Τέσσερα ιστορικά καταστήματα – Σαββάτο 21 Νοεμβρίου 2015

Ήταν εκθέσεις εμπορίας αυτοκινήτων. Ανήκαν όλες σε αγωνιζόμενους. Όλοι τους, ήταν πρωταθλητές. Κανένα δεν λειτουργεί πια. Στους χώρους τους, πέρα από συναλλαγές και αγοροπωλησίες συνέβησαν και άλλα σημαντικότερα. Γράφτηκαν ιστορίες του ελληνικού μότορσπορ, συντάχθηκαν συμμαχίες, χάρηκαν και στεναχωρήθηκαν άνθρωποι.
Βρίσκονταν σε τέσσερα διαφορετικά σημεία της Αθήνας. Στην οδό Καλλιρρόης, στην Μιχαλακοπούλου στην Μουσών και στην λεωφόρο Κηφισίας.



Τέσσερις καταχωρήσεις από την δεκαετία του ΄70 μας δίνουν το έναυσμα να θυμηθούμε ανθρώπους, εποχές και δραστηριότητες. Οι τρεις από αυτές, τις καταχωρήσεις, είναι δημιουργία της «γραφίς», διαφημιστικής εταιρίας του Χρόνη Βικονόπουλου. Μια ανήκει στο δημιουργικό της MGM και στο Γιάννη Μπαρδόπουλο.
Ακολουθεί μια συνοπτική περιγραφή των τεσσάρων καταστημάτων, των προσώπων που τα δημιούργησαν, τα στήριξαν, με τη σειρά της χρονικής εμφάνισής τους. Παράλληλα και μερικές εικόνες όπου εμφανίζονται οι ιδρυτές τους, σε μια διαφορετική και πιο ελπιδοφόρα εποχή.



Σταύρος Ζαλμάς Ε.Π.Ε. (Καλλιρρόης 30)



Ο Σταύρος άφησε την επαγγελματική του κατεύθυνση, προκειμένου να αξιοποιήσει το όνομα που είχε φτιάξει στους αγώνες. Στο τέλος του '66, στα σαράντα του, ενώ είναι ήδη αναγνωρισμένος πρωταθλητής, ανοίγει το πρώτο του κατάστημα πώλησης αυτοκινήτων στο νούμερο 30 της οδού Καλλιρρόης. Μέχρι το τέλος της δεκαετίας εγκαταλείπει οριστικά την χρυσοχοΐα την οποία διακονούσε 15 χρόνια για να αφιερωθεί αποκλειστικά στην εμπορία αυτοκινήτων.

Το Ά67 λοιπόν, είναι ήδη ντήλερ των αδελφών Δούκα που εισάγουν κατ' αποκλειστικότητα τα προϊόντα της British Motor Corporation και έχουν την αντιπροσωπεία τους στο νο 116 της Λεωφ. Συγγρού. Οδηγεί ακόμα Cooper και υπερασπίζεται του τίτλους του, σε ένα περιβάλλον όπου έχουν ανατείλει πολύ πιο ισχυρά οχήματα σε κάθε είδος αγώνα.

Χωμένος βαθιά στο σπορ εκείνη την εποχή, δεν άργησε το μαγαζί του να γίνει ο πυρήνας του υπό διοργάνωση Συνδέσμου Οδηγού Αγώνων. Για να τοποθετήσουμε χρονικά το θέμα οφείλουμε να θυμηθούμε ότι στην ουσία ήταν ένα συνδικαλιστικό όργανο που γεννήθηκε μέσα στη δικτατορία απέναντι σε ένα πολύ συντηρητικό σχήμα όπως η Λέσχη. Δεν εννοώ ότι οι συνδεσμίτες έκαναν αντίσταση, αλλά η ίδρυση του Σ.Ο.Α. ήταν η πρώτη φωνή, απέναντι και συχνά ενάντια στην απόλυτη εξουσία της Ε.Λ.Π.Α.



Μάιος 1968. Λίγο πριν το ΙΣΤ' Δ.Ρ.Α. Ανάμεσα σε ένα Vanden plas και ένα Mini, o Rauno Αaltonen, πρωταθλητής Ευρώπης και ο Σταύρος πρωταθλητής Ελλάδας μέσα στο κατάστημα της Καλλιρρόης. Στο φόντο η ροζέτα της B.M.C. και η τροπαιοθήκη του Έλληνα πρωταθλητή.


Δεινό στοιχείο που αποκαλύπτει το πνεύμα της συγκεκριμένης εποχής, μα και δείγμα των μελλούμενων, είναι η συνέντευξη που δόθηκε από τέσσερα μέλη του Συνδέσμου σε δημοσιογράφο τον Δεκέμβρη του Ά68, μετά από την πρώτη όχι και τόσο καθαρή χρονιά στην ιστορία του σπορ. Όταν είπαν ότι είπαν, υποτίθεται ότι έκλεισε το μαγνητόφωνο και μίλησαν πλέον ανοικτά. Μόνο που το μαγνητόφωνο δεν είχε κλείσει και ότι κατεγράφη πήγε στον Αλ. Δαρδούφα.



Γενάρης του '69. Τότε που κυοφορείται ο Σ.Ο.Α. στο κατάστημα της Καλλιρόης. Όρθιοι από αριστερά, ο Γιώργος Ραπτόπουλος, ο Νίκος Καπετανάκης, ο Σωτήρης «Είπωρχ» Σοφιανόπουλος, ο Σπύρος Τσινιβίδης. Καθιστοί, ο Γιάννης «Μαύρος» Μεϊμαρίδης, ο δημοσιογράφος Κώστας Κέκκης και ο Σταύρος Ζαλμάς. Προς άρση κάθε παρεξήγησης, ο Κέκκης Δεν ήταν εκείνος που έκαμε την επίμαχη συνέντευξη.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες σφυρηλατήθηκε ο σύνδεσμος στα πρώτα του βήματα, στο κατάστημα του Σταύρου. Εκεί έγιναν οι πρώτες αρχαιρεσίες, εκεί εξελέγη και το πρώτο Δ.Σ. του, τον Μάιο του '69. Πρόεδρος ο Νίκος Καπετανάκης, γ.γ. ο Κων/νος «Νίνο» Σαμαρόπουλος, ταμίας ο Στ. Ζαλμάς, αναπλ. προέδρου ο Γιάννης «Μαύρος» Μεϊμαρίδης, μέλος ο Γιώργος Ραπτόπουλος. Όλοι τους προσωπικότητες, νικητές αγώνων, ή πρωταθλητές. Κανείς από αυτούς δεν είναι πια εν ζωή.

Από το ίδιο κατάστημα πέρασαν κατά καιρούς οι περισσότεροι αγωνιζόμενοι της εποχής σε μια περίοδο όπου οι ρυθμοί ζωής και εργασίας ήταν διαφορετικοί. Πέρασε και ο Rauno Aaltonen, καθώς και αρκετοί επαγγελματίες του χώρου σε μια αγορά που ήταν πιο ισόρροπη.



Καλλιρρόης 30 στα μέσα της δεκαετίας του '70.

Δίπλα του ακριβώς υπήρχε το κατάστημα του ευγενέστατου Απόστολου Μιχαήλ που τοποθετούσε μαγνητόφωνα και συναγερμούς σε αυτοκίνητα και στην άλλη γωνία το φανοποιείο των αδελφών Κόμη, εξαίρετων φανοποιών και βαφέων. Για ένα διάστημα τεσσάρων περίπου ετών από το '70 έως το '73, στον πρώτο όροφο της διπλανής πολυκατοικίας, με είσοδο από την οδό Νέζερ, στέγασαν τα όνειρά τους και εργάστηκαν οι άνθρωποι που ίδρυσαν το περιοδικό «4τροχοί», όπως το ζεύγος Καβαθά, ο Τάκης Πιρπιρής, ο Α. Κόλλιας, ο Α. Σταθάκης, ο Ρ. Μορώνης, o Δ. Κληρονόμος.

Ο Σταύρος κράτησε εκεί μέχρι το θέρος του '80. Τέσσερα χρόνια νωρίτερα είχε βγει στη Συγγρού. Θα μείνει στο χώρο κάτι παραπάνω από τριάντα χρόνια. Θα φύγει από τη ζωή εργαζόμενος τον Νοέμβριο του '99, θύμα και αυτός ενός ευρύτερου χυδαίου αμοραλισμού. Στις μέρες μας το κατάστημα υπάρχει ακόμα, η αρίθμηση έχει αλλάξει, είναι πια το νο 16 και στεγάζει επιχείρηση μοτοσυκλετών.



Ιαβέρης Ε.Π.Ε. (Μιχαλακοπούλου 131)


Δεν νομίζω ότι ο Τάσος Μαρκουίζος διεκδίκησε ποτέ φανατικά την ιδιότητα του επιχειρηματία. Το προσπάθησε βέβαια, συμβλήθηκε στα μικράτα του με τον Γ. Ευγενίδη στο κατάστημα που υπήρχε στο 131 της Μιχαλακοπούλου. Σχεδόν ταυτόχρονα, είχε καταφέρει να μας σηκώσει στα ακροδάκτυλα των ποδιών μας, όταν σε εκείνη την παρθενική του εμφάνιση στο Τατόι (2 Αυγούστου του '71), στον αγώνα των νέων βγήκε στην ευθεία, στον πρώτο γύρο, μπροστά από όλη την αγέλη. Οδηγούσε ένα πορτοκαλί ΤΤ και και είχε αφήσει πίσω του την GTA, την 911 και άλλα 20 αυτοκίνητα. Έμεινε εκεί, μπροστά, μέχρι που εγκατέλειψε από λάστιχο.

Tο κατάστημα ξεκίνησε σαν εμπορία αυτοκινήτων, αλλά μετά την εμπλοκή του με το Rally Sport Center της Κοντέλλης, και αφού συνεταιρίστηκε με τον Γιώργο Λαοπόδη, στράφηκε περισσότερο σε αξέσουαρ, αγωνιστικό εξοπλισμό, αναλώσιμα, ζάντες, λιπαντικά κλπ. Αυτά στο εμπορικό κομμάτι, διότι στο κοινωνικό, το μαγαζί της Μιχαλακοπούλου, ήταν για μια εποχή το πιο ζωντανό κύτταρο του Ελληνικού μότορσπορ. Σημείο συνάντησης αγωνιζομένων, με ατελείωτες κουβέντες, ζυμώσεις του Σ.Ο.Α. της δεύτερης γενιάς, που κάποια στιγμή προήδρευσε ο Τάσος.


Νοέμβριος του '78. Τατόι. Ο Τάσος έχει τερματίσει πρώτος και παραλαμβάνει την καρώ σημαία, για τον γύρο του θριάμβου, από τον Σταύρο που εκτελούσε χρέη Αλυτάρχη. Διακρίνεται και ο Γιώργος Δρακάκης.


Παρών και ο πατέρας του Ανάργυρος τις πρωινές κυρίως ώρες στις οποίες ο Τάσος δεν είχε ιδιαίτερη αδυναμία. Θυμάμαι μια κουβέντα του πατέρα, απόντος του γιου, όπου εξηγούσε το ανταγωνιστικό πνεύμα του Τάσου από παιδί, τότε που κατέβαινε με ποδήλατο ορθοπεταλιά το Διόνυσο για να μην τον περάσει κάποιος άλλος πιτσιρικάς.

Προς τα τέλη της δεκαετίας του '70, πριν το Ακρόπολις του '79, ο «Ιαβέρης» ήταν χοντρός, αυτό ήταν και το παρανόμι του, όταν το μαγαζί, ήταν πλέον στέκι. «Πέρασες από το χοντρό;» ήταν μια ερώτηση που ακουγόταν. Η γενιά που ανδρώθηκε αγωνιστικά το '70, είχε να ακούσει, να μάθει, να πεί πολλά εκεί. Ο Νίκος Μακρυγιάννης, ο Παύλος Μοσχούτης, λαμπεροί εκπρόσωποι και γνήσια, καθαρά ταλέντα αυτής της γενιάς ήταν συχνοί θαμώνες όπως και πάμπολλοι άλλοι. Ο Γιάννης Αλβανός, που έχει συνοδηγήσει με τους προαναφερθέντες εργαζόταν εκεί τα απογεύματα.



φωτό αλιευεμένη στο διαδίκτυο. Στους «Αθλίους». Από αριστερά, Κώστας Φερτάκης, Τάσος, Ανδρέας Αρκέντης, Γιώργος και Γιάννης Αλβανός.

Το κείμενο της ρεκλάμας είχε συντάξει ο Γιάννης Μπαρδόπουλος, γνώστης πραγμάτων και προσώπων, ενώ και το πορτοκαλί μακρυμούρικο RS που διακρίνεται είναι δικό του. Με συνοδηγό τον Γιάννη Βασιλειάδη, είχε τερματίσει το 25ο Δ.Ρ.Α, μέσα σε αυτό.

Στον ίδιο χώρο, συστεγάστηκε κάποια στιγμή και η εταιρεία «Φορέας» διακίνησης αναλώσιμων και ανταλλακτικών, ενώ αργότερα τη δεκαετία του '80, όπου το παρανόμι χοντρός δεν είχε πια αντικείμενο διότι ο Τάσος ήταν και θα παρέμενε αδύνατος, μετατράπηκε σε κάτι σαν video καφετέρια. Για κάποιο τρίμηνο υπήρξε piano bar, ονόματι «οι άθλιοι», ενώ αργότερα, τη δεκαετία του '90 ξαναγύρισε ο αγωνιστικός εξοπλισμός στους χώρους του. Ο κύκλος θα έκλεινε με συνεργασία με την VW την οποία ο Τάσος δεν χάρηκε ιδιαιτέρως. Θα μείνει κενό για μήνες μέχρι να γίνει τμήμα της αλυσίδας των καταστημάτων λιανικής του Χάρη Καλτσούνη. Η τελευταία του μεταμόρφωση, αφού ξανάμεινε κενό κάποιο διάστημα, είναι μια μικρή αγορά που μένει μόνιμα ανοικτή. Twenty four seven που λεν.

Αν περισσεύει χρόνος για νοσταλγία, ξέρω κάποιους που νοσταλγούν τις διαιρούμενες Gotti, τις συσκευασίες με τα Motul, τους προβολείς με σήμα τη γάτα και τα Corbeau να ομορφαίνουν το χώρο. Ακόμα μεγαλύτερη νοσταλγία, θα υπάρχει για τον άνθρωπο, το «χοντρό» και τα κατορθώματά του.



Γιώργος Μοσχούς Ε.Π.Ε. (Μουσών 1)



Ο Γιώργος εμφανίζεται στους Ελληνικούς αγώνες το '66. Δίνει αμέσως δείγματα του πληθωρικού του ταλέντου. Το '70 κερδίζει τον πρώτο πρωταθληματικό αγώνα με την ασπρόμαυρη δύο – δύο της Electronica. Το '72 μετά τον θάνατο του Γιάννη «Μαύρου» Μεϊμαρίδη βρίσκεται στη σπουδαία ομάδα της «Μότορ Ελλάς» για να οδηγήσει την GTAm. Δεν χρειάζεται πολύ χρόνο για να γίνει ο ήρωας των θεατών του Τατοίου. Θα ακολουθήσει η άλικη στην αρχή, λευκή στη συνέχεια Alfetta της Αutodelta, η P33T3, η Veloce του group 1. Στις φλέβες του Γιώργου ρέει Alfa.

Έτσι τον Μάρτιο του '75 ανοίγει στην Μουσών κατάστημα πώλησης Alfa Romeo. Συνοδοιπόρος του σε εκείνα τα πρώτα επιχειρηματικά βήματα ο επιστήθιος φίλος του Χρόνης Βικονόπουλος, ενώ αργότερα θα συμμετέχει στο εταιρικό σχήμα, ο νεότατος τότε Διονύσης Αρβανιτάκης. Σε μικρό χρονικό διάστημα η μια στις τέσσερις Αlfa Romeo που πουλιόταν στην Αθήνα έφευγε από την Μουσών.


Γενάρης του '75. Τατόι. Ο Τάσος δεμένος μέσα στο Boubis που τόση δουλειά είχε κάνει ο Χρήστος Βαλασόπουλος. Έξω όρθιοι ο Μανώλης Ψύχας και ο Γιώργος λίγο πριν μπεί στην «Παλλάς» Alfetta



Το '78, ο Γιώργος θα περάσει αγωνιστικά στο στρατόπεδο της «Νικ. Ι. Θεοχαράκης» οδηγώντας κατΆ αρχήν το 710. Θα κατακτήσει το πενταετές επαμειβόμενο και οκτώ συνεχόμενους πανελλήνιους τίτλους. Ούτε που σκέφτηκε να γυρίσει το κατάστημα σε Datsun ή να ανοίξει κάποιο άλλο όπου θα διέθετε τα Ιαπωνικά αυτοκίνητα. Σε μια εποχή που τα Ελληνικά Datsun σάρωναν την Ελληνική αγορά με ποσοστό 18% επί σειρά ετών η μεγάλη εμπορική επιτυχία θα ήταν περίπου εξασφαλισμένη. Αλλά είπαμε, στις φλέβες του Γιώργου ρέει Alfa.

Μαζί του κοστουμαρισμένος και επιβλητικός ο πατριάρχης Μανώλης, αλλά και όλοι αυτοί που τον στήριξαν στα επαγγελματικά και όχι μόνο βήματά του. Ο Άρης Λάμπρου, η Χριστιάνα, ο Γιώργος Γιανήρης, ο Αλέξης Κωνσταντακάτος. Εννοείται ότι γρήγορα έγινε και σημείο συνάντησης των παλιότερων και νεότερων φίλων του. Ο Χρήστος Ευαγγελίδης, ο Ρούντυ και ο Βασίλης Αλεξάκος, ο Παμίνος Αναστασόπουλος, αλλά και εκπρόσωποι της αγωνιστικής παρέας, όπως ο Κώστας Φερτάκης, ο Νίκος Κελεσάκος, ο Στράτης Χατζηπαναγιώτου, ο Δημήτρης Βαζάκας και τόσοι άλλοι, βρίσκονταν συχνά εκεί.



Οκτώβριος του '71. Τρίωρο Τατόι. Ο Σταύρος και ο Γιώργος λίγα λεπτά πριν την εκκίνηση. Ο Γιώργος θα χάσει τον αγώνα και τον τίτλο από μια σειρά ατυχιών παρά τον καταιγιστικό ρυθμό του.


Στο κέντρο όλων αυτών, ο Γιώργος, αφού έχει κατέβει από το Μαρούσι μέσα σε κάποια GTV, με όσα την Κηφισίας, στο μικρό γραφείο στο βάθος του καταστήματος που κατέβαινε δυο τρία σκαλοπάτια. Να μιλά στο τηλέφωνο και να γεμίζει ακατάπαυστα με ζωγραφιές και σχήματα λευκά χαρτιά. Αποφεύγοντας την δημοσιότητα, ακροβατώντας ανάμεσα σε ταπεινότητα και ντροπαλότητα φτάνει να μην ένιωθε απειλή ή έλλειψη σεβασμού, οπότε εύκολα γινόταν επιθετικός.



Ευχάριστο ενσταντανέ από το 1975. Ο Γιώργος και ο Σταύρος.


Η Μουσών κράτησε σχεδόν τριάντα χρόνια. Οι ανάγκες επέβαλαν την εγκατάλειψή της, καθώς η εταιρεία μεταφέρθηκε στις κτιριακές εγκαταστάσεις της Μεταμόρφωσης. Τα πράγματα άλλαζαν και αυτό δεν άρεσε στον Γιώργο. Ο κόσμος γινόταν πολύπλοκος και θα γινόταν ακόμα πιο πολύ και δεν θα άρεσε ακόμα περισσότερο στο Γιώργο.

Μετά από ένα χρονικό διάστημα που ήταν έκθεση Seat, θα γινόταν κατάστημα λιανικής ειδών μπεμπέ, κίνηση πρακτική αφού το μαιευτήριο είναι λίγα μετρά παραπάνω. Το κλίμα της Μουσών είχε χαθεί, όπως σιγά – σιγά χάνονταν και τα πρόσωπα που το σύστησαν. Οι εποχές γίνονταν επικίνδυνα απρόσωπες.

(Για μια προσωπική προσέγγιση στον άνθρωπο Γ. Μοσχού εδώ: Για τον Γιώργο)



Αυτοκίνησις Α.Ε. (Κηφισίας 12)



Η σύσταση της Αυτοκίνησης υπήρξε αναμφίβολα μια καινοτομία στην εμπορία των αυτοκινήτων. Σε μια χρονική περίοδο όπου η αγορά του αυτοκινήτου βρισκόταν συγκεντρωμένη στο κέντρο (Συγγρού, Καλλιρρόης, Μιχαλακοπούλου), η Αυτοκίνηση εγκαθίσταται στην Κηφισίας, στον Παράδεισο Αμαρουσίου.



Είναι ένα περίεργο κτίριο που ξεφεύγει κατά πολύ από τα συνήθη. Αποτελεί μια σχεδιαστική καινοτομία και έτσι θα συνεχίσει την πορεία του. Είναι σαφώς εκτός αγοράς. Απέναντι της εκτός από τα εκπαιδευτήρια Ζηρίδη, Παπαϊωάννου και Γερμανική βρίσκεται τερματικός σταθμός των αστικών λεωφορείων και λίγο πιο κάτω η σχολή Αστυνομίας. Γύρω τριγύρω, αρκετή ανεκμετάλλευτη, ακόμα, γη.

Έχει όμως πρωτότυπο όνομα, ακόμα πιο πρωτότυπη εμφάνιση με την ξύλινη παγόδα σχεδίασης Τουλιάτου, ενώ στηρίζεται σε ένα πολυμετοχικό σχήμα. Ως μέτοχοι εμφανίζονται οι Μιχάλης Βεργίτσης, Θέμης Κονταράτος, Χρήστος Δαμάσκος, Περικλής -Λάκης- Φωτιάδης, ενώ μέσα στο εταιρικό σχήμα βρίσκεται και ο Δημήτρης - Μάκης – Σαλιάρης, που αναλαμβάνει να τρέξει την επιχείρηση.



Ιούλιος του 1971. Καθισμένοι στη χλόη πλατείας των Χανίων, ο Σταύρος που συμμετείχε στο μοναδικό πρωταθληματικό street circuit των Χανίων και ο Μάκης ως θεατής. Στη μέση η Ντόρα, σύζυγος του Μάκη.

Ο προσφάτως εκλιπών Μάκης, προερχόταν από μια μεγάλη περιπέτεια με την οικογενειακή επιχείρηση παραγωγής και συσκευασίας χυμών και είναι ήδη, στο τέλος της δεκαετίας του ΅70, ένα υπολογίσιμο όνομα στο χώρο των αγώνων. Πρωτοπόρος και εκεί, με μια εξωτική μορφή εμπλοκής, καθότι τα πρωτότυπα ήταν terra incognita και αρκετά επικίνδυνα για τα ελληνικά πράγματα.

Η καινοτομία της Αυτοκίνησης, δεν ήταν μόνον στην τοποθεσία και στο κτιριακό κομμάτι. Στόχευσε εύστοχα σε μια μεταλλασσόμενη καταναλωτική συμπεριφορά. Δεν πουλούσε μόνον αυτοκίνητα, αλλά και ρούχα και κάτι περισσότερο. Έναν άλλο τρόπο προσέγγισης. Δεν απευθυνόταν σε όλο το καταναλωτικό κοινό αλλά εστίασε σε ένα κομμάτι του, στο υπό διαμόρφωση, βορειοπροαστίτικο. Δεν ήταν τόσο μεγάλο αλλά είχε οικονομική ισχύ. Και θα αποκτούσε ακόμα περισσότερη.

Ήταν μια πετυχημένη σκέψη, που μετά από δυο περίπου χρόνια λειτουργίας προσέκρουσε στον διπλασιασμό των φόρων στα εισαγόμενα αυτοκίνητα, την οποία αιφνιδιαστικά επέβαλε η κυβέρνηση του και εθνάρχη αποκαλούμενου. Ιούλιος του Ά79 ήταν, όταν ο τότε υπουργός Συντονισμού (αργότερα Ά90 – '93 και πρωθυπουργός) επέβαλε τα νέα μέτρα. Η αγορά πάγωσε, οι μέρες πολλών καταστημάτων ήταν πια μετρημένες.

Σύντομα ο Μάκης έκανε άλλο ένα μεγάλο βήμα και στηριζόμενος στα νεανικά του ένστικτα, μετέτρεψε το κατάστημα, σε χώρο διασκέδασης. Η Αυτοκίνηση έμελλε να αλλάξει την νυκτερινή Αθήνα, πιθανότατα να εισάγει τον όρο clubbing και σε κάθε περίπτωση να γνωρίσει μεγάλη επιτυχία. Μα αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Όπως σύντομα πέρασε στην Ιστορία και η παγόδα με την πρώτη της μορφή, θύμα και αυτή της θυελλώδους ανάπτυξης της Κηφισίας.

(Λίγα περισσότερα για τον Μάκη και την Αυτοκίνηση εδώ: O κόσμος και η εποχή του Μάκη)




Φλεβάρης του '73. Τατόι. Μάκης και Γιώργος. Και οι δύο με Alfa.



Πηγή