Λίγη ιστορία λόγω της ημέρας.

[manos///3]

Υπογράφει το άρθρο ο Κώστας Γιαννακίδης / www.protagon.gr

ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΨΕΜΑΤΑ / ΕΠΙΜΕΛΛΩΣ ΕΙΠΩΜΕΝΑ ΩΣ ΨΕΜΑΤΑ !!!!!

Ο Τζιάνι Τζουστινιάνι Λόνγκο ή, πιο ελληνικά, ο Ιωάννης Ιουστινιάνης, είναι ένα από τα πιο αδικημένα, ως προς την προβολή τους, πρόσωπα της ελληνικής ιστορίας ή, για να είμαστε απολύτως ακριβείς, της ιστορίας που θεωρούμε ελληνική. Είναι θαμένος κάπου στη Χίο όπου η οικογένεια του, από τη Γένοβα, διατηρούσε εκτάσεις και εμπορικά συμφέροντα κατά το Μεσαίωνα. Το μνήμα του δεν προκαλεί κανένα ενδιαφέρον. Κακώς. Ο Ιουστινιάνης είναι ένας από τους κεντρικούς πρωταγωνιστές της αναμέτρησης που οδήγησε στην πτώση της Κωνσταντινούπολης. Ηταν ο άνθρωπος που ανέλαβε να οργανώσει την άμυνα της Πόλης απέναντι στους Οθωμανούς. Ασφαλώς δεν το έκανε για την καλή του την καρδιά. Επικεφαλής μισθοφορικού σώματος ήταν ο άνθρωπος και κατά πάσα πιθανότητα πήγε στην Κωνσταντινούπολη προσβλέποντας σε μία συμφέρουσα συμφωνία. Αν η Πόλη κρατούσε και έφθανε βοήθεια από τη Δύση, ο Ιουστινιάνης θα έφευγε από το Βόσπορο έχοντας (όπως εικάζεται) τη Λήμνο στο τσεπάκι του. Η βοήθεια δεν ήρθε ποτέ και ο Ιουστινιάνης μπήκε τραυματισμένος σε ένα πλοίο και έφυγε για τη Χίο. Δεν μάθαμε αν πέθανε εν πλω ή στο νησί. Αυτό που εικάζουμε είναι ότι χτυπήθηκε από πίσω, μάλλον από ανθενωτικό Ρωμιό, δηλαδή από κάποιον που πίστευε ότι είναι προτιμότερο το σαρίκι του σουλτάνου παρά η τιάρα του Πάπα.

Στη δημόσια αφήγηση της ιστορίας μας ο Ιουστινιάνης μόλις που μνημονεύεται. Αποσιωπάται τόσο το μέγεθος του ρόλου του, όσο και οι λόγοι που τον οδήγησαν σε σύγκρουση με εκείνο το κομμάτι των Ρωμιών που επιθυμούσε είσοδο των Οθωμανών στην Πόλη και αλλαγή της διοίκησης με διατήρηση της ορθόδοξης πίστης. Η νεότερη ελληνική ιστορία αρχίζει να κατασκευάζεται και να παραποιείται με αφετηρία την πτώση της Κωνσταντινούπολης. Ο Ιουστινιάνης υποβαθμίζεται για να ενισχυθεί η παρουσία του Παλαιολόγου. Η διαμάχη των ενωτικών με τους ανθενωτικούς δεν διδάσκεται στα παιδιά. Η ιστορική αφήγηση αντικαθίσταται από ένα στείρο θρήνο που στερείται επιστημονικής βάσης. Δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς. Διότι από την άλωση της Πόλης ξεκινούν όλα όσα οδήγησαν στην καλλιέργεια της αλυτρωτικής ιδέας που έδωσε ηθικό έρεισμα στον ξεσηκωμό του 1821. Συνεπώς η αφετηρία της διήγησης πρέπει να αλλοιωθεί. Στη συνείδηση του μέσου Ελληνα η άλωση της Πόλης συνδέεται με την εκκίνηση ενός διαστήματος σκλαβιάς, πολιτιστικών και θρησκευτικών διωγμών. Κανένας, όμως, δεν του λέει δύο λόγια παραπάνω για την παραχώρηση των προνομίων από τον Μωάμεθ στο Γενάδιο Σχολάριο και τη διατήρηση της ορθοδόξου πίστης σε ένα περιβάλλον σχετικά ανεκτικό. Θεωρητικά, αν έφθανε η βοήθεια από τη Δύση η ορθοδοξία θα είχε σβήσει αφού, πολιτικά, ο αυτοκράτορας είχε συναινέσει στην ένωση των Εκκλησιών υπό το καθολικό δόγμα. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο μεγάλο κομμάτι του κλήρου συναλλάχθηκε τότε με τους Οθωμανούς. Ασφαλώς ούτε λόγος να γίνεται για τη χρήση του όρου «Ελληνας» στους βυζαντινούς χρόνους. Ο όρος αναβιώνει αργότερα, με τον ευρωπαϊκό διαφωτισμό. Πρακτικά το 1600 δεν μπορούσες να βρεις άνθρωπο που να αυτοπροσδιορίζεται ως «σκλαβωμένος Ελληνας».

Ομως όταν μία αφήγηση αρχίζει με ψέματα, συνεχίζει με ψέματα. Η ιστορία που διδάσκονται τα ελληνόπουλα, η ιστορία που διατηρούμε ως αποδεκτή στη συλλογική μας συνείδηση, περιγράφει τα γεγονότα του 1821 σε περιβάλλον κινηματογραφικής περιπέτειας, όπου τα κίνητρα των ηρώων είναι ηθικά και τα πάντα κρίνονται σε μία μάχη μεταξύ του καλού και του κακού. Αν ρωτήσετε ένα μέσο Ελληνα θα σας πει ότι οι εξεγερθέντες συνέτριψαν με τον ηρωισμό τους Τούρκους. Κανένας δεν θα σας πει ότι οι Ελληνες ηττήθηκαν στρατιωτικά από τους Οθωμανούς και τους Αιγύπτιους, αλλά διασώθηκαν χάρη στην επέμβαση των μεγάλων δυνάμεων της εποχής. Αν τολμήσεις, για παράδειγμα, να πεις ότι με στεγνά πολιτικά κριτήρια η Ελλάδα ήταν το Κόσοβο του 19ου αιώνα, θα συναντήσεις τη χλεύη. Ομοίως τα παιδιά διδάσκονται το μύθο του Κρυφού Σχολειού και ουδείς απορεί πως γίνεται ο ελλαδικός χώρος να είναι γεμάτος παλιές εκκλησίες, αλλά να σώζονται ελάχιστα τζαμιά. Ακομα και η 25η Μαρτίου είναι μία συμβολική επιλογή προκειμένου να μπει και η εκκλησία στο κάδρο-τη συγκεκριμένη μέρα ο Παλαιών Πατρών Γερμανός τέλεσε στην Πάτρα τη λειτουργία του Ευαγγελισμού, δεν πέρασε καν από την Αγία Λαύρα.

Υπάρχουν πάρα πολλά παραδείγματα που αποκαλύπτουν τα ψέματα στην ιστορική αφήγηση. Θα πείτε ότι μερικές φορές το ψεύδος επιβάλλεται προκειμένου να σφυρηλατηθεί η εθνική συνείδηση. Ομως πλέον το ελληνικό κράτος δεν κινδυνεύει από διαρροές συνειδήσεων ούτε από χαλάρωση του εθνικού φρονήματος. Και εν τέλει το φρόνημα σου δεν θα χαλαρώσει αν μάθεις την ιστορική αλήθεια, αλλά αν συνειδητοποιήσεις τι ακριβώς συμβαίνει σήμερα γύρω σου και πίσω από την πλάτη σου.

[manos///3]

Πολυ ενδιαφερον αρθρο.

https://www.tanea.gr/default.asp?pid...&artid=4566344

[gant]

Πολύ σωστό άρθρο.
Θα συμπλήρωνα ακόμη πως πλην των οπλαρχηγών, ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού στρατεύματος ήταν αρβανίτες και λοιποί μισθοφόροι που όταν έπεφταν τα τούρκια φλουριά πολεμούσαν με τους τούρκους και όταν τους πλήρωναν αδρά οι σύμμαχοι, ήταν με το μέρος των Ελλήνων.

[manos///3]

Και λιγο Καμπουρακη...τελικα μ' αρεσει αυτος ο τυπος!

''Να σας εκνευρίσω λιγάκι σήμερα, ανήμερα της εθνικής μας εορτής; Εκτός αν προτιμάτε απλώς να γελάσετε πικρά… Διότι ο κατάλογος που ακολουθεί, κάτι θα σας θυμίσει από το σήμερα που κυριαρχείται από ξένους κερδοσκόπους και Έλληνες απατεωνίσκους. Πολλά επίσης θα σάς εξηγήσει, καθότι ένα κράτος που γεννιέται χρεωμένο, πού λέτε ότι θα καταλήξει;

Λοιπόν:
Στις 7 Φεβρουαρίου 1825 κι ενώ η επανάσταση βρισκόταν σε πολύ κρίσιμη καμπή, «συνωμολογήθη εν Λονδίνω, εθνικόν δάνειον δύο εκατομμυρίων χρυσών λιρών, δια την χρηματοδότησιν του αγώνος». Ρίξτε μια ματιά στην κατανομή αυτού του δανείου:

- Το δάνειο συμφωνείται στο 55% της ονομαστικής του αξίας, για να καλυφθούν οι επισφάλειες των Άγγλων πιστωτών, δηλαδή αυτομάτως τα 2.000.000 γίνονται 1.100.000 λίρες(!!!). Εμείς βέβαια πληρώναμε τόκους για 2.000.000.

Από τα 1.100.000 κρατούνται προκαταβολικά:
- Τόκοι δύο χρόνων 200.000 λίρες
- Μεσιτικά 68.000 λίρες
- Εξαγορά ομολογιών δανείου 212.000 λίρες
- Συμβολαιογραφικά 13.700 λίρες
- Έξοδα Ελλήνων (!) μεσαζόντων 15.487 λίρες.

Από τα εναπομείναντα, στέλνονται στις ΗΠΑ 156.000 λίρες για την κατασκευή δύο φρεγατών. Τελικά κατασκευάστηκε μόνο μία, που ήρθε στην Ελλάδα μετά το τέλος της επανάστασης και την έκαψε ο Ανδρέας Μιαούλης με τα ίδια του τα χέρια την 1η Αυγούστου 1831 στο λιμάνι τού Πόρου, όταν επαναστάτησε κατά του Καποδίστρια και τα στρατεύματα τού Κυβερνήτη έκαναν γιουρούσι για να καταλάβουν τον εξεγερμένο στόλο. (Δεν το ξέρατε ούτε αυτό, έτσι

Επίσης, 123.000 λίρες μένουν στην Αγγλία για την αγορά έξι πολεμικών πλοιαρίων. Πήραμε μόνο το «Καρτερία» μετά την επανάσταση. Συνεχίζουμε:
- Για μισθοδοσία φιλέλληνα( Κόχραν 37.000 λίρες
- Για αποπληρωμή πολεμοφοδίων 77.200 λίρες
- Διάφοροι λογαριασμοί (;;!!) 47.000 λίρες

Έτσι, από τα 2.000.000 χρυσές λίρες, έφθασαν τελικά στην Ελλάδα μόλις 190.000 λίρες. Αντί αυτά τα ελάχιστα που απόμειναν να πάνε στον αγώνα κατά των Τούρκων, κατασπαταλήθηκαν στον εμφύλιο που είχε ξεσπάσει ανάμεσα στους Μωραϊτες και τους Ρουμελιώτες. Οι καπεταναίοι στρατολογούσαν κόσμο για να χτυπήσουν τους εσωτερικούς εχθρούς και πληρωνόντουσαν από τα λεφτά του δανείου. Άλλο πλιάτσικο κι εκεί, πέραν του γεγονότος ότι Έλληνες σκότωναν Έλληνες. Ο Γκούρας για παράδειγμα, είχε ένα σώμα εκατόν πενήντα ενόπλων, αλλά έκανε ψεύτικους καταλόγους για πεντακόσιους και τσέπωνε την μισθοδοσία και τα τροφεία τους. Το ίδιο και οι αντίπαλοι του.

Όταν λοιπόν ο Καποδίστριας ανέλαβε Κυβερνήτης, έδωσε εντολή στον Πρόεδρο της επιτροπής οικονομικών Ανδρέα Κοντόσταυλο, να κάνει μια απογραφή (να και η πρώτη απογραφή στην ιστορία μας…) της περιουσίας του κράτους. Το κείμενο της επιτροπής ήταν λεπτομερέστατο και εξαιρετικά σύντομο. Περιείχε μία μόλις πρόταση:
«Κύριε Κυβερνήτα, εις το ταμείον του κράτους ευρέθη έν μόνο νόμισμα και αυτό κίβδηλον».''

Πηγη www.protagon.gr

[Nino]

Προς τον συγγραφεα του αρθρου και οχι στον συμφορουμιτη...

... κατι τις σαν το <οι Ελληνες συνωστιζονταν στα λιμανια δηλαδη!!>

χωρις λογια και σχολια αφιερωμενο σε σενα αγαπητε αρθρογραφε που σιγουρα ποτε δεν θα καθησες να το διαβασεις ολο (παροτι εδω απουσιαζουν καποιοι στιχοι)

Ο Υμνος εις την Ελευθερια


1
Σε γνωρίζω από την κόψη
του σπαθιού την τρομερή,
σε γνωρίζω από την όψη
που με βία μετράει τη γη.

2
Απ' τα κόκαλα βγαλμένη
των Ελλήνων τα ιερά,
και σαν πρώτα ανδρειωμένη,
χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!

3
Εκεί μέσα εκατοικούσες
πικραμένη, εντροπαλή,
κι ένα στόμα ακαρτερούσες,
«έλα πάλι», να σου πεί.

4
'Αργειε νάλθει εκείνη η μέρα,
κι ήταν όλα σιωπηλά,
γιατί τά 'σκιαζε η φοβέρα
και τα πλάκωνε η σκλαβιά.

5
Δυστυχής! Παρηγορία
μόνη σού έμενε να λές
περασμένα μεγαλεία
και διηγώντας τα να κλαις.

6
Και ακαρτέρει και ακαρτέρει
φιλελεύθερη λαλιά,
ένα εκτύπαε τ' άλλο χέρι
από την απελπισιά,

7
Κι έλεες: «Πότε, α, πότε βγάνω
το κεφάλι από τσ' ερμιές;».
Και αποκρίνοντο από πάνω
κλάψες, άλυσες, φωνές.

8
Τότε εσήκωνες το βλέμμα
μες στα κλάιματα θολό,
και εις το ρούχο σου έσταζ' αίμα,
πλήθος αίμα ελληνικό.

9
Με τα ρούχα αιματωμένα
ξέρω ότι έβγαινες κρυφά
να γυρεύεις εις τα ξένα
άλλα χέρια δυνατά.

10
Μοναχή το δρόμο επήρες,
εξανάλθες μοναχή·
δεν είν' εύκολες οι θύρες
εάν η χρεία τες κουρταλεί.

11
'Αλλος σου έκλαψε εις τα στήθια,
αλλ' ανάσαση καμμιά·
άλλος σου έταξε βοήθεια
και σε γέλασε φρικτά.

12
΄Αλλοι, οϊμέ, στη συμφορά σου
οπού εχαίροντο πολύ,
«σύρε νά 'βρεις τα παιδιά σου,
σύρε», έλεγαν οι σκληροί.

13
Φεύγει οπίσω το ποδάρι
και ολογλήγορο πατεί
ή την πέτρα ή το χορτάρι
που τη δόξα σού ενθυμεί.

14
Ταπεινότατη σου γέρνει
η τρισάθλια κεφαλή,
σαν πτωχού που θυροδέρνει
κι είναι βάρος του η ζωή.

15
Ναι, αλλά τώρα αντιπαλεύει
κάθε τέκνο σου με ορμή,
πού ακατάπαυστα γυρεύει
ή τη νίκη ή τη θανή.

16
Απ' τα κόκαλα βγαλμένη
των Ελλήνων τα ιερά,
και σαν πρώτα ανδρειωμένη,
χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!

.............................
.............................

138
Την ακούω, βροντάει, δεν παύει
εις το πέλαγο, εις τη γη,
και μουγκρίζοντας ανάβει
την αιώνιαν αστραπή.

139
Η καρδιά συχνοσπαράζει.
Πλην τι βλέπω; Σοβαρά
να σωπάσω με προστάζει
με το δάκτυλο η θεά.

140
Κοιτάει γύρω εις την Ευρώπη
τρεις φορές μ' ανησυχιά·
προσηλώνεται κατόπι
στην Ελλάδα, και αρχινά:

141
«Παλληκάρια μου, οι πολέμοι
για σας όλοι είναι χαρά,
και το γόνα σας δεν τρέμει
στους κινδύνους εμπροστά.

142
Απ' εσάς απομακραίνει
κάθε δύναμη εχθρική,
αλλά ανίκητη μια μένει
που τες δάφνες σας μαδεί.

143
Μία, που όταν ωσάν λύκοι
ξαναρχόστενε ζεστοί,
κουρασμένοι από τη νίκη,
αχ, το νου σάς τυραννεί.

144
Η Διχόνοια που βαστάει
ένα σκήπτρο η δολερή
καθενός χαμογελάει,
"πάρ' το", λέγοντας, "και συ".

145
Κειο το σκήπτρο που σας δείχνει
έχει αλήθεια ωραία θωριά·
μην το πιάστε, γιατί ρίχνει
εισέ δάκρυα θλιβερά.

146
Από στόμα οπού φθονάει,
παλληκάρια, ας μην πωθεί,
πως το χέρι σας κτυπάει
του αδελφού την κεφαλή.

147
Μην ειπούν στο στοχασμό τους
τα ξένη έθνη αληθινά:
"Εάν μισούνται ανάμεσό τους
δεν τους πρέπει ελευθεριά".

148
Τέτοια αφήστενε φροντίδα·
όλο το αίμα οπού χυθεί
για θρησκεία και για πατρίδα
όμοιαν έχει την τιμή.

149
Στο αίμα αυτό, που δεν πονείτε
για πατρίδα, για θρησκειά,
σας ορκίζω, αγκαλισθείτε
σαν αδέλφια γκαρδιακά.

150
Πόσο λείπει, στοχασθείτε,
πόσο ακόμη να παρθεί·
πάντα η νίκη, αν ενωθείτε,
πάντα εσάς θ' ακολουθεί.

151
Ω ακουσμένοι εις την ανδρεία,
καταστήστε ένα Σταυρό
και φωνάξετε με μία:
"Βασιλείς, κοιτάξτ' εδώ!

152
Το σημείον που προσκυνάτε
είναι τούτο, και γι' αυτό
ματωμένους μας κοιτάτε
στον αγώνα το σκληρό.

153
Ακατάπαυστα το βρίζουν
τα σκυλιά και το πατούν
και τα τέκνα του αφανίζουν,
και την πίστη αναγελούν.

154
Εξ αιτίας του εσπάρθη, εχάθη
αίμα αθώο χριστιανικό,
που φωνάζει από τα βάθη
της νυκτός: Να εκδικηθώ.

155
Δεν ακούτε, εσείς εικόνες
του Θεού, τέτοια φωνή;
Τώρα επέρασαν αιώνες
και δεν έπαυσε στιγμή.

156
Δεν ακούτε; Εις κάθε μέρος
σαν του Άβελ καταβοά·
δεν ειν' φύσημα του αέρος
που σφυρίζει εις τα μαλλιά.

157
Τι θα κάμετε; Θ' αφήστε
να αποκτήσομεν εμείς
λευθεριάν, ή θα την λύστε
εξ αιτίας πολιτικής;

158
Τούτο ανίσως μελετάτε
ιδού εμπρός σας τον Σταυρό:
Βασιλείς, ελάτε, ελάτε,
και κτυπήσετε κι εδώ!"».

[Driver M]

Το άρθρο που παρέθεσες Μάνο, είναι ως προς το δεύτερο μέρος του, σε μεγάλο βαθμό αληθές. Ως προς το πρώτο όμως, θέλω να πω ότι πουθενά, σε καμία ιστορία από όσες έχω διαβάσει (ακόμα και στη σχολική), δεν παραγνωρίζεται ο ρόλος του Γενοβέζου Iωάννη Ιουστινιάνη, που μαζί με τους 700 σιδηρόφρακτους άντρες του, συνέβαλλε τα μάλλα στην άμυνα της Πόλης εναντίον των Οθωμανών. Δεν καταλαβαίνω λοιπόν γιατί γράφει κάτι τέτοιο το άρθρο. Και κατά δεύτερον, αν η δύση είχε βοηθήσει την Πόλη, πράγματι η ορθοδοξία ενδέχεται να μην ήταν αυτή που γνωρίζουμε σήμερα (χωρίς να είναι και θέσφατο αυτό) αφού ο Ιωάννης Παλαιολόγος, όπως και ο διάδοχός του Κωνσταντίνος Δραγάσης Παλαιολόγος, είχαν υπογράψει το σύμφωνο της Φλωρεντίας για ένωση των εκκλησιών, ωστόσο δε σημαίνει ότι θα είμασταν και υποτελείς της δύσης με την αυστηρή έννοια του όρου, αφού σε βάθος χρόνου οι Βυζαντινοί μπορεί να είχαν ενδυναμωθεί (όπως είχαν ξανακάνει στο παρελθόν, όπου ανορθώθηκαν λίγο πριν την πλήρη καταστροφή) και η αυτοκρατορία να ξαναζωντάνευε, ανεξάρτητη και λαμπρή όπως πριν 4-5 αιώνες, όπου είχε ξαναβρεθεί σε φοβερά δεινή κατάσταση και η δυναστεία των Μακεδόνων την έφτασε σε απόγειο δόξας, πλούτου και δύναμης. Δυστυχώς η ιστορία όμως, δε γράφεται με τα "μπορεί". Και σχετικά με τον όρο Έλληνας, είναι γνωστό ότι η δυναστεία των Παλαιολόγων τον χρησιμοποιούσε πολύ συχνά, αναφερόμενη στους κατοίκους της αυτοκρατορίας (που περιοριζόταν πλέον στον ελλαδικό χώρο). Αυτό συνέβαινε, διότι στο παρελθόν οι Βυζαντινοί είχαν ως διαφοροποιητικό στοιχείο από τους άλλους λαούς, τη χριστιανική πίστη, όταν όμως η επίσης χριστιανική δύση ενδυναμώθηκε, το διαφοροποιητικό στοιχείο έπαψε να είναι η θρησκεία (παρά τις δογματικές διαφορές) και έγινε ο όρος Έλλην, με τον, οποίο δειλά από την εποχή των Κομνηνών, άρχισε να γίνεται αναφορά σοτυς βυζαντινούς κατοίκους του ελλαδικού χώρου, κάτι που στην εποχή των Παλαιολόγων έγινε αρκετά συνηθισμένο. Άρα κι εδώ το άρθρο είναι εν μέρει ανακριβές.

Τώρα για την επανάσταση του 1821, το ότι η Ελλάδα δεν απελευθερώθηκε μέσω των δικών της δυνάμεων, είναι πασίγνωστο (και ας το αμφισβητεί το άρθρο) και πολύ λογικό, αφού ένα μάτσο ανοργάνωτων και άτακτων πολεμιστών, θα ήταν αδύνατο να νικήσει τον υπεράριθμο, οργανωμένο και επαρκώς εξοπλισμένο οθωμανικό στρατό. Χωρίς λοιπόν τη συμβολή των Μεγάλων Δυνάμεων (κυρίως με τη ναυμαχία του Ναυαρίνου, που ιστορικά βέβαια φαίνεται να ξεκίνησε καταλάθος, αφού ο Άγγλος ναύαρχος Κόδριγκτων δεν είχε εντολή να αρχίσει τη μάχη και έδρασε αυτοβούλως), η επανάσταση θα είχε σβήσει. Παράλληλα, πράγματι ανάμεσα στους επαναστάτες υπήρχε πλήθος πλιατσικολόγων, κλεφτών, τυχοδιωκτών κλπ, που πολεμούσαν μόνο για το χρήμα και πήγαιναν όπου τους έδιναν τα περισσότερα.

Ωστόσο, όλα αυτά δε μειώνουν επουδενί την αξία των γνήσιων αγωνιστών του 1821 (όσοι και αν ήταν αυτοί), που με θάρρος, αυταπάρνηση και ηρωισμό, πολέμησαν για την ελευθερία και τις αξίες, έναντι των κατακτητών και αυτό δε μπορεί ούτε να το αμφισβητήσει, ούτε να το μειώσει κανείς. Ο αγωνιζόμενος άλλωστε, δεν κρίνεται με βάση το αποτέλεσμα, αλλά με το πόσο προσπάθησε και μάτωσε για να το επιτύχει και αυτό οι αγωνιστές μας, το έκαναν στο μέγιστο βαθμό...