Και μέσα στο γενικό χαμό ενός κράτους και μίας κοινωνίας σε πλήρη κατάρρευση, έρχεται και η … παρέλαση. Ακριβώς στη χρονική συγκυρία της πλήρους και οριστικής απεμπόλησης της εθνικής κυριαρχίας. Στους Γερμανούς.
Σας θυμίζω τι είχα γράψει στις 23 Μαρτίου σχετικά:
Έχουν ασχοληθεί όλοι με το θέμα: από τους αντιστασιακούς bloggers μέχρι τον αδερφό του Άδωνη. Ας γράψω κι εγώ τα δικά μου. Δεν είναι πολλά, τρεις λέξεις: ΠΟΙΟ ΣΚΟΠΟ ΕΞΥΠΗΡΕΤΕΙ;
Η στρατιωτική παρέλαση έχει μια κάποια λογική. Τη δέχεσαι ή όχι, έχει. Τονώνει, λέει, το εθνικό φρόνημα. Εν προκειμένω αυτό μου ακούγεται λίγο ειρωνικό, αλλά εν πάσει περιπτώσει, στρατιωτικές παρελάσεις γίνονται σε όλο τον κόσμο. Έτσι κι αλλιώς, από ότι θυμάμαι, αρέσει και στους φαντάρους.
Η μαθητική παρέλαση τι εξυπηρετεί; τι εκφράζει; Γιατί οι μαθητές πρέπει να διέρχονται με κακή απομίμηση του στρατιωτικού βήματος μπροστά από το πλήθος; Για να ΅καμαρώσουνΆ οι γονείς τα παιδιά τους; Ας τα καμαρώσουν στην αποφοίτησή τους, στο γάμο τους, στην επαγγελματική τους επιτυχία.
Υπάρχει έστω και ένα έωλο επιχείρημα υπέρ αυτού του κακού θεάτρου που στήνεται δυο φορές το χρόνο; Για ποιο λόγο οφείλουν τα παιδιά να μάθουν να περπατούν σαν στρατιώτες; Κανείς από τους συμμετέχοντες δεν πιστεύει σε αυτό: ούτε οι καθηγητές, ούτε οι μαθητές, ούτε οι θεατές. Γιατί το συνεχίζουν;
Είναι κατάλοιπο φασιστικού παρελθόντος, λένε οι ΅προοδευτικοίΆ. Δεν είναι ψέμματα. H στρατιωτικοποίηση της νεολαίας ήταν ένα από τα χαρακτηριστικά του δεξιού καθεστώτος του Μεταξά. Τώρα όμως; Εντάσσεται αυτή η συνήθεια σε κάποιο γενικότερο πλαίσιο οργανωμένης εθνικιστικής δράσης των νέων; Όχι βέβαια. Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει.
Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν θέλει να πει τα πράγματα με το όνομά τους και να απαλλάξει όλους από αυτήν την δις ανά έτος επαναλαμβανόμενη παρωδία. Φοβούνται ότι θα αντιδράσουν οι ΅πατριώτεςΆ. Ενώ τώρα αυτό που βλέπουν, ας πούμε, τους γεμίζει εθνική υπερηφάνεια. Βλέπουν δηλαδή τα τακούνια και τα μίνι και λένε ΅πάμε να πάρουμε την ΠόληΆ.
Υποκρισία. Τίποτε άλλο. Ένα κράτος που έχει ξεπουλήσει κάθε έννοια εθνικής αξιοπρέπειας βάζει τα παιδιά του να περπατούν σε κακοσχηματισμένους στοίχους.
Ας βάλει να παρελάσουν οι άνεργοι. Τουλάχιστον να κάνει μπούγιο.
Αν έχει μείνει έστω και μια ελάχιστη λογική σε αυτόν τον τόπο, ας μας απαλλάξουν φέτος από την παρωδία. Θα ξέρετε βέβαια το ανέκδοτο που συνομιλούν δυο πατεράδες για τις κόρες τους και τελειώνει με τη φράση: ΅και η δικιά μας που …να είναι, αλλά δεν το γιορτάζουμε κιόλας.Ά