Παράθεση:
Εις μνήμην Νίκου Καπετανάκη
ΚΕΙΜΕΝΟ - ΦΩΤΟ: ΝΙΚΟΛΑΣ Σ. ΖΑΛΜΑΣ, ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΜΕΝΙΟΣ ΚΑΤΗΣ
Ο Νίκος Καπετανάκης ήταν μια πολύ ασυνήθιστη περίπτωση ανθρώπου. Τον διακατείχε μια αίσθηση σπάνιου χιούμορ. Η μνήμη μας είναι πλήρης από σπαρταριστές ιστορίες στις οποίες είχε πρωταγωνιστήσει αλλά και διηγηθεί σε όσους δεν είχαν την τύχη να τις ζήσουν. Ταυτόχρονα όμως, ήταν μια προσωπικότητα κατ' εξοχήν σοβαρή.
Στη ζωή του ασχολήθηκε με πολλά πράγματα. Η αυτοκινητική κοινότητα μπορεί να τον θυμάται για τις επιδόσεις του στους αγώνες και τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες στον χώρο και είναι αλήθεια ότι ο Νίκος ήταν σχεδόν παντού. Αγωνιζόμενος, ιδρυτικό μέλος και πρόεδρος του Σ.Ο.Α.Α., πρόεδρος του Aγωνιστικού τμήματος της Λέσχης, μέλος της Ε.θ.Ε.Α., πρόεδρος του Πειθαρχικού, μέλος της επιτροπής της πίστας του Ορχομενού, σχεδόν τα πάντα.
Η επαγγελματική του ζωή ήταν ακόμα πιο πλήρης. Ιδιοκτήτης μαρμαράδικου, αλλά και καταστήματος πωλήσεως αυτοκινήτων, όπως και σκαφών. Κατασκευαστής ακινήτων, θεατρικός επιμελητής, καλλιτεχνικός διευθυντής, ενώ έχει παίξει και στον κινηματογράφο (5.000 ψέμματα). Πιθανότατα δε, κάτι θα λησμονώ.
Γεννημένος το καλοκαίρι του '32, τέταρτη γενιά Κηφισιώτης, στα νεανικά του χρόνια, αμέσως μετά τη λαίλαπα της Κατοχής, τον κέρδισε ο κλασσικός αθλητισμός όπου σημείωσε εξαιρετικές επιδόσεις. Ως έφηβος είχε 11,5 στα 100 μέτρα και 52,5 στα 400, πάνω στην καρβουνόσκονη του Πανιωνίου και του Ζηρίνειου. Όταν ενηλικιώθηκε, τον κέρδισε ολοκληρωτικά η λάμψη των αγώνων αυτοκινήτου.
Πρώτος του αγώνας, το Φθινοπωρινό ράλυ του '56 ως τρίτο πλήρωμα και ακολούθως το «Πρωτελατών» και το «Ακρόπολις» του '57. Συμμετείχε σε κάθε μορφή αγώνα, με μια πλειάδα αυτοκινήτων. Ξεκίνησε σε 15 «Ακρόπολις» για να δεί την καρώ σημαία σε επτά από αυτά, ενώ συμμετείχε και σε οκτώ rallye Monte Carlo.
Κορυφαία του στιγμή η Ρόδος του '65, όπου με την Jag του γιατρού και φίλου του Μίμη Μαρκομιχελάκη, διέλυσε τον συναγωνισμό τόσο στην ανάβαση Φιλερήμου όσο και στο δύσκολο και επικίνδυνο σιρκουί ανάμεσα στα ενετικά τείχη της πόλης, πετυχαίνοντας νέα ρεκόρ. Επίσης το τρίωρο του '68 όπου κάτω από καταρρακτώδη βροχή οδηγούσε τη «δύο – δύο» πρώτη έως τον τελευταίο γύρο όταν εγκατέλειψε, αλλά και το νικηφόρο Τατόι του Ιουλίου του '69, το πρώτο «μικρό» της ιστορίας.
Ήταν απολαυστικό απλώς και να γνώριζες τον Νίκο, πόσω μάλλον να τον είχες φίλο. Έχοντας ζήσει τη χρυσή περίοδο των Ελληνικών αγώνων αυτοκινήτου, ήταν μια παρακαταθήκη πληροφοριών, απόψεων και αφηγήσεων. Η μεγάλη του επιτυχία; Ότι παρά τις πολλαπλές ιδιότητες του, παρέμεινε ηθικά καθαρός, άψογος και ειλικρινής.
Σε προσωπικό επίπεδο, επιτρέψτε μου να ανακαλέσω τις συναντήσεις μας σε εκείνο το κουκλόσπιτο που ζούσε στην οδό Κύπρου στην Κηφισιά με την υπέροχη αυλή, εικόνα παλαιότερης, σημαντικότερης, λαμπρής εποχής. Ήταν μοναδικός ο τρόπος που ζούσε αντιμετωπίζοντας τα σοβαρά θέματα με χιούμορ, καλοσύνη και άνεση και παίρνοντας το χιούμορ πολύ σοβαρά. Είναι ανερμήνευτο που έβρισκε αυτά τα αποθέματα αισιοδοξίας ισορροπημένου κεφιού και ηρεμίας.
Ο Νίκος Καπετανάκης έφυγε σήμερα, Σάββατο 1/2, από τη ζωή, λίγο πριν τα 82 του χρόνια. Η εξόδιος ακολουθία θα πραγματοποιηθεί στις 16.00GR της Δευτέρας 3 Φεβρουαρίου στο νεκροταφείο Κηφισιάς.
YΓ1: Εννέα χρόνια νωρίτερα, δουλεύνοτας το υλικό του «Όθεν ούζα καλά», περάσαμε αρκετές ώρες μαζί συζητώντας για τα παλιά, αλλά και το 2008 δουλεύντας το "Κουκκίδες στο χρόνο". Στο χρονικά μικρό αυτό, απόσπασμα από τις ηχογραφημένες συζητήσεις μας, που παρατίθεται εδώ, ο Νίκος θυμάται το πως ενεπλάκη στο χώρο του αυτοκινήτου και μάλιστα εξ απαλών ονύχων.
AUDIO (MP3): ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟ ΗΧΗΤΙΚΟ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ
ΥΓ2: Συγνώμη και για την κακοποίηση των φωτογραφιών, αλλά ατυχώς δεν υπάρχει άλλος τρόπος προφύλαξης από την αλητεία κάποιων διαχειριστών του διαδικτύου.
