Τύπε έχω ΤΕΒΕ νομίζω θα τυχω ευνοϊκής μεταχείρισης
Printable View
Τύπε έχω ΤΕΒΕ νομίζω θα τυχω ευνοϊκής μεταχείρισης
Πριν λίγο με πληροφόρησε φίλος για την κατάστασή του.
Πρώην επιχειρηματίας. Έπεσε έξω. Πτώχευσε. Του έχουν κατασχέση τα πάντα, και υπάρχουν ακόμα υποθέσεις στα δικαστήρια μιας και δεν μπόρεσε να πληρώσει το τελευταίο ΦΠΑ του και φυσικά και το ΤΕΒΕ του.
1μιση χρόνο άνεργος (δε δικαιούνταν εννοείτε επίδομα)
1 χρόνο μαύρη εργασία.
Εδώ και 1 χρόνο περίπου έχει βρε κανονική δουλειά με ένσημα! Αρρώστησε το κοριτσάκι του !
Του λένε ότι δε δικαιούται περίθαλψη γιατί χωστάει ακόμα στο ΤΕΒΕ!!!!
Δεν χρωστούσε ούτε 1 ευρώ για είκοσι χρόνια, μέχρι που έπεσε έξω!
Σε ερώτηση του για το αν αυτά που πληρώνει αυτός και ο εργοδότης του στο ΙΚΑ σήμερα, είναι άχρηστα.... του απάντησαν ναι!
Μάλλον είναι καλύτερα να εργάζεται μαύρα, του είπαν, μιας και όσα και να δώσει στο ΙΚΑ, αφού χρωστάει στο ΤΕΒΕ, δε δικαιούται τίποτα.
Ελπίζεί όπως μου είπε να πάει καλύτερα το κοριτσάκι του, γιατί αλλιώς δεν ξέρει πως θα αντιδράσει.
https://www.youtube.com/watch?v=_uofQzHb5hw&oref
ξεφυγαν....
Ναι... δεν θα το ξανακανει....
Φανη δεν ξερω ποιος ειναι πιο μ@λακας απ τους δυο....
ο ενας ο μ@λακας ομως ειναι εκπαιδευμενος και ξερει τι κανει η "Αυρα" και την χρησιμοποιησε....
αν τον κοροιδεψε τοσο πολυ και δεν μπορουσε να το αντεξει ας το ελεγε στη μαμα του!
......
Παράθεση:
Ο Ομπάμα ξεχνά να χαιρετίσει πεζοναύτη και δείτε τι κάνει
https://www.bmwfans.gr/forum/images/...a_marine-1.png
Εξαιρετικά επίκαιρο το βίντεο από τις ΗΠΑ. Ο Ομπάμα επιβιβάζεται στο προεδρικό ελικόπτερο. Αλλά μόλις ανεβαίνει θυμάται ότι ξέχασε να χαιρετήσει τον πεζοναύτη που στέκεται μπροστά στο ελικόπτερο....
Κι αυτός ολόκληρος πλανητάρχης, πρόεδρος των ΗΠΑ ,καταβαίνει και τον χαιρετά θερμά ! Ακόμη και ότι ξέχασε -ανθρώπινα- να τον χαιρετήσει σχολιάστηκε στις ΗΠΑ. Αυτά εκεί γιατί εδώ στην Ελλάδα , μιλάμε για "πετσοκόματα" και τους λέμε να είναι και ευχαριστημένοι που δεν τους...απολύσαμε. Ιδού λοιπόν πως αντιμετωπίζουν τους στρατιωτικούς στις ΗΠΑ.
https://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w...06/2013_522484Παράθεση:
Ποια Δημοκρατία για την Ελλάδα;
Του Νικου Μαρντζιδη*
Η συζήτηση για την αναθεώρηση του Συντάγματος ανοίγει εκ νέου. Ο προβληματισμός για τις απαιτούμενες αλλαγές στο Σύνταγμα είναι στενά συνδεδεμένος με τα κοινωνικά και πολιτικά αποτελέσματα της κρίσης. Μπορεί, στΆ αλήθεια, το Σύνταγμά μας να βοηθήσει να ξαναβρεί η χώρα τον δρόμο προς την ευημερία και τη σταθερότητα;
Αν και δεν υπάρχει, νομίζω, αμφιβολία πως το φλύαρο και πατερναλιστικό συνταγματικό πλαίσιο αποτέλεσε σοβαρό εμπόδιο στον εκσυγχρονισμό της χώρας, δεν πρέπει να τρέφουμε ψευδαισθήσεις. Οπως σημειώνει, στην πολύ ενδιαφέρουσα πρόσφατη παρέμβασή του ο καθηγητής Νίκος Αλιβιζάτος («Ποια Δημοκρατία για την Ελλάδα μετά την κρίση;» εκδ. Πόλις), κανένα Σύνταγμα δεν μπορεί να εμποδίσει έναν πολιτικό να μοιράζει ψεύτικες υποσχέσεις στους ψηφοφόρους του για να επανεκλεγεί. Το Σύνταγμα δεν μπορεί να εξαφανίσει τους δημαγωγούς και τους τσαρλατάνους, που στις μέρες μας αφθονούν.
Οσοι, λοιπόν, περιμένουν πως οι αλλαγές στο συνταγματικό κείμενο μπορούν να μεταβάλουν συμπεριφορές δεκαετιών, είτε αυταπατώνται είτε υποκρίνονται. Δυστυχώς, και στα θέματα του Συντάγματος, στη χώρα μας, οι υποκριτές και οι λαϊκιστές βρίσκονται σε υπεραφθονία.
Στην πραγματικότητα, όπως επισημαίνει ο Αλιβιζάτος, η ουσιαστική συζήτηση για το Σύνταγμα προϋποθέτει την ειλικρινή αποδοχή της φιλελεύθερης αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας ως το σταθερό και μόνιμο πλαίσιο πολιτικής λειτουργίας. Δεν μπορεί, δηλαδή, να οραματίζεσαι φυλετική δικτατορία ή δικτατορία του προλεταριάτου και να αποτελείς μέρος της συνταγματικής συζήτησης. Το ίδιο περίπου ισχύει και για όσους οραματίζονται μοντέλα λαϊκής δημοκρατίας τύπου Τσάβες. Είναι προφανές πως με αυτούς η συζήτηση δεν έχει κανένα νόημα.
Πρέπει να το διατυπώσουμε ξεκάθαρα: η φιλελεύθερη δημοκρατία μπορεί να μην αποκλείει κανένα ή να κάνει «τα στραβά μάτια» στην αντισυστημική πρακτική των άκρων, αυτό όμως δεν σημαίνει πως πρέπει να προσεγγίζει με αφέλεια τους εχθρούς της. Με κανένα τρόπο, όσοι αντιλαμβανόμαστε πως η φιλελεύθερη αντιπροσωπευτική δημοκρατία είναι το κοινό αξιακό και θεσμικό μας σπίτι δεν πρέπει να επιτρέψουμε να γίνουμε οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» των εχθρών της, όλων εκείνων δηλαδή που την επικαλούνται σήμερα για την υπονομεύσουν αύριο.
Σε ό,τι αφορά την ουσία της συζήτησης για τις συνταγματικές και πολιτικές αλλαγές, δύο κατηγορίες ζητημάτων νομίζω πως πρέπει να αναδειχθούν.
Η πρώτη αφορά στην ανάγκη μείωσης της ισχύος της πρωθυπουργικής εξουσίας και ενίσχυσης του ρόλου του Κοινοβουλίου. Δεν έχω καμιά αμφιβολία, πως ένα αδύναμο Κοινοβούλιο και μια εξαιρετικά ενισχυμένη εκτελεστική εξουσία, πέρα από τα άλλα προβλήματα, εκπαιδεύουν τους πολίτες στον αυταρχισμό. Επιπλέον, όλα αυτά τα χρόνια, λίγες φορές η πρωθυπουργοκεντρική εξουσία αποδείχθηκε αποτελεσματικό εργαλείο σχεδιασμού και διαχείρισης πολιτικής. Αντίθετα, υπήρξαν αρκετές στιγμές, που ανίκανοι, άβουλοι ή δημαγωγοί, παντοδύναμοι κατά τΆ άλλα, ηγέτες πήραν στον λαιμό τους τη χώρα.
Ο απόλυτος διαχωρισμός εκτελεστικής και κοινοβουλευτικής εξουσίας μοιάζει να είναι μια προωθητική λύση. Η ενίσχυση των αρμοδιοτήτων του Προέδρου της Δημοκρατίας φαίνεται να είναι μια ακόμη. Πέραν του Συντάγματος, η κατάργηση της πλειοψηφικής ρήτρας των 50 εδρών και η εισαγωγή αναλογικού συστήματος είναι ένα επιπλέον εργαλείο στα χέρια της αυτονόμησης της νομοθετικής από την εκτελεστική εξουσία. Μέσα στην ίδια λογική, ενίσχυσης της ποιότητας του Κοινοβουλίου και όχι μόνο λόγω της επιτακτικής ανάγκης μείωσης του υψηλού κόστους της δημοκρατίας, κρίνεται απαραίτητη η μείωση του αριθμού των βουλευτών σε 200.
Η δεύτερη κατηγορία θεμάτων αφορά στην ανάγκη διεύρυνσης της πολιτικής συμμετοχής, με την εισαγωγή συμπληρωματικών θεσμών άμεσης δημοκρατίας. Είναι σαφές πως αν θέλουμε να αφαιρέσουμε επιχειρήματα από τον λαϊκισμό η πολιτική ζωή πρέπει να αναζωογονηθεί και στο επίπεδο της συμμετοχής «από τα κάτω».
Σήμερα, τα κέντρα λήψης των αποφάσεων παραμένουν το ίδιο κλειστά, όπως στον καιρό των παππούδων μας, ενώ από την άλλη το μορφωτικό επίπεδο της κοινωνίας έχει ανεβεί εντυπωσιακά. ΣτΆ αλήθεια είναι κανείς που βλέπει τους βουλευτές μας και αισθάνεται δέος όπως συνέβαινε έναν αιώνα πριν; Το αντίθετο θα λέγαμε. Η προώθηση, λοιπόν, θεσμών από την παράδοση της άμεσης δημοκρατίας (δημοψηφίσματα, δυνατότητα ανάκλησης όσων ασκούν εκτελεστική εξουσία) και με την αξιοποίηση της τεχνολογίας, ιδιαίτερα μάλιστα για τοπικά θέματα, είναι απαραίτητη, καθώς έτσι διευρύνουμε τη βάση νομιμοποίησης της δημοκρατίας μας.
Οι διαδικασίες «άμεσης δημοκρατίας» μπορεί να μην οδηγούν πάντα στις σωστές αποφάσεις. Ομως, ποιος πραγματικά μπορεί να ισχυριστεί πως έχει τη σωστή συνταγή για όλα; Εξάλλου, η αρετή της φιλελεύθερης δημοκρατίας δεν είναι ο πατερναλισμός, αλλά η πλήρωση της ιδιότητας του πολίτη μέσα σε συνθήκες ελευθερίας και σεβασμού των ατομικών δικαιωμάτων. Ας τολμήσουμε λοιπόν!
* Ο κ. Νίκος Μαραντζίδης είναι αναπληρωτής καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας και επισκέπτης καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Καρόλου στην Πράγα και στο Πανεπιστήμιο Βαρσοβίας.