) κάθισμα, φοράω τη ζώνη, βάζω μπροστά και αναρωτιέμαι: "Απ' όλες τις θέσεις στην πυλωτή, γιατί εγω πρέπει να έχω αυτή με τις περισσότερες μανούβρες?". Ακολουθούν μερικά μπινελίκια και μόλις πέσουν οι στροφές ξεκινάω τις μανούβρες. Δύο με τρεις, κάθε φορά, ανάλογα πόσο στραβά πάρκαρα. Το τιμόνι αρκετά βαρύ, παρόλο που έχει σχεδόν μηδενική αίσθηση. Ο αισθητήρας παρκαρίσματος είναι το μόνο πράγμα που δεν έχω βρίσει μέχρι στιγμής. Με 'τούτα και με 'κείνα είμαι μπροστά στην γκαραζόπορτα που ανοίγει απελπιστικά αργά. Κοιτάω το ρολόι. Μάλλον θα αργήσω. Δεν πειράζει.

Βγαίνω αργά - αργά, γιατί έπαθα και έμαθα, από την είσοδο της πυλωτής, πατάω περίπου 4 με 5 λακούβες, δύο χαντάκια και έναν κρατήρα από βόμβα του αμερικάνικου στρατού. Το αυτοκίνητο παραμένει ένα τεμάχιο, βρίζω το δήμο που εδώ και 6 χρόνια ξεχνάει να μας φτιάξει το πεζοδρόμιο και βγαίνω στην Ηρώων Πολυτεχνείου (παραλιακή). Δεν τρέχω καθόλου. Πάω με 40, το πολύ 50. Λίγο γιατί είναι ακόμα κρύα η τουρμπίνα, λίγο γιατί βαρίεμαι, λίγο γιατί κοιμάμαι όρθιος. Στα 400m στάση να πάρω καφέ. Φρέντο εσπρέσσο γλυκό, και κάποιο τυροπιτοειδές να το φάω στο γραφείο. Το τυροπιτοειδές πετάγεται στο κάθισμα του συνοδηγού, μαζί με κλειδιά, κινητά, γυαλιά, και την υπόλοιπη προίκα μου. Ο καφές τοποθετείται με θρησκευτική ευλάβεια στην ποτηροθήκη. Αν και μπαίνει ανάμεσα στον λεβιέ και το υποβραχιώνιο, δεν ακούει τα μπινελίκια του. Σε αυτόν βασίζω τις ελπίδες μου για ένα ομαλό πρωινό, γεμάτο εργασία και χαρά.

Ξεκινάω πάλι, χωρίς να τρέχω, τώρα όμως μόνο γιατί δεν θέλω να ζεστάνω τα λάστιχα. Ο λόγος είναι απλός. Η διαδρομή περνάει μέσα από το πανεπιστήμιο, και όταν τα λάστιχα είναι κρύα, διασκεδάζω λίγο περισσότερο στους γνωστούς κόμβους

Μετά το πανεπιστήμιο και πριν το γραφείο είναι μια μικρή ανηφορική διαδρομή. Όχι πάνω από 1.5 χιλιόμετρο, αλλά οι στροφές είναι η μία καλύτερη απ'την άλλη. Στενός δρόμος, με καλή άσφαλτο, και σχετικά καλή ορατότητα. Μέσα στο πράσινο. Κάθε πρωί φαντάζομαι ότι ανεβαίνω το λόφο του Goodwood Festival of Speed. Ακόμα και αν οδηγώ ένα Volvo. Και μάλιστα μπεζ!

Στην αρχή της διαδρομής είμαι με τρίτη και 2500. Όμως η ανηφόρα αυξάνει απότομα και με τρίτη το μοτερ κρεμάει. Έχω σταμπάρει το πιο ιδανικό σημείο για κατέβασμα. Αμέσως μετά τις τελευταίες λακούβες. Με το που βγαίνει ο πίσω δεξιά τροχός από το τελευταίο χαντάκι, διπλοπεταλία και κατέβασμα δευτέρας. 3500 στροφές και αμέσως το γκάζι στο πάτωμα. Πρώτη στροφή αριστερή, λίγο ανοιχτή. Μετά δεξιά 60 μοίρες και αμέσως αριστερή 90αρα. 100 μέτρα ευθεία και μετά ο δρόμος στενεύει αρκετά και έχει μια απότομη δεξιά. Ότι έχω κουμπώσει τρίτη, πάλι κατέβασμα σε δευτέρα, και αν είμαι και στα κέφια μου, τσίμπημα το χειρόφρενο, κάμποσο ανάποδο, και πάλι σανίδα. Οι επόμενες στροφές είναι πιο ανοιχτές, με ακόμα καλύτερη ορατότητα. Γεμίζω όλη την τρίτη, και μετά πέφτω στα φρένα, 140 μοίρες αριστερή στροφή με κακή ορατότητα. Αμέσως μετά είναι το γραφείο. Παρκάρω, το αφήνω λίγο να κρυώσει πριν το σβύσω, ενώ ακούω διάφορους ήχους συστολής και αναρωτιέμαι "τι κάνω πάλι ο πούστης" και "πότε επιτέλους θα αρχίσω να πηγαίνω στη δουλειά σαν άνθρωπος". Βαριέμαι να περιμένω άλλο, αρπάζω κινητά, καφέ και καπνό και φεύγω.

Στο γραφείο οι σκέψεις πάντα ίδιες. "Πάλι δε στρίβει το άτιμο. Μαούνα είναι", "Να το χαμηλώσω και να βάλω Bilstein κίτρινα, ή επειδή είναι Volvo δεν έχει νόημα?" και "Ρε μήπως να το δώσω και να πάρω ένα πενβέ να στρίβω σαν άνθρωπος". Αλλά μετά: "Ναι, αλλά άμα πάρω πενβέ δεν θα την παλεύω με τις λακούβες" και "Να βγήκε το 36άρι σε μπεζ άραγε".

Το αγαπημένο μου όμως είναι η κατάβαση. Έχει πάει πλέον τρεις, δεν έχω βγάλει τη δουλειά που θα ήθελα, το στομάχι μου σκέφτεται το μοσχαράκι το κοκκινιστό στην κουζίνα, και το μυαλό μου σκέφτεται το στομάχι μου. Την δουλειά δεν την σκέφτεται κανένας. Να δω πως θα πάμε μπροστά έτσι. Τέλος πάντων...

Το αυτοκίνητο τώρα είναι πιο ελαφρύ κατά ένα καφέ. Την τυρόπιτα πάλι ξέχασα να την πάρω μαζί. Το καλό που της θέλω να μην λέρωσε το κάθισμα γιατί θα της @#%#$^ τίποτα... Βάζω μπρος, ευτυχώς ακόμα να κρυώσει με τόση ζέστη που έχει έξω. Αναστροφή, και βουρ! Με το που περνάω την τυφλή και κλειστή, δεξιά τώρα, στροφή, σανίδα το γκάζι και φύγαμε. Οι πρώτες στροφές περνιώνται σαν ευθεία. Με τρίτη. Μετά φρένα για τις επόμενες, λίγο προσοχή μην ανεβαίνει κανένας χριστιανός και τον πάρω στο λαιμό μου. Εκτός αν έχει εκείνο το μαύρο Navara με το φιμέ τζάμι, οπότε θα με πάρει αυτός. Τελευταία στροφή μπαίνω με τα όσα, ο δρόμος έχει σκόνη και γλιστράει λίγο. Η ουρά ανοίγει παρά την κλίση που έχει πάρει το αμάξωμα. A dub of oppo για να επανέλθει στην ευθεία, και φτάνω στο σημείο που αναρωτιέμαι "Και για τις λακούβες τι να κάνω πάλι: Φρένα και αργά αργά, η γκάζι και τις περνάω αεροπλάνο?". Συνήθως έχω σπάσει το αυτοκίνητο πριν καταλήξω σε ένα συμπέρασμα. Στρίβω πίσω από το νοσοκομείο, με φυσιολογικές τώρα ταχύτητες, περνάω πίσω από τη βιβλιοθήκη, και μπροστά μου έχω έναν κυκλικό κόμβο. Αποστολή: 270 μοίρες στροφή στον κυκλικό κόμβο. Μπαίνω με ταχύτητα και ανοιχτά στην αρχή. Η άσφαλτος είναι ανέκδοτο και με μια καλή τιμονιά ακόμα και το Volvo μπαίνει με το πλάι. Τώρα τα λάστιχα είναι ζεστά, το μπροστά μέρος έχει γκριπ, και με μια καλή γκαζιά και λίγο ανάποδο, μαζεύω την ουρά και βγαίνω από τον κόμβο, εν μέσω χειροκροτημάτων και μίας ξανθιάς γκόμενας να μου ζητάει τον αριθμό μου. Στη φαντασία μου. Γιατι στη σπάνια περίπτωση που πετυχαίνω άνθρωπο, φαντάζομαι ότι θα σκέφτεται κάτι του τύπου: "Κοίτα ρε τι κάνει ο μ@λ@κ@ς. Πήρε τ' αμάξι του παππού του για να κάνει μαγκιές".

Στην υπόλοιπη διαδρομή πηγαίνω απίστευτα αργά, μιας και από τη μία έχω ξεκ@υλώσει και από την άλλη σκέφτομαι πόση βενζίνη έκαψα για μαλακίες.

Φτάνοντας στο σπίτι, έχω πάντα την ίδια σκέψη στο μυαλό μου.

"Τελικά είναι λογικό να ευχαριστιέσαι τη διαδρομή από/προς τη δουλειά, άσχετα του τι αυτοκίνητο οδηγείς?"

"Ένα αυτοκίνητο που το βλέπεις καθαρά σαν εργαλείο, μπορεί να σε συγκινήσει λίγο τελικά?"

"Ρε, μήπως και τα Volvo έχουν ψυχή?"

"Μπα, τελικά πρέπει να πάρω και 'γω ένα πενβέ. Στο κάτω - κάτω, λιγότερο από το Volvo θα μου στοιχίζει"

"Τι βλακείες κάθομαι και σκέφτομαι πάλι. Μοσχάρι δεν είναι αυτό που μυρίζει?"


Ελπίζω να μην κούρασα πολύ...