Ξεχασμένα όνειρα.Και ο θρίαμβος της αγάπης!
Tweety- 17 Νοε 2013 / 17:11
Το βρώμικο σεντόνι τινάχτηκε στον αέρα μετά από μισή ώρα ανυπόμονης μεταφοράς άχρηστων αυτοκινητικών σκουπιδιών από πάνω του…
Ο μεσήλικας και ο γιος του, σκονισμένοι και ιδρωμένοι, κοιτούσαν με λύπη το αποκαλυφθέν κουφάρι που πριν μερικά χρόνια αποτελούσε το όνειρό τους, αλλά μεταξύ βιοπάλης και καθημερινότητας, έσβησε σαν χαμένος έρωτας. Ο χώρος στο συνοικιακό μαγαζί ήταν λίγος και το σακατεμένο Triumph TR4 που ξεπρόβαλε κάτω απΆ το σεντόνι τον έπιανε πια όλον, χωρίς να υπάρχει δικαιολογία.
- Αυτό είναι…
- Πόσο καιρό το ΅χετε εδώ;
- Δέκα χρόνια. Από τότε που άνοιξα το μαγαζί. Ξεκινήσαμε με τον γιο να το φτιάχνουμε, αλλά μας έφαγε η δουλειά. Πού χρόνος τώρα...
- Έχει και ανταλλακτικά;
- Πολλά! Εδώ τα έχω. Τα παράγγελνα ένα ένα απΆ την Αγγλία. Με βοήθαγε κι ο γιος γιατί Αγγλικά δεν ξέρω.
Τρεις χαρτόκουτες ξεθάφτηκαν… Γεμάτες φανάρια, χρώμια, φίλτρα, όργανα, τακάκια κι άλλα πολλά κομμάτια, καινούρια και παλιά. Περίμεναν τη μέρα που θα γυάλιζαν περήφανα στον ήλιο, αλλά αυτή δεν ερχόταν. Και κατάντησαν σκονισμένα και θαμμένα κάτω απΆ τα τρακαρισμένα φτερά κάποιου Hyundai που ο μάστορας επιδιόρθωσε για το μεροδούλι και ξέχασε να τα πετάξει.
- Θυμάσαι καθόλου, από αυτόν που σου το πούλησε, την ιστορία του;
- Το ΅χε ένας Εγγλέζος της Πρεσβείας που έφυγε πίσω στην Αγγλία και το πούλησε στον προηγούμενο γιατί είχε τρακάρει. Αυτός μου το ΅φερε να το φτιάξω, αλλά δεν πλήρωνε και τελικά μου το 'δωσε έναντι.
- Πόσα ζητάς;
- Δεκαπέντε χιλιάδες. Είναι λίγα γι αυτό που είναι, γιατί είναι αντίκα.
- Μα θέλει άλλα τόσα και βάλε για να γίνει αυτοκίνητο… Δεν συμφέρει.
- Εγώ τόσο το δίνω, άμα δεν σ' αρέσει άστο.
Συνήθως, η στιχομυθία τελειώνει εδώ. Ο πωλητής νομίζει ότι το Triumph είναι Ferrari, και μάλιστα “αντίκα”, που όταν τη φτιάξεις θα ΅χει αξία πάνω από εκατομμύριο. Οπότε δεκαπέντε είναι χάρισμα, χάρη σου κάνει.
- Αν δεν το πάρεις τώρα, τη Δευτέρα έρχεται ο άλλος να το πάρει.
Κι εσύ, κυνηγός κουφαριών, ζυγίζεις τα λόγια του, ξανακοιτάς το ερείπιο, σηκώνεις τους ώμους και δίνεις την προσφορά σου.
- Έξι χιλιάρικα. Τώρα. Όλα μαζί, με τα ανταλλακτικά. Πάρε την κάρτα μου και μέχρι τη Δευτέρα πες μου, γιατί μετά αγοράζω άλλο. Συγνώμη αν σε προσβάλλω, αλλά τόσο αξίζει για μένα.
- Ρε φίλε τι να σου πω… Αντίκα είναι, αυτά έχουν μεγάλη αξία…
Έχω φύγει από τέτοιες στιχομυθίες αρκετές φορές και συνήθως ο ιδιοκτήτης δεν ξανατηλεφωνεί παρά μόνο μετά από πολύ καιρό, με αντιπρόταση που πάλι δεν συμφέρει. Στη διαρκή έρευνα για το “ιερό δισκοπότηρο”, βρισκόμαστε μπροστά σε πολλά τέτοια παραδείγματα.
Άνθρωποι της δουλειάς που βρήκαν μια “αντίκα” και σκεφτήκαν ότι θα βγάλουν γρήγορα λεφτά, πασαλείβοντας τα κακουργήματα των προηγούμενων και διαπράττοντας στον δρόμο δικά τους. Κι όταν ο κόμπος φτάνει στο χτένι, τα βγάζουν στο σφυρί πουλώντας μαζί και το όνειρο που είχαν, χωρίς ίχνος γνώσης για την πραγματική αξία του αντικειμένου.
Άλλοι πάλι, τα αφήνουν παρκαρισμένα στον δρόμο, έρμαια του καιρού και των διερχομένων, μέχρι να τα πάρει ο Δήμος. Αλλά… τζάμπα δεν τα δίνουν. Σας θυμίζει κάτι αυτό;
Για παράδειγμα μια Junior “scalino” που, τυλιγμένη με κουβέρτες και νάιλον (κουβέρτες, βρε αθεόφοβε; Στην Alfa Romeo;) ξεχειμώνιαζε σκουριάζοντας στην Κηφισιά και όταν του έβαλα χαρτάκι αν την πουλάει, τη μάζεψε στον διπλανό κήπο, ανάμεσα στα χόρτα. Για να σκουριάσει στα σίγουρα και να γίνει αληθινή γλάστρα!
Ή το Corrado G60 που μαζεύει χόρτα στον δρόμο, αλλά ο ιδιοκτήτης έγραψε πάνω του ότι “δεν είναι εγκαταλελειμμένο”. Μα ναι, σίγουρα δεν είναι. Κλείνει πενταετία καθημερινής περιποίησης....
Τα λίγα που γλύτωσαν, τα έσωσαν ρομαντικοί ιδιώτες, σαν αυτούς εκεί στην ΦΙΛΠΑ, που με αγάπη και πολλή προσωπική δουλειά καταφέρνουν να τα συντηρούν, να τα κυκλοφορούν και να τα χαίρονται.
Και γι αυτόν το λόγο, οι ανέραστοι τους αποκαλούν πλουτοκράτες, φιγουρατζήδες κι άλλα τέτοια τρανταχτά, και σε υπερθετικό βαθμό αρνητικά, επίθετα.
Γιατί οι ίδιοι ποτέ δεν έφτιαξαν κάτι με μεράκι, πότε δεν αισθάνθηκαν τη χαρά της δημιουργίας, αλλά και της αναγέννησης, μέσα στη σοσιαλιστική ομίχλη του τσιγάρου, στο καφενείο της πλατείας του χωριού. Ή της Βουλής.
Αυτά μου ήλθαν στο νου με την καταπληκτική διοργάνωση του 10ου Διαγωνισμού Ομορφιάς Ιστορικών Αυτοκινήτων που διοργάνωσε η ΦΙΛΠΑ πρόσφατα, όπου ιδιαίτερα αυτοκίνητα βγήκαν από τα γκαράζ και παρατάχτηκαν στη Μαρίνα του Φλοίσβου για να τα δει ο ήλιος, ο κόσμος και οι κριτές.
Από αυτή την διοργάνωση ελπίζω να έμεινε και κάτι στον κόσμο που παραβρέθηκε. Ελπίζω να άνοιξε η καρδιά του και τα όνειρα του, όπως και να ακονίστηκε το αισθητικό του κριτήριο. Κι ελπίζω να έδωσε αυτή μια μικρή έμπνευση για δημιουργία, σε όλα τα επίπεδα της ζωής.
Γιατί όλα αυτά τα αυτοκίνητα έχουν φτιαχτεί από ανθρώπους με κέφι για ζωή και δημιουργία, όχι από “δημόσιους υπαλλήλους” με δικαιώματα στη σχόλη και στο επίδομα.
Αυτός είναι κι ο λόγος που τέτοιες εκδηλώσεις, ακόμα και στην Ελλάδα της κρίσης, είναι απαραίτητο να γίνονται. Για να υπάρχει το παράδειγμα του τι μπορεί κανείς να πετύχει αν το θέλει πολύ...
(
Photos: Β. Παπαΐδης, neglectedworld.com, carsinbarns.com)
