Μιλάω ακραία και ειρωνικά αγαπητέ Κώστα και Νίκο, όχι ως απάντηση προς εσάς, αλλά γιατί ξεκινήσαμε από μια αποτρόπαια ενέργεια μιας μερίδας στρατιωτών, που Ό,ΤΙ και να λένε στα στρατόπεδά τους, δεν έχουν ΚΑΝΕΝΑ δικαίωμα να βγαίνουν δημόσια στο κέντρο της Αθήνας, εκπροσωπώντας το επίσημο δημοκρατικό κράτος (γιατί μέρος αυτού είναι αν δεν το έχουν καταλάβει) και να μιλούν για αίμα και βία, εις βάρος των γειτονικών μας λαών, μπροστά στα μάτια μικρών παιδιών και ανθρώπων γενικά, που κατάγονται από ξένες χώρες και ζουν στην πατρίδα μας ειρηνικά, χωρίς να τους ενδιαφέρουν οι εθνικιστικές κορώνες και τα πολεμικά παιχνίδια των ηγετών τους. Προς τι όλο αυτό το μίσος λοιπόν? Εμάς θα μας άρεσε στη χώρα την οποία φιλοξενούμαστε, να βγει στην επίσημη παρέλαση, μια στρατιωτική ομάδα να λέει ότι θα κάνει με το δέρμα μας ρούχα και παπούτσια? Δεν θα ανατριχιάζαμε και θα αναρωτιόμαστε, τι κακό έχουμε κάνει για να αξίζουμε τέτοια τύχη?
Και αντί να κάτσουμε να κατακρίνουμε και να καταδικάσουμε στον έσχατο βαθμό το περιστατικό αυτό, ασχολούμαστε με το τι κάνουν αυτοί στις χώρες τους, με το αν οι Τούρκοι παραβιάζουν τον εναέριο χώρο μας, με το αν η Αλβανία θέλει να πάρει την Ήπειρο κλπ. Επειδή λοιπόν συμβαίνουν όλα αυτά τα γεγονότα (αν και πολλά είναι υπερβολές όπως αυτό με την Αλβανία, αλλά δεν στέκομαι σε αυτό), μας δίνει κανείς το δικαίωμα να καταπατούμε αξίες όπως η ισότητα, η ειρήνη και η αλληλεγγύη? Από που κι ως που κύριοι? Αν είναι να καταντήσουμε σαν αυτούς που κατηγορούμε, δηλαδή πολεμοχαρείς, φανατισμένοι και άμυαλοι, τότε τι θα καταλάβουμε? Εγώ κατανοώ εν μέρει και το δύσκολο έργο των ειδικών δυνάμεων και τις κακουχίες, αλλά σε καμία περίπτωση δεν τους δικαιολογώ να καλλιεργούν το μίσος και τις διαφορές, μπροστά σε φιλειρηνικούς και δημοκρατικούς πολίτες. Άλλο θέμα τα εθνικά ζητήματα, τα οποία λύνονται με διπλωματία και αποφασιστικότητα και άλλο μια ομάδα παληκαράδων που την είδε ράμπο και καμαρώνει στο κέντρο λέγοντάς μας ότι σφάζει Τούρκους και Αλβανούς, πράγμα που καταδικάζω απερίφραστα και που δείχνει, για άλλη μια φορά, τις τραγικές συνέπειες στις οποίες οδηγεί τον άνθρωπο ο εθνικισμός, η περιχαράκωση και το μίσος.
Αυτό περίμενα να γίνει και από την πλειοψηφία των φίλων εδώ μέσα, αντ'αυτού όμως είδα ορισμένους (ευτυχώς όχι πολλούς) επικίνδυνους συμψηφισμούς (αφού και αυτοί τα ίδια κάνουν, να μην τα κάνουμε κι εμείς?) και μια νοερή δικαιολόγηση (έτσι πρέπει να γίνεται, γιατί κάθε μέρα μας παραβιάζουν τα σύνορα και θέλουν να μας υποδουλώσουν). Προς αυτούς λοιπόν ήταν το ειρωνικό και ακραίο σχόλιο περί φουστανελάδων και απελευθέρωσης της Πόλης.
Για όλους τους υπόλοιπους, ανοιχτά μυαλά και προβληματισμός για τέτοιες ενέργειες, γιατί οι καιροί είναι δύσκολοι και η δημοκρατία πιο εύθραυστη από όσο νομίζουμε...
